تحلیل بازی منچستر یونایتد و یوونتوس در لیگ قهرمانان اروپا

تحلیل بازی منچستر یونایتد و یوونتوس در لیگ قهرمانان اروپا

اولد ترافورد دیشب میزبان تقابل دو تیم قدیمی و پرطرفدار اروپا بود. شیاطین سرخ پس از مدتها نتیجه نگرفتن و ارائه دادن بازی های ضعیف، قصد داشتند که در خانه مقابل یوونتوس بازی خوبی از خود به نمایش بگذارند. در طرف مقابل هم، سفید و سیاه پوشان شهر تورین، به منچستر می رفتند تا نشان دهند که چه در خانه و چه در بیرون خانه، مدعی اصلی قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا هستند.

خوزه مورینیو، سرمربی پرتغالی تیم منچستر یونایتد پیش از بازی اعلام کرده بود که از بازیکنانش فقط بازی خوب میخواهد و در ستایش از یوونتوس نیز، آنها را یکی از سه تیم قوی اروپا دانسته بود. خوزه مورینیو به خوبی می دانست که در این بازی، او و شاگردانش کار بسیار سختی بر عهده دارند و در هر حالتی، شکست دادن تیم یوونتوس جزو کارهای بسیار سخت در فوتبال است. منچستر بر خلاف بازی های پیشین که با ترکیب چهار، دو، سه ، یک به میدان میرفت، دیشب از ترکیب چهار سه سه استفاده کرد.

دفاع چهار نفره منچستر را اسمالینگ و لیندلوف در مرکز و اشلی یانگ و لوک شاو در راست و چپ تشکیل می دادند. اشلی یانگ در این بازی کاپیتان تیم بود و به همین دلیل در طول نود دقیقه، تا میتوانست دوید و جزو معدود بازی هایی بود که کمتر از او عملکرد ضعیفی را شاهد بودیم. در خط هافبک نیز پوگبا، ماتیچ و ماتا حضور داشتند که خیلی کم در کنار یکدیگر بازی کرده بودند. در بیشتر بازی های این فصل منچستر، پوگبا به همراه «فرد» خط دو نفره هافبک دفاعی را تشکیل می دادند که فرد مدتیست بخاطر عملکرد ضعیفش، روی نیمکت می نشیند. ماتا هم بیشتر پشت مهاجم بازی کرده است و قرار گرفتن او کنار ماتیچ و پوگبا خیلی برایش خوشایند نبود. اما در خط حمله، شاهد بازی کردن همان سه مهاجم همیشگی مورینیو بودیم. راشفورد در وینگ راست، لوکاکو در نوک و مارسیال هم بعنوان وینگر چپ به کار گرفته شده بودند.

مورینیو در این بازی هم مانند همیشه تفکراتش بیشتر دفاعی بود تا هجومی. او به خوب میدانست که باز بازی کردن مقابل یوونتوس، اشتباهی تاکتیکی است. به همین خطار ترکیب خود را کاملا بسته بود تا اجازه نفوذ به بازیکنان یوونتوس ندهد.

اما یوونتوس، به رهبری ماکس آلگری با ترکیب بی نظیر خود در این بازی ظاهر شد. در بیشتر بازی ها، رونالدو در نوک حمله بازی کرده بود اما؛ امشب آلگری ترجیح داد که پائولو دیبالا در نوک بازی کند (کسی که بیشتر به عنوان هافبک نفوذی به کار گرفته می شود) و کریس روانالدو بعنوان وینگر چپ، سمت چپ  دیبالا توپ بزند. کوادرادو هم بعد از مدتی نیمکت نشینی در ترکیب فیکس یووه حضور داشت و وینگ راست یووه را در اختیار خود گرفته بود.

درون دروازه یوونتوس شزنی قرار داشت. دفاع مستحکم این تیم را الکس ساندرو در چپ، کانسلو در راست و کیه لینی و بونوچی هم در مرکز تشکیل می دادند. خوزه مورینیو در پایان بازی، در ستایش از زوج کیه لینی و بونوچی پیشنهاد کرد که این دو نفر در دانشگاه هاروارد باید درس چگونگی دفاع کردن در فوتبال را آموزش دهند. این دو نفر در بازی مقابل منچستر اجازه هیچ موقعیت خطرناکی را به مهاجمان حریف ندادند و ثابت کردند که در حال حاضر، بهترین زوج دفاعی جهان هستند. بونوچی هم گفته بود که موقع جدایی از میلان، تیمهای زیادی حتی تیم منچستر یونایتد به او پیشنهاد داده بودند اما او فقط دوست داشت که به خانه اش، یعنی یوونتوس بازگردد.

در خط هافبک هم، پیانیچ، ماتوئیدی و بنتانکور بازی میکردند. به جز پیانیچ که به اذعان بسیاری از کارشناسان در حال حاضر مهم ترین بازیکن یووه است، حضور بنانتکور و ماتوئیدی اندکی غیر قابل پیش بینی بود. اگر چه ماتوئیدی به دلیل پتانسیل بالایش در حمله میتواند گزینه مطلوبی برای آلگری باشد اما با وجود بازیکنان بسیار جوان تر در یووه این انتخاب آلگری در ابتدا کمی عجیب به نظر می رسید. اما از آن عجیب تر، حضور پیستونی مانند بنتانکور بود که به خاطر سن و سال اندکش، جانشین بازیکنان با تجربه تر و معروفی چون داگلاس کاستا شده بود.

اما به هر حال یوونتوس با همین ترکیب جدید خود، بازی را هجومی آغاز کرد و هجومی نیز به پایان رساند. در لحظاتی منچستری ها تلاش می کردند تا با حفظ توپ و پاسکاری بازی خود را بر یووه غالب کنند اما اندیشه های آلگری در تیم تورینی به قدری قوی و چفت و بست دار بود که، اجازه نمی داد شاگردان مورینیو مقابل بازیکنانش نفس بکشند.

یوونتوس در همان دقیقه 17 تک گل بازی را زد. تا پایان بازی هم تلاش های زیادی داشت تا گل بزند اما با توجه به اینکه مورینیو اصلا دلش نمیخواست گل های بیشتری بخورد، تا میتوانست در دفاع، تیم خود را تقویت کرد. وقتی هم آلگری متوجه این محافظه کاری مورینیو در ادامه بازی شد، مطمئن شد که منچستر در این بازی گلی به ثمر نخواهد رساند.

کریستیانو رونالدو که پس از سالها به منچستر بازگشته بود، حس خوبی در اولدترافورد داشت. به هر حال اینجا خانه قدیمی او بود و در همین تیم توانست خود را به فوتبال دنیا معرفی کند. او به عنوان یک فوتبالیست حرفه ای خیلی تلاش کرد که با پیراهن یوونتوس به منچستر گل بزند اما در دل خود مطمئنا از این عرقی که برای گلزنی به تیم اولش می ریخت ناراحت بود. البته از واکنش های فوق العاده داوید دخیا هم نمی توان گذشت. دیشب اگر هر دروازه بان دیگری به جز دخیا درون دروازه منچستر ایستاده بود، منچستر با بیش از سه گل خورده زمین را ترک می کرد. دخیا آنقدر شوت های کریس رونالدو و دیبالا را گرفت تا باز هم همگی مطمئن شوند اگر این بازی کن در منچستر نباشد، منچستر ممکن است برای حضور در نیمه اول جدول بجنگد. تا همینجای فصل هم او امتیازهای زیادی را برای تیم خود اندوخته است. جدال کریس رونالدو و داوید دخیا از زیبایی های بازی دیشب بود که در نهایت نه کریس به دخیا گل زد و نه تیم دخیا برنده بازی شد.

اما به هر حال دور برگشت این بازی، در هفته های آتی، در شهر تورین هم برگزار خواهد شد. مطمئنا در آنجا منچستر اگر با همین سیاق بخواهد بازی کند، هوادرانش باید منتظر شکست سنگین تری هم باشند. اتفاقی که شاید حکم امضای اخراج مورینیو از این تیم را داشته باشد.