فلورانس

باغ های بوبولی در فلورانس

باغ های بوبولی در فلورانس از گزینه های فوق العاده ی گردشگری در شهر فلورانس می باشند. فلورانس یک شهر تاریخی و بسیار هنری در شمال کشور ایتالیا می باشد. بسیاری بر این عقیده هستند که شهر فلورانس را هنرمندان بی نظیر دنیا طراحی و رنگ آمیزی کرده اند. در سفر به فلورانس شما پای بر زادگاه هنرمندان بزرگی چون میکل آنژ و پیکاسو می گذارید. باغ های بوبولی در فلورانس را بهشت نامیده اند. در این باغ، مجسمه ها، غارهای مصنوعی و فواره های زیادی وجود دارد که باعث شده اند گردشگران ساعت ها به پرسه زدن در این باغ ها مشغول باشند.

این باغ، یکی از معروف ترین باغ های شهر فلورانس به حساب می آید و گذاشتن لقب بهشت بر روی آن به هیچ وجه گزافه نیست. محل قرارگیری این باغ ها در پشت کاخ پیتی (Pitti Palace) واقع شده است. این باغ ها به مدت 4 سال محل سکونت خاندان توسکانی بوده است. پادشاهان کشور ایتالیا برای مدت کوتاهی از این باغ بعنوان باغ خصوصی خود استفاده می کردند. این باغ به لحاظ اینکه زمانی مورد استفاده ی اعضای سلطنتی بوده و هم به لحاظ اینکه معماری بی نظیری در آن بکار رفته است مورد بازدید قرار می گیرد و از حیث جاذبه های گردشگری اهمیت دو چندان می یابد. این باغ را به جذات می توان از جمله بهترین باغ های ایتالیا به حساب آورد. طرح و درون مایه ی این باغ در دیگر باغ های اروپا به کار رفته و از اینجا الهام گرفته اند. از جمله آنها می توان به کاخ ورسای اشاره کرد. باغ بوبولی را موزه ای روباز می دانند که از سبک ها و دوره های مختلف تاریخی، آثار گرانبهایی در آن قرار دارد. از دوران روم باستان تا رنسانس مجسمه ها و آثار هنری در اینجا یافت می شود. معماری این باغ را افراد نامی و مشهوری چون «برناردو بوان تالنتی» و «بارتولومئو آمانتی» بر عهده داشته اند. افرادی که در کار خود بسیار موفق عمل کرده اند.

البته باغ های بوبولی بخشی از حیاط کاخ پیتی به حساب می آمدند. خاندان پیتی تاجران نامدار و ثروتمندی بودند که در ابتدا در این کاخ سکونت داشتند و بعدها در سال 1550 خانواده ی سلطنتی مدیچی این کاخ را از آنها خریداری کردند و بخش های مختلف و جدیدی را به آن اضافه کردند. روز به روز قسمت های جدیدی به باغ اضافه می شد بگونه ای که دیگر حیاطی خصوصی نبود و آمادگی این را داشت که به نمایش عموم مردم در آید و اکنون نقش یک مقصد گردشگری بسیار زیبا در یکی از بهترین شهرهای ایتالیا داشته باشد. اکنون این کاخ را به قلعه ی بلودر (Belvedere Fortress) متصل کرده اند. درهای باغ بوبولی از سال 1766 به روی مردم باز شد و از آن زمان مردم از امکانات و زیبایی های این باغ برخودار هستند. در داخل این باغ مجسمه ها، فواره ها و غارهای بسیار زیبایی وجود دارد که از جمله آنها می توان به غار مصنوعی بوان تالنتی (Buontalenti Grotto) اشاره کرد. معمار و سازنده ی این غار بی نظیر، برناردو بوان تالنتی است که در بین سالهای 1536 تا 1608 آن را ساخته است.

شما با یک باغ گسترده سروکار دارید. باغی که مساحت آن به 45000 کیلومترمربع می رسد. سالانه حدود یک میلیون نفر از این باغ ها دیدن می کنند و این گواهی است بر زیبایی و جذاب بودن این باغ، که شما هم باید در سفرهای خود حتما از این باغ ها دیدن کنید. باغ های بوبولی از جمله بزرگترین، زیباترین و پربازدیدترین جاذبه های گردشگری فلورانس به حساب می آید. برای رفتن به باغ های بوبولی دو مسیر پیش روی شماست: مسیر اول اینکه مستقیم است و در راه می توانید از فواره ی نیمفیوم، تئاتر، فواره ی نپتون و مجسمه ی الهه ی فورتونا دیدن کنید و میسر دوم که با غارهای این مجموعه مواجه خواهید شد. برای تفریح و هیجان بیشتر گزینه ی دوم به نظر می رسد بهتر باشد. جاذبه های موجود در باغ سبب شده است که نام این باغ ها در فهرست آثار جهانی یونسکو ثبت شود. همانطور که گفته شد این باغ در طول زمان دستخوش تغییرات بوده است و هر بار قسمت هایی به آن اضافه شده اند. یک ایوان زیبا نیز به آن اضافه کرده اند. در این ایوان دیدی بی نظیر به شهر فلورانس خواهید داشت.

4 ورودی برای این باغ تعریف شده است. چنانچه از ورودی کاخ پیتی به این باغ ها بیایید، بعد از عبور از حیاط کاخ پله هایی را خواهید دید که از طریق آنها به فواره های کنگرفرنگی می رسید. البته باید گفت که نام اصلی این فواره سوسن است اما مردم نزد خود نامی محلی برای آن انتخاب کرده اند. دلیل نامگذاری آن هم این بوده است که از نظر طراحی این فواره بیشتر شبیه به گل کنگر است تا سوسن! در مسیر همین فواره اگر به مسیر خود ادامه دهید، به تئاتر خواهید رسید. این تئاتر با مجسمه های اسطوره های رومی و یک ابلیسک مصری احاطه شده است. جالب توجه شما که این فواره را در سال 1789 از شهر اقصر در مصر به این باغ آوردند. در ادامه ی مسیر خود از تپه ی سر راهتان بالا بروید. در آنجا فواره ی نپتون را خواهید دید که نیزه ای سه شاخه ای در دست دارد و برای همین به آن لقب فواره ی چنگال (The Fork) داده اند.

در بالای تپه های این باغ مجسمه ای بزرگ وجود دارد که نام آن وفور نعمت است. این مجسمه به دستان معماری به نام جامبولونیا ساخته شده است. بعد از عبور از حوض بزرگی که در این قسمت وجود دارد که باغ کاوالیر می رسید که دیوارهای این باغ به دستان زبردست میکل آنژ در سال 1529 ساخته شده است. از آن جهت به اینجا باغ های بوبولی گفته می شود که از چند باغ در کنار هم تشکیل شده است. جاذبه ی گردشگری بسیار با اهمیت دیگری در جوار این باغ ها قرار دارد و آن هم موزه ی پورسلین است که ساختمانی صورتی رنگ است در کنار بوته ها قرار گرفته است و می توانید از اینجا نیز دیدن کنید.

از دیگر جاذبه های این باغ که حتما باید از آن دیدن کنید، غارهای مصنوعی بوان تالنتی است که سه قسمت است. نقاشی دیواری بخش اول آن است، مسجمه ی پاریس و هلن، اثر وینچنزو روسی در بخش دوم نگهداری می شود و در قسمت سوم نیز مجسمه ی ونوس را در حال حمام کردن مشاهده می کنید. دیدن این آثار از نزدیک یک تجربه ی ارزشمند خواهد بود.

نیایشگاه خاندان مدیچی در فلورانس

نیایشگاه خاندان مدیچی در فلورانس در نزدیکی کلیسای سن لورنزو هستند که در واقع آرامگاه خانواده و خاندان قدرتمند مدریچی به حساب می آید. این نیایشگاه در شهر بسیار زیبای فلورانس در کشور ایتالیا قرار دارد. نیایشگاه یا آرامگاه مدیچی دو بخش با نام های « اتاق های مقدس جدید» و «نیایشگاه شاهزادگان مدیچی» را شامل می شود که مورد دوم آرامگاه خانوادگی این خاندان است. این بخش در واقع قسمتی از باسیلیکا یا کلیسای سن لورنزو می باشد. در مورد خانواده ی مدیچی می توان گفت که یک خانواده ی قدرتمند ایتالیایی بودند در دوره ی رنسانس که طی قرن های 15 تا 18 میلادی بر شهر فلورانس حکومت می کردند. باسیلیکای سن لورنزو موجود در اینجا نیز کلیسای رسمی آنها به حساب می آمد. اولین نفری که در این نیایشگاه به خاک سپرده شد « جووانی دی بیچی د مدیچی» بود که بعد از مرگش درخواست کرد او و همسرش را در «نیایشگاه مقدس قدیمی» دفن کنند. در ساال 1429 جووانی در گذشت و او را در این نیایشگاه به خاک سپردند. نیایشگاهی که معماری آن را «فیلیپو برونلسکی» بر عهده گرفته بود.

بعدها در سال 1520 به این فکر افتادند که مکانی را برای مقبره ی خانوادگی خود تاسیس کنند. نام این مکان جدید را «اتاق مقدس جدید» (New Sacristy) نامیدند و در سمت دیگر کلیسا اتاقی شبیه به اتاق مقدس قدیمی ساخته شد. اتاقی که طراحی آن را میکل آنژ برعهده داشت. و اما تصمیم ساختن یک آرامگاه مجلل برای اعضای سلطنتی را کاردینال «جولیو دی مدیچی» اتخاذ کرد. پروژه ی ساخت این نیایشگاه در سال 1524 به پایان رسید. از انتهای کلیسای سن لورنزو می توان به این اتاق مقدس جدید دسترسی داشت. این نیایشگاه ها به سه بجش مجزا تقسیم می شدند: سردابه، نیایشگاه شاهزادگان و اتاق مقدس جدید.

در مورد این بخش ها می توان گفت که سردابه، جایی است که در آن اعضای خانواده که در جایگاه پایین ترین قرار داشتند را در آن دفن می کردند و عموما تشریفات خاصی در دفن آنها صورت نمی گرفت. این قسمت را در قرن نوزدهم سرو  سامان دادند و امروزه سنگ قبرهای زیادی را می توانید در این قسمت مشاهده کنید. بخش «نیایشگاه شاهزادگان» گنبدی بزرگ بر روی خود دارد و طراحی این گنبد اثر «بوانتالنتی» است که در سال 1604 آن را ساخت. پروسه ی ساخت این قسمت در قرن بیستم میلادی به طور کامل به پایان رسید. در این قسمت 6 تن از دوک های بزرگ خاندان مدریچی به خاک سپرده شده اند. در اینجا می توانید سبک باروک فلورانس را در حد اعلای خود ببینید. اتاقی 8 ضلعی با شکوه و دکور مجللی که در طراحی آن بکار رفته است. برای طراحی قسمت گنبد آن بر این قرار بود که از سنگ لاجورد استفاده کنند. اما این کار نیمه کاره رها شد و ساخت آن در سال 1828 در دوره ی خاندان لورن با دیوارنگاری «پیترو بنونوتی» به پایان رسید که در واقع صحنه هایی ترکیبی از عهد قدیم و جدید را نشان می دهد.

همانطور که گفته شد طراحی اتاق مقدس جدید را به میکل آنژ سپرده بودند. این موضوع حاکی از این است که این خاندان تا چه انداز برای روشنفکران روز و هنرمندان ارزش و اجترام قائل بوده اند. در آن زمان که میکل آنژ بر روی مجسمه های تابوت کار می کرد، عازم رم شد و دیگر برنگشت، جر اینکه برای بعضی از آنها از جمله مجسمه ی دوک لورنزو و جولیانو توانست ساختن آنها را به پایان برساند. تعریف ها و تفسیرهای بسیار زیادی پشت این مجسمه ها نهفته است چرا که تاریخ و معماری زیادی را پشت سر گذاشته اند. یکی از بهترین آثار میکل آنژ تندیس مرمرین «شب» (Night) است که در اینجا می توانید از آن بازدید کنید.

قطعا فلورانس از انتخاب های حتمی شما در سفر به کشور ایتالیا خواهد بود. در اینجا می توانید از پل پونته وکیو، کلیسای جامع فلورانس، میدان سینیوریا و بسیاری جاذبه ی دیگر دیدن کنید. آنچه بسیار اهمیت دارد مدیریت زمان و یک برنامه ریزی صحیح برای جلوگیری از اتلاف هزینه و زمان می باشد. چهار مورد بالا را حتما در صدر بازدید های خود قرار دهید و با برای آشنایی با دیگر جاذبه های گردشگری کشور ایتالیا همراه باشید.

میدان سینیوریا در فلورانس

میدان سینیوریا در فلورانس را یکی از زیباترین جاذبه های گردشگری این شهر می دانند. کسانی که ایتالیا را برای سفرهای خود انتخاب می کنند با شهرها و گزینه های بسیار زیادی برای بازدید مواجه هستند. رم، میلان، ونیز و فلورانس از زیباترین شهرهای این کشور به حساب می آیند. میدان سینیوریا در فلورانس، از جمله معروف ترین و زیباترین میدان های ایتالیا به حساب می آید. در این میدان می توانید آثار و مجسمه های بسیار نفیس و گرانبهایی از هنرمندان پرآوازه ی قرون 16 و 17 میلادی در خود جای داده است. در جای جای این میدان می توانید از این مجسمه ها که در نهایت دقت ساخته شده اند بازدید کنید.

از نظر بسیاری از افرادی که از فلورانس بازدید کرده اند دو صحنه از این شهر در خاطر همه ماندگار خواهد شد، یکی از اینها تصاویر گنبد سحرانگیز «برونلسکی» است که یادگاری از هنر پیکرتراشی فلورانس است و دیگری نیز یکی از زیباترین میدان های ایتالیا، یعنی میدان سینیوریتا خواهد بود. در واقع این دو به نماد و خاطره ای از شهر فلورانس تبدیل شده اند. این میدان شکلی L مانند دارد که یک فرم غیرمعمول برای میدان ها به حساب می آید. طرح این میدان را از رویدادهای تاریخی‌ای که در نیمه ی دوم قرن سیزدهم میلادی آغاز شده بود گرفته اند. گفته شده است که در آن زمان ها دو فرقه ی جنگجو به نام های «گوئلف» و «گیبلینس» در تمام فلورانس مشغول جنگ بودند. آنگاه که گوئلف ها زمام جنگ را به دست گرفتند، 36 خانه و برج دشمن را مورد حمله ی خود قرار دادند و آنها را با خاک یکسان کردند. جالب است بدانید که در آن زمان به فلورانس «سرزمین نفرین شده» می گفته اند. بگونه ای که حتی یک خانه هم اجازه ی ساخت در اینجا را نداشت. بعلاوه در سرتاسر شهر نمک ریختند تا حتی گیاه هم در اینجا سبز نشود.

بعدها از همان روزهای اول شکل گیری جامعه ی فعال فلورانس، میدان سینیوریا نیز پابه پای کلیسای جامع رشد کرد و همواره نمادی از زندگی شهری مردم به حساب می آمد. داستان ها و معماری بی نظیری را در این میدان تجربه خواهید کرد، میدانی که زمانی نماد حکومت جمهوری و دوک های بزرگ محسوب می شده است. این میدان صحنه ی وقوع اتفاقات و صحنه های زیادی از مراسم های شادی تا اعدام بوده است. در تاریخ 23 مه 1948 کشیش دومینیک «جیرولامو ساوونارولا» در این میدان به دار آوریخته شد. در وسط این میدان یک قطعه گرانیت وجود دارد که یادآور این حادثه می باشد.

در سالهای 1500 میلادی، جشن ها، مراسم و مسابقات زیادی در این میدان اجرا می شدند و مردم در آنها شرکت می کردند. هرگاه که صدای زنگ به صدا درمی آمده است اهالی فلورانس برای باخبر شدن از خبرهای جدید که یا قانونی جدید بود یا خبری دولتی به میدان سینیوریا می آمدند. در طول قرن ها این میدان توسط لردها و دوک های مختلف مورد توجه قرار گرفت و هرکدام گوشه کنارهایی به این میدان اضافه می کردند و در غنی شدن آن نقش مثبتی ایفا می کردند. تقریبا این میدان را به موزه ای روباز تبدیل کرده اند. در سمت اصلی این میدان می توانید سازه ی بزرگ Palazzo Vecchio را ببینید که برجی مستحکم و زیباست و از آن نیز می توانید دیدن کنید. این برج در پایان قرن سیزدهم بعنوان اداره ی مدیریت شهری ساخته شد و نمونه ای عالی از معماری شهر به حساب می آمد. اهمیتی که قصرهای شهرداری در آن زمان داشت تنها اندکی کمتر از کلیساها بود.

اگر به این بنا نگاه بکنید طراحی مقدرانه و بدون حشوی مشاهده خواهید کرد. ساختمان Palazzo حتی در دوره های بعدی نمادی مهم و قابل توجه بوده است. شما به مجسمه های بی نظیری که توسط  بزرگان این حرفه ساخته شده اند نگاه کنید که در جای جای این میدان نصب شده اند. این اتفاق یک  تجلیل فوق العاده از فضیلت های شهروندی و اخلاقی است که مردم سراسر ایتالیا و دنیا باید از آن درس بگیرند. البته امروزه هر یک از مجسمه ها با نسخه ی غیراصلی خود جایگزین شده اند اما از زیبایی و جذابیت آنها چیزی کاسته نشده است. یک کپی از مجسمه ی داوود که توسط «میکل آنژ» برای دولت جمهوری ساخته شد در این میدان وجود داد. مجسمه ای که یکی از شاهکارهای رنسانس به حساب می آید. مجسمه ی داوود را در سال 1504 در مقابل ورودی ساختمان پلازو قرار دادند تا نمادی بی نقض از فضیلت های دولت جمهوری باشد.

دو مجسمه ی دیگر به نام های «مرزوکو» و «یودیت» اثر « دونالتو» در همان بخش ورودی بنا وجود دارند که مقداری قدیمی تر از مجسمه ی داوود هستند. مورد اول یک شیر قدرتمند است که سپر اشرافی با طرح گل سوسن بر روی آن نقش بسته است و این مجسمه نماد حکومت جمهوری فلورانس بوده است.

مجموعه تندیس های «اولوفرنز و یودیت» که متعلق به خاندان مدیچی بودند در اواخر قرن پانزدهم میلادی، از فلورانس اخراج شدند. مردم بعد از غارت از قصرهای آنها این مجسمه را به میدان آوردند تا یادی باشد از پیروزی آنها بر ظلم و بر روی آن «باشد که این عبرت مردمان شود» را حک کردند. بعدها که خاندان مدیچی دوباره بر روی کار آمدند این مجسمه را در جای خود باقی گذاشتند تا به آنچه باور مردم بود، احترام گذاشته باشند.

از شخصیت های محبوب فلورانس هرکول است که فلورانسی ها او را بنیانگذار شهر خود می دانستند. مجسمه های مرمرین «هرکول و کاکوس» اثر «باچو باندینلی» نیز در این میدان قرار دارد اما به دلیل ساخت ناشیانه ای که داشته است نتوانسته هم ردیف مجسمه ای چون مجسمه ی داوود باشد.

از دیگر مجسمه ای میدان، فواره ی جاویدان «نپتون» است که توسط آمانتی برای جشن عروسی «فرانچسکو اول» و « جوانا» از اتریش ساخته شد. تمثیلی از خداوند که بر روی درشکه ی چهار اسب خود بلند شده و اطراف او را الهه ها و خدایان دیگر دربرگرفته اند.

دیگر اینکه تندیس فوق العاده ی سینوریا را که جامبولونیا برای دوک بزرگ ساخته بود نیز در این میدان وجود دارد. سوارکاری که بر مقبره ی کازیموی اول قرار گرفت.

بهتر است برای دیدن این حجم از زیبایی حتما در بازدیدهای خود، رفتن به میدان سینیوریا را در اولویت قرار دهید.

پل پونته وکیو در فلورانس

پل پونته وکیو در فلورانس ، اولین نوع ساخته شده از این پل در کل فلورانس است. حتی گفته می شود این پل قدیمی ترین پل جهان به حساب می آید. با توجه به اسناد و مدارک تاریخی این پل از قرن دوازدهم در اینجا ساخته شده است و تاکنون نیز پابرجاست. رودی از داخل شهر فلورانس می گذشته که تنها راه عبور ان از زیر این پل بوده است. البته از زمان ساخت این پل تا کنون چندبار مورد مرمت و بازسازی قرار گرفته است. پلی که توانسته است در دوره های مختلف از گزند و آسیب سیل در امان نبوده و در سال 1333 به دلیل بالا آمدن آب به کلی تخریب شده است اما مورد بازسازی قرار گرفته و اکنون در نهایت زیبایی و قدمت در این شهر برجای مانده است و می توانید در بازدیدهای خود از فلورانس از اینجا نیز دیدن کنید.

آنچه امروزه در سیمای این پل می بینید به سال 1345 برمی گردد. جورجوی واساری کتابی به نام زندگانی موفق ترین نقاشان، مجسمه سازان و معماران ایتالیایی دارد که در آن بازسازی پل پونته وکیو را به تادو گاندی نسبت می دهد. بازسازی ای که در بعد از سیلاب 1333 صورت گرفت. برای یادبود این حادثه نیز یک ساعت خورشیدی بر روی پل نصب شد که امروزه نیز می توانید در بام مغازه ای در همسایگی بنای سلینی آن را ببینید. بر روی پایه ی این ساعت خورشیدی نوشته ای حک شده است که در واقع حادثه ی خطرناک سیل را نشان می دهد که وحشت مردم فلورانس را در سیلاب 1966 موجب شد.

سیلابی که در سال 1333 اتفاق افتاد، مجسمه ی مریخ را که به آن استیوپید استون می گفتند و بر روی پونته وکیو نصب شده بود تخریب کرد و از بین برد. دانته آلگیری یکی از معروف ترین شعرای ایتالیایی قرون وسطی است که در شعر معروف کمدی الهی خود، به این پل اشاره می کند. بعلاوه نوشته ای بر روی این پل وجود دارد که اشعار این شاعر معروف را نشان می دهد. در گذشته در اطراف این پل، چهار برج وجود داشته است اما امروزه تنها یکی از این چهار برج باقی مانده است. قوسی که در ساخت این به کار رفته است اولین کاربرد در کل پل های اروپاست. در کنار اینها مغازه های جواهر فروشی و زرگری بسیار معروفی در اطراف این پل وجود دارد که در نوع خود بسیار دیدنی هستند. معماری این پل گام ها از زمان خود جلوتر بوده است. بگونه ای که بعدها در ساخت دیگر پل ها همچون پل ریالتو در ونیز از آن استفاده شده است. اگر چنانچه فیلم جهنمی به کارگردانی دان براون را دیده باشید، وی به تراژدی رخ داده اشاره می کند که حیرت و بهت مردم فلورانس را بر می انگیزد. در طول قرن ها، مغازه هایی در طول این پل وجود داشته است که در اختیار مسولین شهر فلورانس بود و از آنها بعنوان درآمدزایی استفاده می کرده اند. بعدها از میانه های قرن پانزدهم به بعد این مغازه ها جای خود را به قصابی ها و دباغ خانه ها دادند. شاید بدین گونه مسولین بتوانند انباشت تفاله های سطح شهر را کم کنند.

اگر به این پل نگاه بیندازید، فضاهایی را می بینید انگار به پل الحاق شده اند. این فضاها همان کارگاههایی هستند که قصابی ها و دباغ خانه ها اضافه کرده بودند. جورجیو واساری، سالنی را برای خانواده ی متمول مدیچی ساخته بود که در واقع مسیری سرپوشیده بود که قصر پلازو پیتی را به پالازو وکیو وصل می کرد و اعضای سلطنتی از روی این پل به طرف دیگر که کاخ دوم آنها بود می رفتند. یکی از دلایل اینکه آنها از این راه می رفتند این بود که بوی بدی که در آن دوران از مغازه های اطراف آرنو به مشام می رسید را خانواده ی مدیچی حس نکنند. در سال 1593، فردینالد اول دستور داد تا قصابی ها  ودباغی گر ها محل خود را عوض کنند و مغازه های خود را به زرگرها بدهند. همین امر سبب شد تا این پل به مکانی مطبوع تر و دلپذیرتر تبدیل شود.

در مورد این سالن واساری داستانی وجود دارد که جالب است بدانید. این پروژه شامل تخریب کردن چند ساختمان شخصی بود که در مسیر سالن واساری قرار می گرفتند. از جمله امکاکی که مزاحم ساخت این پروژه بودند ساختمان های دلانینا، موزه افیتزی، لونگارنو ارکیبوزیر، پونته وکیو، ویا دی باردی و ویا گوئی چیاردینی بودند. در این میان صاحب آخرین برج باقی مانده در این پل که خانواده ی مانلی بودند با تخریب ملک خود به شدن مخالف بودند و حاضر نبودند این برج خراب شود. برای این خواسته ی خود نیز به دوک اعظم، کوسیموی اول روی آوردند. مردم نیز پشت آنها بودند و در اعتراضات شرکت می کردند. که در نتیجه کوسیموی اول موافقت خود را مبنی بر خراب نکردن این پل اعلام کرد و این است که امروزه این برج برجای مانده است.

در مرکز و وسط این پل مجسمه ای نیم تنه از معروف ترین زرگر فلورانس، یعنی بن ونوتو سلینی را مشاهده خواهید کرد. تاریخ نصب این مجسمه به سال 1901 برمی گردد. سلینی یک فرد بسیار پر شور و ذوق بود و نزدم مردم از احترام و شهرت زیادی برخوردار بود. در بسیاری از درگیری ها و منازعات پیشم قدم بود و در آخر هم بوسیله ی سیست قضایی آن زمان به مجازان اعدام رسید. سلینی آثار بسیار زیبایی از طلا دارد و در کنار این نیز می توان به مجسمه ی پرسئوس با سری از الاهه به نام مدوسا نام برد. علاوه بر اینها شرح حال نویسی به نام «زندگی» دارد.

پل بسیار زیبای پونته وکیو تنها پلی است که در طی جنگ جهانی دوم در فلورانس از بین نرفت. این پل را شاهکاری از معماری و هنر می دانند. پلی که به زعم خیلی ها قدیمی ترین پل ساخته شده در جهان به حساب می آید.

پیشنهاد ما این است که در سفرهای خود حتما از این پل بسیار زیبا دیدن کنید و در کنار آن به بازار زرگرها نیز سر بزنید که این مغازه ها از شهرتی جهانی برخودار می باشند.