معرفی ساختمان پارلمان آلمان

معرفی ساختمان پارلمان آلمان

در دورانی که مهم ترین شاخص آن دیرباوری و شک اندیشی عمومی و دل سرد کننده است، تلاش رای ارائه تعریف مشخصی از سبک چه بر اساس عرف معماری فنی و چه بر پایه نظریه پردازی، بسیار دشوار به نظر می رسد. در این میان، مسئله  بسیار فراگیری که جای بحث و پرسش بسیار دارد، تلاش افردی است که سعی در باز تاویل مفهوم سبک و جایگاه ایده به مثابه مقوله ای تاریخی - فرمی دارند؛ مقوله ای که محدود به تجربه اساتید سده حاضر است و در نهایت، با همین تجربیات به مرحله نتیجه گیری رسیده است.

نورمن فاستر به عنوان معمار ساختمان پارلمان آلمان پیوسته بر آن بود که با تقسیمات و چند پارگی های دانش مبارزه کند و جریان فکری منحصر به فرد خود را تداوم بخشد؛ که گاهی این عمل تا مرحله آشفتگی و رنجش ساختارها و چارچوب های فرهنگی نیز پیش رفته است. بنابراین، هنگام صحبت در مورد مباحث معماری، عدم کار برد واژه شناسی تجریدی و ایهام گونه - که امروزه در بحث های معمول و متداول به زبان میانجی تبدیل شده و افراد تابع مد نمی توانند از آن بر حذر باشند - امری اتفاقی نیست.

توجه این معمار انگلیسی به فن آوری صنعتی - همچون دیدگاه فولر نسبت به آن نه تنها پاسخی است به ضعف های فن آوری ساختمان سازی که علی رغم ریشه داشتن در سنت به دنبال بی توجهی به صنعت گری در حال نابودی است، بلکه پاسخی است برای نیاز به باز آفرینی مبنای مشترکی از ارزش ها به مثابه جایگزینی برای فعالیت رو به گسترش ساختمان سازی؛ فعالیتی که روز به روز "طبیعی بودن" خود را از دست می دهد.

برای تحقق این تلاش مادی و معنوی، فاستر می کوشد تا زمینه لازم برای کنار گذاشتن تمام جنبه های کلیدی کار خود - به عنوان عناصر اجتناب ناپذیر کلیت پیچیده معماری را فراهم سازد. بدین لحاظ، اگر فن آوری ابزاری است برای دستیابی به اهداف ارزشمندتر و مهم تر از کاربردهای آن، پس باید ابزار انعطاف پذیری هم باشد.

یکی از نمونه های بسیار موفق پروژه هایی فاستر ساختمان پارلمان آلمان در ریشتاگ است.

در سال ۱۹۹۲، شرکت فاستر و همکاران جزو ۱۴ شرکت غیر آلمانی بود که از آن ها برای شرکت در مسابقه بازسازی ساختمان ریشتاگ دعوت شد.

این شرکت، در سال ۱۹۹۳ پس از برگزاری مرحله دوم مسابقه برنده شده و در جولای سال ۱۹۹۵، کار بازسازی این ساختمان را آغاز کرد.

تغییر شکل و بازسازی این ساختمان بر مبنای چهار موضوع اساسی انجام شده است: اهمیت دادن به باند استاگ به عنوان یک مرکز دموکراتیک، توجه به دسترسی عموم، حساسیت نسبت به تاریخ و توجه به محیط پیرامون.

ساختمان ریشتاگ در زمان جنگ ویران شده بود و در بازسازی نابخردانه فضاهای داخلی، قسمت های باقی مانده از سده نوزدهم با آستری از پلاستر اندود شده بود. پس از کندن این آسترها، آثار ارزشمندی از گذشته مشاهده شد که در میان آنها، دیوار نوشته های به جا مانده از سربازان شوروی اهمیت بیشتری داشت. این نوشته ها تاکنون حفظ شده و با تفکیک لایه های تاریخی، ساختمان ریشتاگ به «موزه ای زنده» از تاریخ آلمان تبدیل شده است.

در این ساختمان، توجه به مصرف انرژی نیز اهمیت زیادی دارد. برای این کار، سوخت های آلى (روغن گیاهی) مورد استفاده قرار می گیرد که پس از سوختن در یک مولد، الکتریسیته تولید می کند و آلودگی آن بسیار کمتر از سوخت های فسیلی است. در نتیجه، تولید دی اکسید کربن به اندازه ۹۴ درصد کاهش می یابد.

گرمای اضافی، به صورت آب گرم در یک سفره آبده که ۳۰۰ متر زیر زمین قرار دارد ذخیره می شود. سپس می توان این آب را به وسیله پمپ بیرون کشید و برای گرمایش ساختمان یا فعال کردن سیستم خنک سازی (برای تولید آب خنک) به کار برد. این آب خنک را هم مانند همین روش می توان در زیر زمین ذخیره کرد.

 قبه ساختمان ریشتاگ، از نظر نور و تهویه نیز اهمیت فراوانی دارد. در مرکز این قبه، یک «منشور نورگیر» قرار دارد که نور افق را به داخل فضای پارلمان منعکس می کند و با صفحاتی متحرک مانع تابش آزاردهنده نور خورشید و ایجاد خیرگی نور می شود. هنگام شب، عکس این مسئله رخ می دهد؛ یعنی به این ساختمان (همچون یک چراغ دریایی) قدرت و توان نظام دموکراتیک آلمان را به نمایش می گذارد.