معرفی فروشگاه سلفریج انگلستان

معرفی فروشگاه سلفریج انگلستان

سلفریج بیرمنگهام فرصتی استثنایی برای ساخت ساختمانی سمبلیک و بلندپروازانه است. زمانی که گوردن سلفریج در سال ۱۹۰۹ مغازه اش را در خیابان آکسفورد افتتاح کرد, معماری ساختمان های تجاری, همانند سلفریج بیرمنگهام, وارد عصر جدیدی شد. علت انتخاب شرکت فیوچر سیستم (شرکت سیستم های ساختمانی آینده) برای طراحی و ساخت این پروژه طرح مناسبی بود که این شرکت برای مرکز همایش های کریکت ارائه داده بود. شرکت فیوچر سیستم با طراحی ساختمانی غیر متداول به عنوان نمادی شهری با پاسخگویی به تمام محدودیت ها, طرح را با موفقیت به انجام رساند.

بیرمنگهام با تعداد فراوان تالارهای هنری، موزه ها و مکان های نمایشی با مناظر چشم نواز و مشتریان متفاوت, دومین کلان شهر و مهم ترین مرکز خرده فروشی است. این شهر مکانی ایده آل برای فروشگاه جدید در کنار ارائه امکانات عمومی، از جمله مکان صرف غذا، نمایش مد، محلی برای عرضه هنر و معماری بود.

به نظر می رسید در قرن بیستم، شهر صنعتی و قدیمی بیرمنگهام شانس اندکی برای تحول در شهرسازی و ساختار شهری خود داشته باشد. تنها تسهیلات شهری ساخته شده, جادهای حلقوی بود که پیش از جنگ جهانی دوم طراحی شده و سال ها پس از جنگ به دلیل افزایش ناگهانی ترافیک ساخته شد و نیز یک بزرگراه شهری برای جدا کردن حومه شهر از مرکز آن که عابران را مجبور به عبور از زیر گذر می کرد. در واقع شهرسازی، فدای تسهیل ترافیک شهری شده بود.

از قرون وسطی محلی برای فروش احشام در سایت پروژه قرار داشت که در واقع قلب تجاری شهر و یکی از بزرگ ترین فضاهای مسقف خرید کالا در خارج از ایالات متحده به شمار می رفت. این مجتمع با نمایی بتنی در سال 1964 افتتاح گردید. در سال 1987 مرکز خرید قدیمی فروخته شد. پس از آن تا چندین سال تنها مالکین آن عوض می شدند و طرح های زیادی برای این مکان مورد بحث قرار می گرفت.

در سال ۱۹۹۹، چهار سرمایه گذار رقیب به توافق رسیده و اتحاد بیرمنگهام را تشکیل دادند. این سرمایه گذاران مشاوران بنوی را برای طرح این مکان مشخص کردند. بدین ترتیب برای نخستین بار، طراحی شهری در شهر قوت گرفت و برج روتوندا بازسازی شد. در تراز همکف ساختمان, مکانی روباز برای اتصال فضاهای پیاده به مرکز اصلی خرید به وجود آمد.

مسیری  باریک با شیب تند مرکز خرید جدید را انتي تقسیم بندی می کرد که در اطراف آن کافه ها و رستوران ها قرار داشتند و به مکانی عمومی در اطراف کلیسای نئو گوتیک سنت مارتين منتهی می شد. در انتهای مراکز خرید دبنهام و سلفریج، مرکز خریدی با ۱۴۶ مغازه به زیربنای ۱۱۰۰۰۰ متر مربع وجود داشت که طرح معماری آن تکراری از صدها مراکز اقتصادی بوده و سلفریج از طرح آن رضایت نداشت.

ویتوریو رادیسه, مسوول طرح, متقاعد شد که ساختمانی زیبا با طرحی مناسب که در آن کالاها به خوبی عرضه شوند. باعث رونق بسیار در بازار می گردد. او خواستار آن بود که مرکز خرید را به رخدادی اجتماعی و نه تنها مکانی برای نمایش کالا تبدیل کند. طرح های متعددی ارائه شد که یکی از آنها طرح تویو ایتو بود.

با این وجود سلفریج صرفا مستاجری در بیرمنگهام بود. وی فروشگاهی با فضای ۲۵۰۰۰ متر مربع را برای ۳۵ سال اجاره کرد. در عوض به او اجازه داده شد که معماران دلخواه خود را انتخاب کند. برنده مسابقه طراحی شرکت فیوچر سیستم بود.

این اولین باری بود که شرکت فیوچر سیستم شانس ساخت یک ساختمان با مقیاس بزرگ در فضای شهری را به دست می آورد. در ابتدا جان کاپلیکی یک مدل پلاستیکی ارائه داد که قسمت هایی از طرح تمام شده از آن جدا شده بود. این ایده با طراحی, مدل سازی جزییات و سپس به روش سه بعدی کامپیوتری ارائه شد. کاپلیکی معتقد بود که تمامی طرح قابل اجرا است اما بزرگ ترین چالش در اجرای این طرح، بودجه محدود بود. شکل منحنی این ساختمان مطابق با طرح کلی، در مقایسه با مغازه های مجاور با طرح پست مدرن، حجم بیش تری را با قیمت یکسان در واحد سطح به وجود آورد.

منابع متعددی برای الهام این طرح ذکر شده است از جمله بزرگ نمایی چشم یک حشره یاطرح لباس زنانه زنجیره مانندی از پاکو رابانه و اثری سنگی از گسو نیوو در کلیسای نیوو در ناپل با ساختاری هرمی شکل.