مرکز ژرژ پمپیدو در پاریس

مرکز ژرژ پمپیدو در پاریس

مرکز ژرژ پمپیدو در پاریس را یک نمونه ی کامل و عجیب از سبک معماری مدرن می دانند که در شهر پاریس، پایتخت کشور فرانسه جای خوش کرده است. سبک معماری این بنا های تک بوده و معماران پروژه یعنی رنزو پیانو و ریچارد راجرز تمام سعی شان بر این بوده که نهایت استفاده و نمایش از تکنولوژی را در این ساختمان داشته باشند. پاریس یکی از توریستی ترین شهرهای جهان است و کوچکترین و بزرگترین اتفاق در آن بازتابی جهانی دارد. پس از اتمام پروژه ی این مرکز، بسیاری از معماران و صاحل نظران بر این بودند که از این ساختمان از نزدیک دیدن کنند.

قبل از همه چیز در مورد ژرژ پمپیدو این را بدانید که نخست وزیر فرانسه بود که از سال 1969 تا زمان مرگش یعنی 1974، رئیس جمهور کشور فرانسه بود. ژرژ پمپیدو در سال 1974 درگذشت و برای همین دوره ی ریاست جمهوری اش نیمه تمام ماند.

در دهه 80 میلادی بود که محله ای به نام بوبرگ ساختمانی را به خود دید که تاثیری عظیم و انقلاب مانند در تاریخ پاریس به همراه داشت. این ساختمان یعنی ژرژ پمپیدو سبک کاملا جدیدی در معماری را به جهانیان معرفی کرد. از قبل تر پروژه ی ساخت یک کتابخانه در راس کار بود که در سال 1969، جورج پمپیدو، رییس جمهور وقت فرانسه پیشهاد داد که این پروژه را گسترده تر کنند و مرکزی فرهنگی طراحی شود. مرکزی که در آن آثار هنری مدرن، از هنرهای تجسمی و سینما گرفته تا موسیقی به نمایش درآید. طراحی ساخت این مرکز توسط پمپیدو در سال 1970 به مسابقه گذاشته شد. تعداد 681 نفر در این مسابقه شرکت کردند. طرح های بسیاری برای مسابقه ارسال شد. که در نهایت مسابقه، طرح دو جوان ناشناس –رنزو پیانو و ربچارد راجرز- برنده شدند. این پیروزی شروعی بود برای شناساندن سبک معماری جدیدی به نام های تک. البته این سبک چندان دوام نیاورد و توسط سبک اکوتک جایگزین شد.

محله ای که ساختمان ژرژ پمپیدو در آن ساخته شد یکی از ناامن ترین محله های پاریس به حساب می آمد. ساختن این مرکز فرهنگی در این محله، کمک های بسیاری به برگشتن آرامش و امنیت به ساکنین کرد. به ساختمان این پروژه که نگاه بیاندازید حجم عظیمی از سازه را می بینید که در نمای ساختمان کار شده اند. اهل فن این ساختمان را شبیه به اسکلتی بدون پوست و گوشت می دانند. معماری های تک، تکنولوژی را به بهترین شیوه بکار می برد اما تا حد زیادی نسبت به معماری سبز و اکولوژیک غافل مانده است. برای همین دیری نپایید. اما با این وجود باز شروعی بود برای بسیای از جنیش های مهم دیگر در معماری. رهبران سبک های تک در معماری افرادی همچون نورمن فاستر، ریچارد راجرز، نیکولاس گریمشاو و مایکل هاپکینز هستند.

در مرکز فرهنگی ژرژ پمپیدو مسیرهای حرکتی کاملا شفاف هستند و در نمای ساختمان قرار گرفته اند. باکس های پله که از طریق آن ها می توان به طبقات بالاتر رفت، شیشه هایی رنگی هستند که می توان از داخل آن بیرون و شهر پاریس را نگاه کرد. لوله ها را که نگاه بکنید کاملا شبیه به داکت های تاسیساتی هستند که رنگ آمیزی شده اند و به نمای ساختمان اضافه شده اند. برای همین ساختمان برای بسیاری جاب تعجب و عجیبی است. چه کسی فکرش را می کرد در دل پاریس با ساختمان های کلاسیک و قدیمی همچنین ساختمانی به یکباره ظهور کند.

یکی از معماران این پروژه، ریچارد راجرز در یکی از مصاحبه های خود گفته است: "ایده هایی که ما معماری می کنیم از خیلی لحاظ ریشه در باورهای ما دارد و به این بط پیدا می کند که ما ساختمان را مثل یک کتاب بخوانیم. برای این‌که ساختمانی خوانا باشد باید جریان ساخت در آن قابل رویت باشد. این شیوه ایست که ما معماری می‌کنیم و معتقدیم این شیوه در گذشته هم مورد استفاده قرار می‌گرفته است. علم همه‌ی ما را به هیجان می‌آورد.ما معماران عقیده داریم که قرن حاضر قرن علم است".

از سخنان این معمار چنین برداشت می شود که او ساختمان را یک گزارش کار علمی می داند که بسیار شفاف و بدون حاشیه نوشته شده است. بنای ایده آل از نظر راجرز یک بنای صریح و بدون رمز و راز است. بنایی که قابل تکرار است و می شود آن را محاسبه و بازسازی کرد.

تمام لوله کشی ها و کانال های تهویه را در این بنا، بیرون از ساختمان و در معرض دید قرار داده اند. کاری که در همه ی ساختمان ها در داخل ساختمان و داخل سقف ها و دیوارها کار می شود و پوشانده می شوند. حتی تیرها و ستون های سازه را نیز می توان دید. منتقدان آن را انسانی می دانند که دل و روده ی آن را بیرون ریخته اند. فضاهای داخلی این مرکز شامل موسسه پژوهش‌های تطبیقی آکوستیک موسیقی و موزه ملی هنرهای مدرن و مرکز طراحی صنعتی و کتابخانه‌ای به مساحت ۱۵ هزار مترمربع در سه طبقه و ۱۰ کیلومتر قفسه‌بندی کتاب و نشریات با حضور رییس جمهور وقت، والری ژیسکاردستن و رییس کتابخانه، سگن می باشند که در 31 ژانویه 1977 رسما افتتاح شد و بازدید از آن از دوم فوریه محقق گردید. کتابخانه ی این مرکز در سه طبقه ی پایینی روی زمین قرار دارد. در طبقه ی اول، کتاب های مرجع و لغتنامه ها وجود دارند. در طبقه دوم کتاب های فلسفی، مذهبی، تاریخی، حقوق، اقتصاد و علوم پایه وجود دارد و طبقه ی سوم نیز به هنر، سینما، ورزش و اسناد صوتی اختصاص داده شده است. شاید ظاهر این بنا برای شما خسته کننده باشد اما این ساختمان از میان جاذبه های شهر پاریس پس از موزه لوور و برج ایفل در مقام سوم پربازدیدترین بناهای پاریس قرار دارد. تضاد آشکار و عمدی میان بافت قدیمی سایت و استفاده از آخرین تکنولوژی روز در این ساختمان به چشم می خورد که همین ویژگی بارز آن شده است. از ایده های طراحی این مجموعه می توان به پلان آزاد، مکانی انعطاف پذیر برای هر نوع عملکرد فرهنگی-هنری و ایجاد مکانی برای تبادل اطلاعات بوده است.

کل ساختمان بنایی مکعب مستطیل است که طول آن 166 متر، عرض 60 متر و ارتفاع آن 42 متر است. 7 طبقه روی زمین دارد و 3 طبقه نیز در زیر زمین. اینجا یکی از بزرگترین مراکز فرهنگی در دنیا است. هر طبقه صحنه ای وسیع و کاملا منعطف است. اگرچه بسیاری اینجا را یک پالایشگاه نفت می دانند اما این ساختمان به قوت خود باقی مانده است. شما هم در سفرهای خود از اینجا بازدید کنید. در هنگام دیدن این ساختمان قضاوت شما راحت تر خواهد بود.