مقایسه ی نوع زندگی دیروز و امروز ایران

مقایسه ی نوع زندگی دیروز و امروز ایران

زندگی ملت ایران، به دو دسته تقسیم می شود:
اول، زندگی داخل منزل و دوم، زندگی بیرون از منزل. زندگی بیرون از منزل زندگی است که با فشارها و آسیب های جدی و سختی همراه بوده و در زندگی داخل منزل، اختیار و میل شخصی وجود دارد.
با تفاسیری که در ادامه گفته می شود، در میابیم که زندگی سنتی دوران گذشته، متمایل به زندگی مدرن امروزی شده است.

در گذشته، محبت و زندگی در خانه های ایرانیان ، جاری بود. حیاط بزرگ خانه ها، با حوضی بزرگ و معماری اسلیمی و رنگا رنگ زیبای سنتی که خانواده ها را به دور یکدیگر جمع می کرد. زنان، با رقص و اواز، با رو در رو شدن با سختی ها، یا مشغول بافتن شال و کلاه و دستکش برای زمستان نیامده بودند یا گره های قالی ها، دستان آنان را نوازش می کرد. بوی خوش غذا، تا هفت محل آنطرف تر، فضای خانه ها را پر می کرد. زندگی ها ساده و توقعات و نیازها کمتر بود. مردم، خانه بزرگ و ماشین مدل بالا را آرزو نمی کردند و به همین آرامش زندگی خود اکتفا می کردند. با این تفکر و دید عظیم، غرق در خوشبختی بودند. دوستی ها پایدار و صمیمانه، همسایه ی دیوار به دیوار، از غم و شادی همسایه ی کناری خود آگاه بود. بیرون از خانه، زن ها با دامن و چادرهای رنگی گل گلی، روانه کوچه و بازار می شدند و مردان با لباس های رسمی.
معماری خانه ها، رنگ و بوی زندگی داشت و عشق یک قدمی تک تک آجرهای خانه ها، نمایان بود. باگذشت سال ها، زندگی ها تغییر کرد. معماری اروپایی خانه ها به دور از حس زندگی و بدون آن حوض قشنگ داخل حیاط خانه ها، آغازگر تهاجمی ورود سردی، به زندگی ها شد. پوشش های جدید و حتی پارگی لباس های مردم، که در قدیم، فقیران کوچه و خیابان، لباس های مندرس و پاره بر تن میکردند، امروزه توانگران جامعه، با فرهنگی به اسم مد، به تن می پوشاندند. دیگر از خانه ها، بوی خوش غذا به مشام، نمی رسد وبه قول مادربزرگ، همگان به غذای خارجکی و آماده و دیر هضم روی آورده اند. انقدر که در مشکلات و آوار فشارزندگی ای که خود، باعث آن هستند، غرق شده اند. دیگر، زمان و جایی برای صحبت با هم نمی گذارند و اگر زمان هم بگذارند به ارتباط و چت های تلگرامی و اینترنتی بسنده می کنند. جوری که انگار دیگر، همه با هم قهر هستند و زبان و رمقی برای ارتباط کلامی رو در رو ندارند. اینجاست که فاصله ها بزرگ و بزرگتر می شود و خانواده ها از هم پاشیده. امروز، مردم به قضاوت کارانی مبدل شده اند. از نوع پوشش تا نحوه ارتباط و زندگی اطرافیان گرفته تا هر موضوع دیگری، همانند متخصصانی حرفه ای، اظهار نظر می کنند. رفتار ایرانیان، بسیار جالب است. هزار جور شخصیت متفاوت در طول روز از خود نمایان می کنند. روزها را می گذرانند و با سرعت بالا رانندگی می کنند، زود عصبانی می شوند، دیر می خوابند و صبح خسته از خواب بر می خیزند. دیگر از آن زور خانه های قدیم خبری نیست، که مردان و جوانان با عشق ، هر روز کمی وقت خود را در آن می گذراندند و از سلامت روح و جسم برخوردار بودند. یاد گرفته اند که زندگی را بسازنند، اما یاد نگرفته اند که زندگی کنند و از آن لذت ببرند. خواندن کتاب را به فراموشی سپردند و فقط یاد گرفتند که بدون مطالعه، زیاد حرف بزنند. فرهنگ خواندن کتاب را کمرنگ کرده اند. یادگرفته اند که همچنان زندگی روزمره و ربات گونه خود را ادامه دهند. خرج های بی رویه کنند و کمتر لذت ببرند.
خوشی زندگیشان هم این باشد که آخر هر هفته به تعطیلات شمال بروند. انگار کشور به این بزرگی، فقط شمال کشور را دارد و هیچ جایی دیگری زیبا نیست و جزو تفریحات به حساب نمی آید. تا به حال به اطرافتان و آدم های توی خیابان دقت کرده اید؟ فقط در حال دویدن و رسیدن به جایی هستند که نمی دانند در آخر به کجا ختم می شود.
مطلب جالبی خواندم که یک انگلیسی از دوست ایرانی خود سوال می کند، آرزوی تو در زندگی چیست؟
ایرانی ، کمی فکرمیکند و پاسخ می دهد، آرزوی من، داشتن خانه ای بزرگ، ماشینی مدل بالا، سرمایه ای عظیم، زنی زیبا، و چند فرزند است. اینگیلیسی با تعجب می گوید: این ها همه نیازهای تو هستند که بدستش می آوری. من از آرزوهای تو سوال پرسیدم، از آرزوهایت بگو؟
کمی فکر کنید، متوجه میشوید که ذهن های بیشتر ما ایرانی ها، محدود به مکان و زمان شده است که نشات گیرنده از عدم مطالعه و تفکر ماست. ما حتی از آرزوهای خود، هیچ آگاهی نداریم. اصلا زمان و وقتی برای فکر کردن به خود ، آرزوها و ارزش های خود می گذاریم؟ هدف خداوند از خلقت ما، در این هستی، چه چیزی بوده است؟ آیا این است، که هر روزمان مثل دیروز بگذرد و زندگی کنیم تا بمیریم؟ یا به دنبال ناشناخته ها باشیم ؟ سفر کنیم، تجربه کسب کنیم و خدا را در این عالم کشف کنیم. کمی فکرکنیم، که چه تغییری از دیروز تا امروزمان ایجادشده و مرتکب یکنواختی زندگی شده ایم، به دور از هیچ آرزویی.