از استادیوم المپیک تا استادیوم آلیانز
در تاریخ ۶ دسامبر سال ۲۰۰۰ نظرخواهی عمومی در شهر مونیخ کشور آلمان برگزار شد تا آینده استادیومی که در سال ۱۹۷۲ توسط گانتر بهنیش برای بازی های المپیک ساخته شده بود، بررسی شود. منطقه آزاد باواریای شهر مونیخ آلمان و دو باشگاه فوتبال از قبل در مورد بازسازی گسترده استادیوم به منظور تبدیل آن به یک زمین فوتبال با قابلیت سرپوشیده شدن بخشی از آن و تامین خواسته های فیفا برای میزبانی جام جهانی سال ۲۰۰۶ به توافق رسیده بودند.
در این جلسه یکی از معماران دفتر بهنیش بیان کرد که سازه سقف چادری موجود نمی تواند به یک سقف کاربردی و ایده آل برای استادیوم فوتبال تبدیل شود. این موضوع بسیار تعجب آور بود چرا که تا آن زمان تمام دفاتر مرتبط با طراحی موافق متراژهای پیشنهادی بوده و مسایل مربوط به سازه را قابل حل فرض کرده بودند.
از طرف دیگر گروهی با ایجاد هرگونه تغییرات عمده در سازه موجود مخالف بودند. یکی از مخالفین اصلی, معمار مونیخی به نام اووه کیسلر معتقد بود اضافه کردن سکوهای شیب دار نشیمن زیر سقف چادری استادیوم المپیک با رعایت کمترین فاصله از زمین بازی حتی با پایین بردن سطح زمین فوتبال امری غیرممکن است علاوه بر آن افراشتن یک سقف برای سکوهای مقابل سقف های چادری تنها نمودی از سازه موجود را تداعی می کند و این تغییرات اساسی پیشنهادی برای رفاه تماشاچیان مناسب نبود.
بنابراین یک استادیوم جدید باید ساخته می شد. چیزی که مقامات رسمی دو کلوپ در اواسط دهه ۹۰ در سر داشتند. استادیوم قدیمی که انواع فعالیت های ورزشی از جمله رشته های دومیدانی, فوتبال و سایر ورزش های میدانی را در خود جای می داد دیگر با زمان همگام نبود. با مذاکره مقامات تیم ها در اواخر سال ۱۹۹۷ هیات رییسه تیم بایرن مونیخ به ساخت یک استادیوم جدید رای داد.
شورای شهر به خاطر از دست دادن پنج میلیون یورو درآمد حاصل از حق اجاره زمین فوتبال استادیوم المپیک و کاهش جذابیت پارک المپیک فعلی با انتقال فوتبال به جایی دیگر موافق نبوده و علاقه ای به برنامه پیشنهاد شده نشان نمی داد. مشکلات دیگری نیز مطرح بود: انتخاب یک سایت جدید و مناسب و امکان ایجاد مسایل حقوقی در درازمدت با زمین های همسایه که به همه امیدهای میزبانی جام جهانی ۲۰۰۶ پایان می داد. به علاوه باید مبلغ گزافی بابت ساخت راه ها و مسیرهای دسترسی از شهر به استادیوم جدید صرف می شد. به هر حال، پس از نظر خواهی عمومی انتخاب دیگری باقی نماند. مبلغ هنگفت تخمین زده شده برای ساخت بالغ بر ۲۱۰ میلیون یورو بود.
شورای شهر هزینه ۱۰۷ میلیون یورو را که قسمت اعظم آن توسط دولت فدرال و دولت منطقه باواریا تامین می شد. به ساخت راه های ارتباطی و تاسیسات زیرزمینی اختصاص داد. ۳۴۰ میلیون یورو برای ساخت استادیوم و تسهیلات پارکینگ, توسط باشگاه ها و حامیان آن ها پرداخت می شد. پس از رد پیشنهاد شروع فوری کار در کنار استادیوم موجود, سایتی در منطقه فورتمانینگ در شمال شهر پیشنهاد شد. فشار شدید محدودیت زمانی منجر به انجام یک رولوه و پاکسازی سریع سایت شد. درخواست میزبانی جام جهانی می بایست تا پایان سال ۲۰۰۱ ارائه می شد. رای گیری عمومی توسط شورای شهر و مورد این موضوع برگزار و طرح پیشنهادی با اکثریت قاطع 7/ 65 درصد تصویب شد.
یکی از شرایط اعمال شده این بود که استادیوم آلیانز باید فقط به بازی های فوتبال و نه به سایر برنامه های فرهنگی که همچنان در همان استادیوم المپیک می توانستند برگزار شوند. اختصاص داده شود.
از هشت دفتر طراحی معماری دعوت شد تا طرح های پیشنهادی خود را ارائه کنند. طراحانی چون وبر آئور, اچارد گربرKSP , GMP , جان مورفی , هرزوگ و دمورون, نورمن فاستر و پیتر آیزنمن تا نوامبر ۲۰۰۱ برای آماده کردن طرح های خود فرصت داشتند. هیات معماری باواریا به شدت با نحوه برگزاری مسابقه مخالفت کرده و درخواست برگزاری یک مسابقه آزاد را داد ولی در زمان باقی مانده چنین کاری غیرممکن بود. با این حال نتایج حاصل حاکی از کیفیت بسیار بالای کارها بود. در ۸ فوریه ۲۰۰۲, کارفرمایان طرح "کمربند شنا" را (لقبی که رسانه ها به آن داده بودند) از معماران هرزوگ و دمورون انتخاب کردند. پس از برگزاری یک مناقصه, شرکتی نیز به عنوان مجری و پیمانکار پروژه انتخاب شد.
نظر خود را اضافه نمایید
ارسال نظر به عنوان مهمان