آشنایی با روش های پنهان نگاری رایانه ای
آشنایی با روش های پنهان نگاری رایانه ای
داریوش هخامنشی وقتی می خواست برای دامادش پیامی بفرستد، دستور داد سر یکی از زندانیانش را تراشیدند و پیام ا روی پوست سر او نوشتند. وقتی موی زندانی دوباره درآمد او را به طرف مقصد روانه کردند. این را هرودوت یونانی در 440 سال پیش از ملاد نوشته است.
هرچند هرودوت و بخصوص ایرانی ها پرت وپلا زیاد گفته اند و این ابتکار هم از ضریب هوشی داریوش بعید است، اما به حال ما فرقی نمی کند.مهم این است که داریوش 2500 سال پیش ناخواسته از مفهومی استفاده کرده است که امروزه به آن پنهان نگاری یا Steganography گفته می شود.
پنهان نگاری هنر و دانش برقراری ارتباط یا رد و بدل کردن پیام به نحوی است که هیچ کس به جز دو طرف رابطه نمی فهمد که پیامی انتقال یافته است.
به عبارت دیگر پیام اصلی به نحوی درون مجموعه ای از پیام ها یا اطلاعات بی خطر و عادی فرعی پنهان سازی و جاسازی می شود که کسی به وجود آن پی نمی برد. با این تعریف ، پنهان نگاری سابقه ای دیرینه دارد. یونانیان باستان پیامهایشان را روی سرلوحه هایی چوبی می نوشتند. بعد از آن با موم طوری می پوشاندند که مثل یک چوب دست نخورده و نو به نظر بیاید.
در جنگ جهانی دوم هم یک زن جاسوس ژاپنی در امریکا که ظاهرا تاجر عروسک بود، نامه هایی به اروپا می نوشتو در آن ها از سفارش عروسک به کشتی های امریکایی حرف می زد. در حالی که به طور غیر مستقیم داشت اطلاعات حرکت کشتی ها را به آن طرف می فرستاد. شما هم احتمالا در کودکی این کار را کرده اید. نامه هایی که با آب پیاز یا لیمو می نوشتید و طرف مقابل باید برای خواندنش آن را روی شعله می گرفت. آیا یادتان هست؟
اما شاید تعجب کنید که در دنیای امروز که اطلاعات از سرو کولمان بالا می رود، پنهان نگاری یکی از روش های موثر است که در کنار رمز نگاری برای حفاظت اطلاعات به کار می رود. در شرایطی که قوانین بسیاری از کشور ها محدودیت هایی برای استفاده از رمز نگاری ایجاد کرده اند. در آینده این روش نقش موثری را در امنیت سیستم های باز مثل اینترنت بازی می کند. در عصر دیجیتال خبری از لوح چوبی و کله تاس و این چیزها نیست. حالا پنهان نگاری تبدیل شده است به روش هایی که به شما اجازه می دهد تا اطلاعاتتان را در یک رسانه دیجیتال پنهان کنید.
در روش کانال مخفی که بنیادی ترین شکل پنهان کاری است اغلب با اعمال تغییرات جزیی در یک پیام ظاهرا عادی و بی خطر که می تواند یک فایل متنی ، تصویری یا صوتی دیجیتال باشد انجام می شود. هر چه اندازه این اطلاعات بیشتر باشد جا زدن پیام هم راحت تر است. به همین دلیل تصاویر دیجیتال که حاوی اطلاعات زیادی هستند، برای مخفی کردن پیام ها در اینترنت و دیگر رسانه های ارتباطی، بیشتر به کار می روند.
هرقدر که پنهان نگاری ظریف است، پنهان گشایی یا هنر و دانش بیرون کشیدن پیام از دل یک دریا حرف مفت از آن پیچیده تر است. پنهان گشایی وقتی ساده است که شما 2 کپی از اطلاعات، یکی بدون پیام اصلی و دیگری با آن در اختیار داشته باشید.
به همین دلیل ریسک ها معمولا پیغامی که قرار است جاسازی شود اول به صورت رمز در می آید. این کار باعث می شود کد های پیام بیشتر شبیه نویز های تصادفی به نظر بیایند تا اطلاعات معنی دار و بنابر این دیگر نمی شود به روش های آماری آن ها را شناسایی کرد.
- توضیحات
- بازدید: 691
نظرات
- هیچ نظری یافت نشد.
نظر خود را اضافه نمایید
ارسال نظر به عنوان مهمان