آلمان

معرفی ویلا دیکس لوگزامبورگ

راب کریر در سال ۱۹۸۵ در کتاب خود به نام «ترکیب بندی معماری»  چنین می گوید: «هدف من ترمیم معماری است که به آن بی حرمتی شده است»؛ این بی حرمتی از طرف مسئولین و سازندگانی است که نغمه معماری برای آن ها هیچ معنایی ندارد و شهر اروپایی برایشان تنها سایتی برای بهره برداری تا سر حد بیشترین سود می باشد.

راب کریر و برادر کوچک ترش لئون طریق نوشته های مجادله آمیز و پروژه هایی روی کاغذ به جای ساخت عملی بناها، به عنوان طراحان شهری ضد مدرن شهرت یافتند. اگرچه در سال های اخیر همکاری لئون با شاهزاده ولز باعث تکمیل فازهای متعددی از پروژه خانه سازی پاندبری در دورچستر گردیده؛ از طرفی دیگر شراکت را با کریستف کول باعث ایجاد پلان های شهرسازی مؤثری در تعدادی از شهرهای آلمان، اتریش، فرانسه و هلند گردیده است. هدف عمده این طراحی های شهری، تعریف و محدود کردن فضاهای شهری است که یکی از مشخصات شهرها قبل از صنعتی شدن می باشد. در اینجا فضای شهری مدرنیست که با عملکردهای ناحیه بندی شده، نامعین بوده و با معیارهایی انتزاعی طراحی شده است رد می شود. اجزای تشکیل دهنده شهر ضد مدرن الگوهایی سنتی هستند: خیابان ها و میدان هایی که با دیوارهای ممتد بلوک های آپارتمانی شکل داده شده اند و با عناصری نمادین نشان گذاری گردیده اند.

در نگاهی به کارهای بعدی راب، جالب است که به خانه دیکس در لوکزامبورگ که در اواسط دهه ۱۹۷۰ طراحی شد نگاهی بیندازیم؛ در نگاه اول خانه به هیچ وجه سنتی نمی نماید و حتی ممکن است با یک ویلای سبک کوربوزیه اشتباه گرفته شود. فرم کلی خانه، انتزاعی و هندسی بوده و یک مکعب خالص، بدون نگاه به مسائل زمین ساختی متداول می باشد. شکست های بسیار کمی در دیوارها وجود دارند؛ هیچ سقف یا کتیبه ای مشهود نیست، هیچ ستونی به جز یک ستون چاق منفرد که کاملا بدون تزئینات است دیده نمی شود و نیز هیچ پنجره ای از نوع معمول وجود ندارد و جالب است که این خانه کوچک. محصول یک روش طراحی سنتی است.

کریر در کتاب «ترکیب بندی معماری» پتانسیل معماری و فضایی هر پلان و فرم هندسی عادی را فهرست کرده است: مستطیل، هشت ضلعی، حتی مثلث و البته مربع. هر فرمی دارای زیر مجموعه های خود می باشد؛ زیر مجموعه فرم مربع، فرمL  شکل می باشد. بنابراین پلانL  شکل یا مربع خانه دیکس، نه یک پاسخ به شرایطی خاص، بلکه انتخابی از یک سری فرم های موجود می باشد؛ اگر چه طراحی از یک لحاظ پاسخگوی نیازهای خاص می باشد. ظاهرا خانم دیکس از فرم پنجره ها راضی نبوده و با پافشاری طراح با مشکل مواجه شده؛ بنابراین پنجره های رو به بیرون خانه، در گوشه تو رفته ساختمان با دیوارهای پرده ای شیشه ای تعویض شده اند، اما این گوشه تو رفته چیزی است که باعث ایجاد شکلL  در ساختمان که زیر مجموعه ای از فرم مربع می باشد، گردیده است.

ترسیمات کریر از این خانه شامل یک پرسپکتیو پیچیده از قسمت نشیمن با چهار نقش بود که یادآور نقاشی های آلمانی اکسپرسیونیستی دهه ۱۹۲۰ می باشد. علی رغم تفکر هندسی و گونه بندی فرم ها. دید کریر ذات شاعرانه است.

کل ترکیب بندی طرح، توسط یک دیوار حائل بتنی ممتد با ارتفاع یک طبقه تعریف می شود که ساختمان را نیز به دامنه اطراف خود پیوند می دهد. بقیه سازه ساختمان از فولاد می باشد: یک فریم غیر عادی نمادین واضح، با پنجره های دارای قاب فلزی معمولی و پانل های سبک مختلف پر شده است.

دیوارهای توپر، نیمی از کل صفحات محدوده را شامل می شود. بقية صفحات شامل درهای ریلی که برخی شیشه ای و برخی عادی هستند، می باشند. هیچ دیوار یا ستون ثابتی در کنج ها وجود ندارد؛ بنابراین هنگامی که درهای ریلی باز می شوند، کل خانه به یک پاویلیون باز و یک چمن زار دایره ای شکل تبدیل می شود که درختان دور آن را فراگرفته اند.

گروه آرشیگرام تقریبا در همان زمان در لندن در حال کار بر روی پروژه های مشابه و به طور برجسته ای طرح شهر جانبی پیتر کوک بود؛ اما کریر اولین نفری بود که این تفکر را در برج ناگاکین که در سال ۱۹۷۳ ساخته شد به کار گرفت. این خانه استفاده ای از کانسپت کپسول در یک خانه ویلایی یعنی خانه تعطیلات تابستانی کریر می باشد.

معرفی دو خانه توریستی در آلمان

خانه ام روپنهورن

برادران لوكارت، واسیلی و هانس در اوایل تجربه شغلی خود به عضویت گروه زنجیره شیشه ای، یک گروه آرمانی مکاتبه ای به سرپرستی برونو تات در آمدند. این گروه، پندار شاعر معروف پل چیربارت از یک معماری شیشه ای جدید را در خود می پروراند، عقیده ای که هنرها را با یکدیگر متحد کرده و شهر اروپایی را با ساختمان هایی که معادل مدرن کلیساهای قرون وسطایی بودند تغییر می داد.

طراحی های ابتدایی واسیلی مربوط به دهه ۱۹۲۰ از ساختمان های عمومی و خانه ها، همگی زاویه دار، شفاف و اکسپرسیونیستی (سبک هنری که به بیان حالت درونی هنرمند می پردازد) بود. اما در این هنگام در اواسط دهه ۱۹۲۰ به نظر می رسد که این دو برادر تغییرات عقیدتی غیر مذهبی یافته و آینده را در سود بخشی و خردگرایی به جای معنویت و عرفان دانستند. آن ها در سال ۱۹۲۵ یک سری خانه های تراسی مکعبی آبستره در ناحیه دالم برلین ساختند که متعلق به جنبشی به نام یا واقع گرایی جدید بود. خانه های تراسی دالم به روش آجر کاری اندود شده سنتی ساخته شده بود اما این قضیه مدت کوتاهی پیش از انجام آزمایش های این دو برادر با قاب های فلزی سبک بود.

یکی از راه های طراحی بر روی شیب، بالا آوردن خانه با پیلوت های سبک لوکوربوزیه بود که دسترسی مستقیم از فضاهای نشیمن اصلی را به زمین طبیعی از بین می برد. به غیر از جهت گیری، تفاوت هایی میان این دو خانه وجود دارد؛ خانه سمت شمال با شیار عمودی در بالای ورودی اصلی که از آن بالکن های کوچکی بیرون زده پر کارتر است، همچنین یک تراس دیگر در ترازی پایین تر، در قسمت شمالی وجود دارد که به دیوار حائلی به شکل منحنی تکیه کرده است. هر دو خانه دارای قاب های فلزی سبک و شبكه ستون های یکسانی می باشند که مکعب طرح را به صورت طولی به دو قسمت نامساوی تقسیم می کنند: یک ناحیه نشیمن و یک ناحیه خدمات و سیرکولاسیون.

تکنولوژی ساخت این خانه در آن زمان در نوع خود پیشرفته بود. عکس های گرفته شده از ساختمان در حال ساخت، یک زمین نسبتا مرتب را نشان می دهد که منتج از ساخت و ساز خشک می باشد.

دیوارهای بیرونی از بتن پیش ساخته همراه با پانل هایی پوشیده شده از چوب پنبه برای عایق کاری و روکش بیرونی ضد رطوبت بر روی شبکه بندی میلگردها ساخته شده اند. پانل های بتن پیش ساخته در كف ها نیز برای پوشش میان تیرچه های فلزی به کار می روند؛ قاب های درها و پنجره ها نیز همگی فلزی هستند.

به عنوان مثال نشیمن اصلی خانه شمالی، با کتابخانة شاه نشین آن که توسط دو ستون بی پیرایه تعریف شده است؛ با کتیبه نورپردازی شده تقریبا کلاسیک آن، با رادیاتورهای بی پیرایه و با پانل های شیشه های کشویی مرتفع بزرگ که به سمت تراس باز می شود پیراسته شده است.

خانه اشمینک

پنجره های رو به جنوب نشیمن، نوار افقی نسبتا باریکی را شکل می دهند که اجازه ورود آفتاب را به داخل می دهد اما آن را تحت کنترل خود نیز دارد. این امر تقریبا همان بود که تمامی مدرنیست های آلمانی دهه ۳۰-۱۹۲۰ باور داشتند؛ اما این تفکر در حال تبدیل به دو جریان بود: یک جریان که توسط لودویگ میس ون در رو بر مبنای انتزاعی بودن و عمومیت بخشیدن ارائه شد، (ارتباطی سست تر میان عملکرد و فرم و تمایل به تسلط بر سایت)؛ جریان دیگر که توسط شارون و استادش هوگو هارینگ ارائه شد.

جایی که احتمال جذب گرمای ناراحت کننده خورشید وجود ندارد؛ دیوار شیشه ای مرتفعی، در کنار یک تراس قرار داشته و دارای مناظر وسیعی است. نشیمن در انتهای شرقی خود به سمت چپ پیچیده و تبدیل به یک سولاریوم (اتاق آفتاب گیر) شیشه ای همراه با یک گل خانه و یا باغچه زمستانی در سمت جنوب سولاریوم می گردد. تراسی در اطراف این سولاریوم وجود دارد که بر روی طبقه پایین کنسول شده است. در طبقه بالا، اتاق خواب اصلی دارای تراس وسیعی می باشد که با سقف پیش آمده متکی به یک ستون فلزی منفرد پوشیده شده است. سه بازوی پله، تراس ها را با یکدیگر و با باغچه مرتبط می سازند که هر سه آن ها به موازات پلکان اصلی قرار دارند.

پله های بیرونی با حفاظ های فلزی نردبان های آن و گوشه های گرد شده به شکل صفحات فولادی ساخته شده اند. در اوایل دهه ۱۹۶۰ آن دو جریان مدرنیسم (که پیشتر ذکر شد) به دو سبک کاملا متفاوت تبدیل شده بودند. هیچ چیزی نمی تواند بهتر از دو ساختمان مجاور هم در برلین، تضاد این دو سبک را به تصویر بکشد: گالری ملی میس ون در رو و ساختمان فیل هارمونی اثر هانس شارون. از آن ها در سال ۱۹۵۱ مهندسان معمار ارشدی را برای پایتخت پنجابی و جدید، در شاندیگار منصوب کردند و انتصاب لوکوربوزیه به عنوان طراح اصلی را پیشنهاد نمودند.

معرفی دو ویلای گردشگری اروپا

ویلا هنی هلند

رابرت ونت هوف در سال ۱۸۸۷ در روتردام به دنیا آمد و به تحصیل معماری در انگلستان، ابتدا در مدرسه هنرهای بیرمنگام و بعدها در انجمن معماری لندن پرداخت. در سال های قبل از جنگ جهانی اول او در چلسی زندگی می کرد و خانه های متعددی به سبک هنر و صنعت بریتانیایی طراحی کرد که یکی از آن ها متعلق به نقاشی به نام آگوستوس جان بود. سپس در سال 1913 او هدیه ای از پدرش گرفت که چشم انداز معماری وی را به کلی متحول کرد و آن یک کپی از نمونه کارهای فرانک لوید رایت به نام واز موت بود که اکنون معروف می باشد. ونت هوف آن چنان در اثر معماری جدید انقلابی این نمونه کارها تحت تأثیر قرار گرفته بود که بلافاصله عازم ایالات متحده شد و جشن ورود به خانه تازه آگوستوس جان را از دست داد.

ونت هوف در ایالات متحده، رایت و نمونه کارهایش را شامل ساختمان الارکین در بوفالو، میدوی رشود گاردنز در شیکاگو و معبد یونیتی در اوک پارک ملاقات کرد. وی در بازگشت به هلند در سال ۱۹۱۴ ویلایی در هوسترهاید به نام خانه تابستانی ورلوپ طراحی کرد که اگر چه از نظر اندازه نسبتا کوچک بود اما در فرم تا حدی شبیه خانه های ارگانیک و ساخته شده در دل طبیعت رایت بودند. اما این ویلای بعدی او در هوسترهاید برای بازرگانی آمستردامی به نام ای بی هنی بود که تاریخ معماری، آنرا به عنوان طرحی بارز برگزیده است. دلیل این امر این است که این طرح از دو لحاظ ابتکاری است: این خانه اولین ساختمان اصلی در اروپا برای نشان دادن تأثير واضح رایت بود و دیگر اینکه ساختمان با مصالحی جدید یعنی بتن مسلح ساخته شده بود.

برخلاف طرح های رایت، طرح های ونت هوف تا حدی خشک و رسمی بودند. ویلا هنی حجمی منظم و ایستا است که در میان چمن زاری با فرم همجوار خود، یعنی استخری به شکل مربع ایستاده است. پلان در هر دو جهت متقارن بوده و از کم تنوعی، به دلیل نیاز به حفظ تقارن رنج می برد. نیمی از طبقه همکف، توسط نشیمن بزرگی رو به جنوب که دارای شومینه مرکزی می باشد و به تراسی مرتفع رو کرده، بالا آورده شده است. هال ورودی محوری تا حدی باریک، در سمت شمال میان اتاق های خدماتی وجود دارد که به بهترین وجهی به طرح کلی ساختمان مد به طرح کلی ساختمان کمک می کند. تقارن در بالای پله ها حتی شدیدتر حکم فرمایی می کند. اتاق خواب ها، حمام ها و اتاق های مطالعه در پلانی مربعی و صلیبی شکل چفت شده اند که یاد آور کلیسای دوره بیزانس است.

در ترکیب خارج ساختمان است که تاثیر معماری رایت و پتانسیل سازه ای بتن مسلح خودنمایی می کند و هیچ چیز دو بعدی نیست. دیوارها گوشه هایی تو رفته و عقب نشینی هایی در مقطع دارند که بالکن هایی را در طبقات بالایی و جاگلی هایی را در پایین شان درست می کنند؛ پنجره ها همگی بازشوهایی جلو آمده هستند که از ردیف های سه تایی، چهارتایی و پنج تایی از قاب ها و لوله های همسان به وجود آمده اند و سطح تخت و مربعی سقف، كل ترکیب بندی خانه را با بیرون آمدگی های خوش فرمی از گوشه ها، به روشی کامل می کند که در سال ۱۹۱۹ کاری پر جرأت محسوب می شد.

ونت هوف با اعتبار و شهرت کسب شده از طرح ویلا هنی، به عضویت گروه پیشرو در سبک های هنری به نام دو استیل در آمد. او در این گروه با همکارانش. مقالاتی در مجله خودشان منتشر می کردند و با تئو ون دویسبورگ در پروژه های مختلفی فعالیت داشتند. وی همچنین به یک معمار مردم گرا تبدیل شده بود و به طرح های خانه کارگران علاقه نشان می داد؛ اگرچه ساختمان های معدودی از این قبیل ساخته شدند. او در سال ۱۹۳۳ با رهایی کامل از شیفتگی معماری، برای زندگی در اجتماعی هرج و مرج طلب، به انگلستان بازگشت.

خانه برنز آلمان

پیتر برنز شغل خود را به عنوان یک نقاش آغاز کرد اما در دهه ۱۸۹۰ به تجربه هنرهای کاربردی چون ظروف شیشه ای، سفال گری، مبلمان و گرافیک پرداخت و کارهای خود را با موفقیت در برلین و مونیخ به نمایش گذاشت.

او در سال ۱۸۹۹ به همکاری با یک گروه هنری در دارم اشتات دعوت شد که توسط دوک بزرگ شهر برای تشویق صنایع محلی و بالا بردن اعتبار شهر تأسیس شده بود. هفت هنرمند در این گروه بودند که به هر یک خانه ای بر روی تپه ای موسوم به ماتیل دن هو در نزدیکی شهر قدیمی داده شده بود. شش عدد از این خانه ها توسط معمار اتریشی جوزف ماریا اولبریچ نماینده برجسته سبک جاگنداستیل یا سبک آرت نوو یا هنر جدید، طراحی شده بود؛ اما برنز خانه اش را که پرکارترین و پرهزینه ترین آن ها بود خود طراحی کرد.

این اولین کار معماری او بود؛ وی هیچ گاه معماری را به صورت رسمی آموزش ندیده بود، اما یک پیش زمینه مناسب و بخت و اقبال شخصی، جایگزین های مناسبی برای این موضوع بودند. از خانه برنز به طرز نامشخصی با سبک آرت نوو کار شده است؛ ولی فرم قائم آن، سقف هرمی پرشیب آن، جناقی های آن و پنجره های جلو آمده زیر سقف ساختمان، به طور محسوسی جدا از خانه های آلمانی طبقه متوسط (بورژوا) در آن دوره نیستند.

دری در گوشه فضا، رو به یک تراس کوچک و یک بازوی پله منتهی به باغ دارد. برنز یک بروشور رنگی برای بازدید کنندگان تهیه کرد. او تقریبا هر عنصری از خانه را طراحی کرده است: مبلمان، دیوار و پوشش های کف، نورپردازی، پرده ها و حتی کارد و چنگال و ظروف سفالی. این کار، همان اصطلاح واگنر آهنگساز، به معنی کار کامل هنری می باشد. پشت بند دیوارها هم اندازه هستند اما درهای جلویی از هم متفاوت هستند و پنجره ها بدون پوشش و نامتقارن می باشند (پنجره های طبقه دوم در مرحله بعدی به بنا اضافه شده اند) و سقف اصلی بین پشت بندها خیز برداشته است تا آنها را به یک دیگر مهار کند.

روند ساخت ساختمان مرسدس بنز آلمان

در حین طراحی ساختمان, گروه آروپ (که مسوول مهندسی خدمات نیز بود) نورپردازی فضاهای مختلف از جمله استودیوها و کارگاه ها را تحت شرایط مختلف توسط کامپیوتر شبیه سازی کرد. بخشی از کار برای جلوگیری از تداخل بازتاب های نور مصنوعی لامپ های مهتابی با سایر منابع نوری, چه طبیعی و چه مصنوعی, انجام شد. راه حل نهایی نور مصنوعی استفاده از نور بازتاب شده از سطح زمینه سقف منحنی بود که از نورافکن هایی با جهت گیری بالا حاصل می شد. این نوع نورپردازی از مجموعه نورپردازی های طراحی شده توسط رنزو پیانو و طراح محصولات اور ماتیو که رییس فعلی کارگاه طراحی رنزو پیانو است, ضمیمه پروژه شد. هر کدام از این لامپ ها از میل های متصل به صفحه مدور زیرین تشکیل شده اند که سه صفحه منعکس کننده در بالا, نور دریافتی از سه چراغ مدور متصل به پایه را بازتاب می کنند.

داخل ساختمان با هوای استودیوهای طراحی و هوای دریافتی از داکت های افقی در پای دیوارهای بتنی تهویه می شود. تاسیسات مرکزی ساختمان در شمالی ترین نقطه استودیوها که دو سیلندر بلند اگزوز و هواکش هایی کوتاه تر از آن سر برافراشته اند. واقع شده است.

پس از آماده شدن مدل های اولیه و نهایی برای عکس برداری در سالن نمایش قرار داده می شوند. این فضای بزرگ الحاقی با حذف بخش شرقی دو دیوار بتنی و امتداد خرپاهای لوله ای برای مهار سقف وسيع آن تشکیل شده است. برای نمایش بهتر خودروهای آماده شده می بایست از نورهای طبیعی و مصنوعی با شدت های مختلف استفاده شود. از آن جا که نورگیرهای بام نمی توانند میزان نور مورد نیاز را تامین کنند از ماده ای نیمه شفاف استفاده شده است.

این پوشش ها با وجود تبعیت از فرم سقف, به این دلیل که مانند فولاد, قابلیت باربری ندارند با خرپاهای فولادی تقویت شده اند. این ماده نیمه شفاف به صورت خاص برای یک سالن نمایش توسط توماس هرزوگ و کریستین بار تنباخ طراحی شده و به کمک شرکت زیمنس که هم اکنون تولید کننده آن به شمار می رود. اجرا و ماده از یک لایه پلاستیک که در میان دو لایه شیشه جذب کننده حرارت قرار گرفته, تشکیل شده است. این شبکه ها هر یک با ضخامت ۱۶ میلیمتر به صورت پره های مایل قرار گرفته و لایه بسیار نازکی از آلومینیوم خالص دارند که تا 90 درصد نور دریافتی را بازتاب می کند. در نتیجه طیفی از نورهای شمالی از روی پره ها به همه جهات بازتاب می شود. میزان نور دریافتی در فضای زیرین، یک سوم کل نور مستقیم است که با توجه به بخش زیاد آن، موفقیت بزرگی محسوب می شود.

در فضای داخلی ساختمان با وجود الگویی مشابه, وضعیت براساس هر کدام از آتلیه ها و کارگاه ها متفاوت است؛ سالن ارائه نهایی در کنار حیاط خلوت و سه انگشت کوتاه تر واقع شده و در حکم کف دست می باشد. در فضای هر انگشت نیز چندین قسمت به تعدادی استودیو و فضاهای مخصوص طراحی وسیله نقلیه خاص، اختصاص داده شده است.