معرفی ویلا دیکس لوگزامبورگ

معرفی ویلا دیکس لوگزامبورگ

راب کریر در سال ۱۹۸۵ در کتاب خود به نام «ترکیب بندی معماری»  چنین می گوید: «هدف من ترمیم معماری است که به آن بی حرمتی شده است»؛ این بی حرمتی از طرف مسئولین و سازندگانی است که نغمه معماری برای آن ها هیچ معنایی ندارد و شهر اروپایی برایشان تنها سایتی برای بهره برداری تا سر حد بیشترین سود می باشد.

راب کریر و برادر کوچک ترش لئون طریق نوشته های مجادله آمیز و پروژه هایی روی کاغذ به جای ساخت عملی بناها، به عنوان طراحان شهری ضد مدرن شهرت یافتند. اگرچه در سال های اخیر همکاری لئون با شاهزاده ولز باعث تکمیل فازهای متعددی از پروژه خانه سازی پاندبری در دورچستر گردیده؛ از طرفی دیگر شراکت را با کریستف کول باعث ایجاد پلان های شهرسازی مؤثری در تعدادی از شهرهای آلمان، اتریش، فرانسه و هلند گردیده است. هدف عمده این طراحی های شهری، تعریف و محدود کردن فضاهای شهری است که یکی از مشخصات شهرها قبل از صنعتی شدن می باشد. در اینجا فضای شهری مدرنیست که با عملکردهای ناحیه بندی شده، نامعین بوده و با معیارهایی انتزاعی طراحی شده است رد می شود. اجزای تشکیل دهنده شهر ضد مدرن الگوهایی سنتی هستند: خیابان ها و میدان هایی که با دیوارهای ممتد بلوک های آپارتمانی شکل داده شده اند و با عناصری نمادین نشان گذاری گردیده اند.

در نگاهی به کارهای بعدی راب، جالب است که به خانه دیکس در لوکزامبورگ که در اواسط دهه ۱۹۷۰ طراحی شد نگاهی بیندازیم؛ در نگاه اول خانه به هیچ وجه سنتی نمی نماید و حتی ممکن است با یک ویلای سبک کوربوزیه اشتباه گرفته شود. فرم کلی خانه، انتزاعی و هندسی بوده و یک مکعب خالص، بدون نگاه به مسائل زمین ساختی متداول می باشد. شکست های بسیار کمی در دیوارها وجود دارند؛ هیچ سقف یا کتیبه ای مشهود نیست، هیچ ستونی به جز یک ستون چاق منفرد که کاملا بدون تزئینات است دیده نمی شود و نیز هیچ پنجره ای از نوع معمول وجود ندارد و جالب است که این خانه کوچک. محصول یک روش طراحی سنتی است.

کریر در کتاب «ترکیب بندی معماری» پتانسیل معماری و فضایی هر پلان و فرم هندسی عادی را فهرست کرده است: مستطیل، هشت ضلعی، حتی مثلث و البته مربع. هر فرمی دارای زیر مجموعه های خود می باشد؛ زیر مجموعه فرم مربع، فرمL  شکل می باشد. بنابراین پلانL  شکل یا مربع خانه دیکس، نه یک پاسخ به شرایطی خاص، بلکه انتخابی از یک سری فرم های موجود می باشد؛ اگر چه طراحی از یک لحاظ پاسخگوی نیازهای خاص می باشد. ظاهرا خانم دیکس از فرم پنجره ها راضی نبوده و با پافشاری طراح با مشکل مواجه شده؛ بنابراین پنجره های رو به بیرون خانه، در گوشه تو رفته ساختمان با دیوارهای پرده ای شیشه ای تعویض شده اند، اما این گوشه تو رفته چیزی است که باعث ایجاد شکلL  در ساختمان که زیر مجموعه ای از فرم مربع می باشد، گردیده است.

ترسیمات کریر از این خانه شامل یک پرسپکتیو پیچیده از قسمت نشیمن با چهار نقش بود که یادآور نقاشی های آلمانی اکسپرسیونیستی دهه ۱۹۲۰ می باشد. علی رغم تفکر هندسی و گونه بندی فرم ها. دید کریر ذات شاعرانه است.

کل ترکیب بندی طرح، توسط یک دیوار حائل بتنی ممتد با ارتفاع یک طبقه تعریف می شود که ساختمان را نیز به دامنه اطراف خود پیوند می دهد. بقیه سازه ساختمان از فولاد می باشد: یک فریم غیر عادی نمادین واضح، با پنجره های دارای قاب فلزی معمولی و پانل های سبک مختلف پر شده است.

دیوارهای توپر، نیمی از کل صفحات محدوده را شامل می شود. بقية صفحات شامل درهای ریلی که برخی شیشه ای و برخی عادی هستند، می باشند. هیچ دیوار یا ستون ثابتی در کنج ها وجود ندارد؛ بنابراین هنگامی که درهای ریلی باز می شوند، کل خانه به یک پاویلیون باز و یک چمن زار دایره ای شکل تبدیل می شود که درختان دور آن را فراگرفته اند.

گروه آرشیگرام تقریبا در همان زمان در لندن در حال کار بر روی پروژه های مشابه و به طور برجسته ای طرح شهر جانبی پیتر کوک بود؛ اما کریر اولین نفری بود که این تفکر را در برج ناگاکین که در سال ۱۹۷۳ ساخته شد به کار گرفت. این خانه استفاده ای از کانسپت کپسول در یک خانه ویلایی یعنی خانه تعطیلات تابستانی کریر می باشد.