صحبت های وس اندرسون پیرامون فیلم هتل بزرگ بوداپست

صحبت های وس اندرسون پیرامون فیلم هتل بزرگ بوداپست

وس اندرسون را یکی از کارگردانان مهم سینمای فانتزی می دانند. او همیشه تلاش کرده تا در فیلمهایش نوع خاص جهان بینی خود را به نمایش بگذارد. برای وس اندرسون، این کارگردان آمریکایی ساخت یک فیلم با دنیای مخصوص و منطق مناسب همان دنیا یکی از مهمترین ویژگی های سینمایی مطلوبش است. او در فیلم هتل بزرگ بوداپست به اوج بالندگی و پختگی رسید. این فیلم در مرتبه اول فیلمی داستان گو محسوب میشود که توان بالایی هم برای سرگرم ساختن مخاطب دارد و در کنار این مساله، توجه ویژه ای به قاب بندی، رنگ پردازی، هجو بسیاری از ژانر ها و فیلمهای تاریخ سینما دارد. در ادامه بخشی از اظهارات او را راجع به این فیلم میخوانیم.
کار کردن روی داستان فیلم هتل بزرگ بوداپست را من به این زودی ها آغاز نکرده بودم. شاید بتوانم بگویم که هفت هشت سال پیش بود، که با یکی از دوستانم کمی راجع  به این ایده گفتگو کردیم. با دوستم که هوگو نام داشت نشستیم و درباره یکی از دوستانمان صحبت کردیم. او دوست مشترک من و هوگو بود و به همین دلیل هم، هر دو او را به خوبی میشناختیم و میدانستیم که چطور میتوانیم از روی شخصیت او ایده برداریم.
داستانی که ما آن زمان ساخته و پرداخته کردیم هم زمانش با زمان این فیلم متفاوت بود و هم اینکه اصلا مکان وقوع داستان در یک هتل نبود. در واقع ایده هتل بوداپست چیزی بود که بعدها به فیلمنامه ما اضافه شد. شخصیت جذاب و اصلی این فیلم که بازیگر محبوب، رالف فاینس نقش آن را ایفا کرده است را ما بر اساس همان شخصیت دوستمان نوشتیم و صرفا بعضی از رویدادهایی نیز که در داستان اتفاق می افتند، همان چیزی بود که ما چند سال پیش درباره آن صحبت نمودیم.

من هیچ وقت مایل نبودم که راجع به فیلمهایم زیادی صحبت کنم و ترجیح میدهم که هر آنچه که در فیلمم وجود دارد را مخاطب تمام و کمال متوجه شود. ما قبل از اقدام به نوشتن متن کامل، به هیچ عنوان از قبل نمیدانستیم که قرار است به کجا برسیم و تا کجا پیش برویم اما شاید بتوانم بگویم با گذشت حدودا هفده هجده دقیقه از زمان فیلم، دیگر مغز ما قفل کرده بود و نمیتوانستیم چیزی به فیلمنامه اضافه کنیم. دقیقا همان جایی که در داستان از فرانسه به سمت انگلستان حرکت میکنیم و حوادث بعدی نیز بعدها به فیلم اضافه گشت.
در این حین که ما موقع نوشتن و پیش بردن داستان گیر کرده بودیم،  تصمیم مهمی گرفتیم و آن این بود که موقتا فیلمنامه فیلم هتل بزرگ بوداپست را کنار بگذاریم و تلاش کنیم فیلمنامه دیگری را با موضوع دیگری بسازیم. من فیلم قلمرو طلوع ماه را ساختم و در مراحل پایانی مونتاژ این فیلم بودیم که ناگهان احساس کردنم کارهای نویسنده سوییسی بنام تسوایگ چقدر روی من تاثیر گذاشته و حتی میتواند الهام بخش من در ساخت همان فیلمنامه ای باشد که قبلا کنار گذاشته بودم.

مدت زیادی از این که من با این نویسنده آشنا شده ام و کارهایش را مطالعه میکنم نگذشته است. ما بالاخره با هوگو تصمیم گرفتیم که چند چیز را با هم ترکیب کرده و کنار همدیگر قرار دهیم. اولا این که میخواستیم زمان داستان را تا جایی که میشود عقب بکشیم و دیگر داستان در زمان کنونی نگذرد. بهترین زمانی که به نظر ما میرسید مربوط به دهه سی میلادی بود. سپس به این نتیجه رسیدیم که دوستمان را به جای دربان یک هتل در فیلم قرار دهیم. دلیل این انتخاب هم شاید این بود که در آن زمان، نزدیک ترین شغل به  شخصیت دوست ما همان دربانی هتل بود.
بعدها که من یک مسافرت کامل به اروپای شرقی داشتم و در این تور میخواستم که یک هتل مناسب برای خودم پیدا کنم، ناگهان متوجه نتایج جالبی شدم. ایده های زیادی در هتل هایی که دیدم وجود داشت و از همان جا بود که طرح بصری لوکیشن این فیلم نیز در ذهنم شکل گرفت. در پایان توانستم یک لوکیشن پیدا کنم که بسیار به فضای فانتزی و عجیب غریب فیلم من شبیه بود و میتوانست واقعا بهترین انتخاب برایمان باشد. من دوست نداشتم که همه چیز حالت دیجیتالی و با پرده سبز باشد. قبلا این تمهید را استفاده کرده بودم و میدانستم که نتیجه جالبی نمیدهد. تصمیم جاه طلبانه ای بود و میخواستم که بیشتر لوکیشن فیلم را در واقعیت بسازم.

این فیلم اگرچه بسیار شلوغ و پر از المان ها و عناصر تصویری بود، اما به هر حال ما باید از پس این کار بر می آمدیم و یاری گرفتن از کامپیوتر و جلوه های دیجیتالی شاید راحت ترین و البته بدترین کاری بود که میتوانستیم بکنیم.
موقعی که به اطرافیانم گفتم که این فیلمنامه را میخواهم در یک لوکیشن واقعی کار کنم کسی باورش نمیشد. همه انتظار داشتند در استودیو فیلمبرداری شود و این همان ایده ای بود که من کاملا با آن مخالف بودم. نیمی از فیلم در ناحیه ای از آلمان بنام گورلیتس و نیمی دیگر نیز در کشور لهستان فیلمبرداری شد و حدودا نوزده دقیقه از فیلم در خاک کشور چک مقابل دوربین رفت. بنابراین در واقع ما به دنبال محلی برای وقوع اتفاقات داستانی در آن میگشتیم و حالا در دو کشور توانستیم این مکان رویایی را خلق کنیم.
در فیلمهای من شخصیتهایی وجود دارند که با وجود تعداد زیادشان در فیلمهایم همگی نیز غیر معمولی هستند. این همان چیزی است که من عاشق آن هستم. احتمالا من از آنها خیلی غیر معمولی تر هستم. من آنها را رئالیستی تر از خودم میدانم و شما هم باید با این مساله کنار بیایید!

شاید اگر در 15 سالگی همان دوستم را که در فیلم دربان هتل بود میدیدم، درست مانند الان که در دهه پنجم زندگی اش بود کار میکردم. خیلی سن او برایم اهمیت نداشت و فقط میخواستم همان نوعی از فانتزی و عجیب بودن ویژگی هایش را به تصویر بکشم و البته که او آدمی خوش رفتار و روشن فکر نیز بود. همیشه با آدمهایی از نسل قبل از خودش رفت و آمد میکرد و او خیلی شبیه به همان دربان فیلمم بود. باید او را ببینید تا باور کنید. او الان یک فروشنده آثار نقاشی است.