طرح کلی سازه استادیوم آلیانز مونیخ

طرح کلی سازه استادیوم آلیانز مونیخ

سازه فولادی، سازه سقف و نمای عمودی:

در پشت ظاهر یکپارچه استادیوم مونیخ، سه سیستم باربر متفاوت وجود دارد. سازه سقف که سازه اولیه نامیده شده، متشکل از ۴۸ تیر شعاعی مشبک فلزی کنسول شده است که در بالا و پایین, عناصر سهمی شکل دارند. این تیرها تا ۶۲ متر کنسول شده و بار منتقل شده از ستون های مفصلی کوتاه را از سقف دوم سازه (پوشش روی تیرهای خرپایی) تحمل می کنند. به عبارتی بار از روی پوشش نهایی توسط این مفاصل به ستون ها منتقل می شود. تمام بارها در لبه استادیوم به سازه سخت و توپر زیرین انتقال می یابد.

دو لایه شفاف ETFE، متشکل از بالشتک های پر شده از هوای فشرده، توسط دو شبکه فولادی باربر با تقسیمات لوزی شکل (متوازی الاضلاع) در سقف و نمای کلی، به صورت مجزا، نگه داشته می شوند. اجزای سقف مساحتی به وسعت ۴۰۰۰۰ مترمربع را می پوشانند و به شبکه سقف نهایی (سقف دوم) متصل شده اند. بارهای فشاری  توسط بولبرینگ های لغزنده به قسمت جلویی سازه توپر منتقل می شوند. بارهای کششی از طریق گره های اتصال عقبی به ستون های خارجی انتقال می یابد. استحکام و گیرداری لازم توسط تیرهای حلقوی هم مرکز، اجزای بادبندهای افقی و تیرهای حلقوی مشبک تامین می شود. سازه سقف مانند سازه بتنی، به منظور تامین امکان گسترش احتمالی در آینده به ۸ قسمت تقسیم شده است. برای اطمینان از اجرای لایه شفاف بدون استفاده از اتصالات، شبکه متوازی الاضلاع با انحنای سه بعدی، روی ستون های عمودی مفصلی نگه داشته شده و در بالاترین نقطه آن به وسیله ۴ اتصال، به سازه اولیه متصل شده است. بدین ترتیب کل سازه به صورت افقی شبکه بندی و به هم متصل می شوند برای محدود کردن تغییر شکل بین سازه اولیه و سازه دوم، یک سری اجزای فلزی ارتجاعی بین تیر های مشبکه و پوسته, جاسازی شده است.

جداره نمای عمودی از نظر سازهای کاملا از سقف جدا بوده اما نگه دارنده های پوسته شفاف با آن مشترک هستند. شبکه افقی و قطری میله های RHS  به سازه توپر پشتی متصل شده اند. ساخت سازهای بدون مفصل، از نظر جابه جایی های حرارتی ممکن نبود، ولی برای جلوگیری از دیده شدن اتصالات در نمای بادی شفاف، یک مفصل لولایی در سطح تمام میله های افقی بین پوسته های بادی جاسازی شد. این سینه ها انبسط سازه را جذب کرده و از تاخوردگی پوسته و اجزای آن، جلوگیری می کنند.

سازه کاسه استادیوم از لحاظ موقعیت در پلان:

بخش های میانی:

هر بخش میانی متشکل از یک سری قاب بتنی مسلح ده تایی و یک هسته مرکزی است. علی رغم آن که هر هسته به تنهایی باعث استحکام بدنه بخش مربوط به خود می گردد، یک نیروی تعاملی شعاعی نیز بین هسته و قاب ها در هر بخش وجود دارد. همچنین هسته، گشتاور تولید شده توسط نیروهای مختلف المرکز را خنثی می کند قاب های کار گذاشته شده در بچه های میانی با یکدیگر موازی هستند. بررسی و تحلیل این بخش و نیز فهم نتایج تحلیل بسیار آسان تر از بخش های کناری و گوشه های استادیوم است.

گوشه ها:

هر گوشه متشکل از شانزده ستون منحنی با طول تقریبی ۱۲۰ متر است. از لحاظ هندسی، گوشه ها و بخش های میانی، کاملا با یکدیگر - متفاوت هستند. فرم متفاوت پلان برای قرارگیری صندلی های کافی در هر ردیف باعث شده تا فاصله میان ستون ها در بین ردیف ها, متغیر باشد. تیرهای انتقالی نیز استفاده شد تا مانع جدا شدن قاب ها از یکدیگر شوند. در قسمت های میانی، قاب اصلی بین R6 و R5  واقع شده است. در این قسمت، وجود تیرهای حلقوی بین R6  و R5  برای انتقال بار ستون ها و نیز تضمین استحکام افقی گوشه ها ضروری است.

پله های متوالی:

مساله مهمی که در تمامی استادیوم ها مورد توجه قرار می گیرد، کنترل صحیح و کارآمد ورود و خروج هواداران، قبل و پس از بازی است. استادیوم آلیانز برای دسترسی به سطوح بالایی، طرحی جدید ارائه می کند. پانزده پلکان متوالی از سطح E2  شروع شده و امکان حرکت سریع را تا سطح E6  فراهم می نمایند. از آن جا که دیواره استادیوم در دو جهت افقی و عمودی انحنا دارد، طراحی و ساخت این پلکان ها، بسیار پیچیده است. ضمن آن که منقطع شدن تیرها توسط پلکان ها، شرایط را پیچیده تر می سازد.