جنگل های هیرکانی

جنگل های هیرکانی

توسعه پایدار، به عنوان یک تعریف وسیع، به معنی تامین کردن الزامات نسل فعلی بدون آسیب رساندن به منابع مورد نیاز برای نسل های فعلی و آینده است. قطعا جنگل ها و پوشش گیاهی در این زمینه نقش مهمی ایفا می کنند. پایداری توجه ویژه ای به حفاظت از زمین و در نتیجه پوشش گیاهی آن دارد. از آنجا که جنگلها تولید کننده اصلی اکسیژن در اتمسفر هستند و برای زنده ماندن موجودات زنده روی زمین ضروری هستند، مفهوم جنگل های پایدار در سال های اخیر، مرکز توجه قرار گرفته است.

جنگلهای شمال ایران که جنگل های هیرکانی نیز نامیده می شوند، دارای ویژگی های زیست محیطی منحصر به فردی هستند و آنها را مهمترین هدف برای حفاظت و اجرای مفهوم "جنگل های پایدار" می دانند. مشخصات آنها شامل: تنها جنگل های مرطوب در ایران (هیرکانی)، دامنه بسیار محدود (در مقایسه با بقیه کشور که عمدتا خشک و نیمه خشک است)، قدمت، تنوع گونه های گیاهی و درختی و خواص زیست محیطی است.
جنگلهای هیرکانی مانند یک نوارباریک 80 کیلومتری با عرض حداکثر 70 کیلومتر (در مازندران مرکزی) و حداقل 13 کیلومتر (در مازندران غربی) در استان های گیلان، مازندران و گلستان گسترش یافته اند. همانگونه که گفته شد، این جنگلها بخشی از پوشش گیاهی هیرکانی، یکی از پنج منطقه گیاهی در ایران از جمله ایران-تورانی، نوبو-سندیان، زاگروسیان و ارسبارانیان هستند.

به دلایل بسیاری، این منطقه رطوبت بیشتری نسبت به سایر مناطق رویشی ایران دارد.
جنگل های هیرکانی بخشی از سه منطقه جنگلی معتدل در خاورمیانه شامل قفقاز (عمدتا در گرجستان و ارمنستان) و آناتولی(عمدتا ترکیه) است. این سه منطقه جنگلی در شرق اروپا، آسیای صغیر و آسیای مرکزی واقع شده اند و کشورهای ارمنستان، آذربایجان، بلغارستان، گرجستان، روسیه و ترکیه را در بر می گیرند. هیرکانی قبیله ای در مناطق فعلی گیلان و مازندران بود که نام آن را دریای خزر (دریای هیرکانی) نامگذاری می کردند. قدیمی ترین اسناد مربوط به هیرکانی، آثار Hecataeus است که برخی از محققان آن را پدر جغرافیا نامیده اند. Barthold معتقد است که هیرکانی نامی با ریشه آریایی است.