اهمیت صبر

اهمیت صبر

صبر و بردباری از صفت های بسیار نیکوی انسانی است. در قرآن و روایات بسیاری به صبر و خویشتن داری اشاره شده است. حضرت علی (ع) آن را از ارکان ایمان برشمرده اند. کسی که صبور باشد همیشه در بین مردم از او به نیکی یاد می کنند. مردم به طور ذاتی انسان صبور را دوست دارند و به همان میزان از انسان پرخاشگر و عصبانی دوری می کنند. خداوند متعال در آیه 114 سوره توبه می فرماید: ابراهیم دلسوزی بردبار بود و در سوره زمر آیه 10  فرمودند: قطعا اهل صبر و شکیبایی، پاداششان کامل و بدون حساب داده خواهد شد. صبر، جایگاه ممتازی در بین فضیلت های اخلاقی دارد حتی تا آن حدی که بنا بر احادیث معصومین (ع) با بی صبری پایه ایمان فرو می ریزد.

صبر چه آثاری در زندگی فردی و اجتماعی ما دارد؟
اولین و مهم ترین مطلبی که باید بدانیم این است که با صبر در هنگام خشم، از بروز صفت های ناپسندی که ممکن است در وجودمان نهفته باشد، جلوگیری کرده ایم. در زندگی امروز کسی نمی تواند ادعا کند که من هرگز عصبانی نمی شوم اما هر فردی می تواند با خویشتن داری خود، کمبود های اخلاقی خود را مخفی کند. همان طور که مولا علی (ع) فرمودند: کمبودهای اخلاقی خودت را با بردباری ات بپوشان.
در قرآن سوره فرقان آیه 63 خداوند متعال فرموده است: چون نادانان ایشان را به سخنی ناروا مخاطب سازند، سخنی مسالمت آمیز گویند. بنابراین با صبر و تانی است که می توان در برابر شخص نادان پیروز شد. اگر در برخورد با انسان خطاکار بردباری کنیم و عجله به خرج ندهیم، زودتر به نتیجه مطلوب می رسیم.

چگونه بردبار باشیم؟
گام اول
 برای اینکه بتوانیم صبور و حلیم باشیم باید تمرین کنیم. مانند هر صفت دیگری که بخواهیم در وجودمان نهادینه کنیم. بردباری از طریق تمرین به دست می آید. پس اگر عمیقا علاقه مند هستیم که فرد صبوری باشیم و خود را به این صفت زیبا ونیکو آراسته کنیم، تمرین و تمرین نیاز داریم.
فرو بردن خشم یا همان کظم غیظ از طریق تمرین حاصل می شود. بنابراین اگر فردی را دیدیم که رفتارهای نامناسب و ناهنجاری را از خود نشان داد، سریع برآشفته نشویم و علیه او موضع نگیریم. اگر چندین بار این کار را تکرار کنیم به مرور زمان به فردی حلیم و صبور تبدیل خواهیم شد.

گام دوم
اگر می خواهیم به عنوان فرد صبور و بردبار شناخته شویم، باید خود را به صبر و بردباری وادار کنیم. این کار بسیار سخت و مشکل است. اما باید این تلخی را تحمل کرد تا به شیرینی صبور و خویشتن دار شدن رسید.
امام علی ( ع ) در حدیثی در کتاب ارزشمند نهج البلاغه فرمودند: اگر بردبار نیستی، خود را به بردباری وادار کن. زیرا کم است که کسی خود را به مردمی شبیه سازد، مگر این که تقربیا یکی از ایشان می شود.
اگر به صفت الهی حلم و بردباری رسیده باشی که بسیار عالی است ولی اگر هنوز در اول راه هستی و این صفت در وجود تو ریشه ندوانده است خود را به آن وادار کن. تظاهر به صبر و شکیبایی تو را به این صفت می رساند.