نظرات سر الکس فرگوسن راجع به عوامل موفقیت در فوتبال (5)

نظرات سر الکس فرگوسن راجع به عوامل موفقیت در فوتبال (5)

دیوید بکهام هم مانند رایان گیگز در دوران کودکی خودش، روزهای سختی را پشت سر گذاشته بود. او در خانه ای کوچک در شرق لندن زندگی کرده و پدرش نیز مهندس تاسیسات بود. پل اسکولز در مجتمعی آپارتمانی در لانگلی زندگی میکرد و نیکی بات نیز از منطقه گورتون می آمد. امکان ندارد جلوی درب منزل هیچ کدام از آنها، یک ماشین گران قیمت پارک شده باشد. وین رونی از محله پایین شهر و نامناسب از لیورپول است و همیشه بصورت خیلی جدی به این فکر میکرده که یک بوکسور ماهر بشود. دنی ولبک و وس براون هر دو در منطقه لانگ سایت، یکی از محله های منچستر که به دار و دسته های خشن و وحشی خود معروف است بزرگ شده اند. پدر برایان رابسون راننده کامیون بود و ریو فردیناند هم در منطقه پکام از فقیرترین محله های شهر لندن، بزرگ شده است. البته فهرست بازیکنان من در این زمینه تمام نمی شود.
در طول سالهایی که در شغل خودم فعالیت کردم، یاد گرفتم که قضاوت بهتری درباره تاثیر زندگی خانوادگی بر بازیکنان بریتانیایی داشته باشم. میدانستم پسرهایی که در مدرسه خواندن و نوشتن آموخته و در خانواده با فرهنگ و مدنی تری بزرگ شده اند، چه گونه رفتار میکنند و در طرف مقابل نیز بازیکنانی را که از امریکای جنوبی و حتی اروپای شرقی آمده بودند را به خوبی میشناختیم و بر رفتار آنها احاطه داشتیم.

اطلاع داشتن از مسائل خانوادگی بازیکنان و خصوصیات بازیکنان بسیار سخت است اما من همواره بعنوان یک سرمربی خودم را موظف به انجام آن میدانستم. تا اواسط دهه آخر قرن گذشته، بازیکنان جوان جای خود را در سلسله مراتب باشگاهی میدانستند. آنها یا کفشهای گلی بازیکنان با تجربه تر را تمیز میکردند و یا با جمع و جور کردن لباس هایی که بازیکنان در زمین بازی رها کرده بودند میخواستند که رختکن باشگاه را تمیز کنند و این کارها را به چشم یک وظیفه می دیدند.
این پسرها و بازیکنان بسیار جوان کم کم می فهمیدند که رختکن تیم اصلی جایی است که هیچ قاعده و قانونی ندارد. این جور کارها احتمالا باعث میشد ک اشتیاق و انگیزه این پسرها برای موفقیت افزایش یابد. در سالهای پایانی که سرمربی بودم اکثر اوقات میدانستم که ویژگی بازیکنان انگلیسی را از دیگر بازیکنان تشخیص دهم. کریس رونالدو هم میجنگید و معنای تلاش کردن و پیروز شدن را بخوبی میدانست. تیم هاوارد را که هفتاد و هفت بار در دوران ورزشی خودش ناجی تیم ما بود ، مادرش به تنهایی در نیوجرسی بزرگ کرده بود. او و مادرش از مجارستان به کشور امریکا مهاجرت کرده بودند و مادرش بعد از ترک همسر خود، مجبور بود که در دو جا کار کند.

برای اکثریت بازیکنان خارجی هم فوتبال شانس و مفری بود تا برای کسب موفقیت در زندگی گام بردارند. بهترین بازیکنان در این زمینه استعداد دارند و دریافته اند که اگر استعداد و توانایی را با تلاش و کوشش همراه کنند میتوانند به بسیاری از چیزهایی که میخواهند برسند. من در زمانی زندگی میکردم که پدرم هدیه های کریسمس ما را خودش درست میکرد و کمتر کسی میتواند این شرایط را درک کند.
بسیاری از کسانی که با آنها پای میز قرارداد نشستیم و قراردادی را امضا کردیم، از شرایط بسیار سخت و تلخی آمده بودند. عدنان یانوزای که در مارچ سال 2011 و در سن شانزده سالگی با ما قرارداد بست، در بلژیک متولد شده بود و سپس به همراه والدینش در اثر اتفاقات و جنگ یوگسلاوی سابق به بلژیک پناهنده شده بودند. آنتوینو والنسیا، اهل اکوادور از خانواده ای بسیار فقیر می آمد و همین طور نیز اندرسون که از برزیل آمده بود. آندری کانچلیس که در دهه نود میلادی برای تیم منچستر یونایتد بازی کرده بود، در شوروی بزرگ شده بود. کارلوس توس هم از محله فورت آپاچ آیرس می آید که پر است از مواد و معتادین به مواد مخدر.

متاسفانه مثالهای زیاد دیگری میتوانم در این زمینه بزنم. ناراحتم که نمونه بسیاری نیز وجود دارند که با داشتن پتانسیل و استعداد فوق العاده زیاد خود آنقدری قوی نیستند که بتوانند بر آسیب های دوران کودکی خود و عقده ها و کمبودهای درونی شان غلبه کنند. راول موریسن را یکی از ناراحت کننده ترین نمونه ها میدانم. او در تمام دوران جوانی خود بسیار مستعد و پرتوان بود اما دائما در مشکل بود. زمانی که در سال 2012 او را به وستهم یونایتد فروختیم بسیار ناراحت بودم. او میتوانست بازیکن فوق العاده ای شود. در طول چندین سال، مشکلات درون زمین بازی بیشتر میشدند و ما هم انتخاب دیگری نداشتیم. به نظر نمی آمد که راول فرق زیادی کرده باشد و وستهم در سال 2015 قرار دادش را با او باطل کرد.
باوری قدیمی دارم که میتوان اشتیاق و انگیزه کسانی را که شرایط کودکی سختی داشته اند را برانگیخت تا بیشتر تلاش کنند. هر وقت در تیم منچستر یونایتد دچار افول میشدیم و همه نیاز به روحیه داشتند، قبل از هر بازی برای تیم یادآوری میکردم که همه آنها از خانواده های طبقه کارگر می آیند و امروزه تعداد کسانی که از این طبقه اند و مجبور هستند هر روز سخت کار کنند کمتر شده است. حالا که به گذشته نگاه میکنم حس میکنم شاید عبارت طبقه کارگر برای برخی، به خصوص بازیکنان خارجی چندان معنایی نداشته باشد. اما فکر میکننم همه آنها کسانی را میشناسند که زندگی سختی داشته اند.
همه ما در برخی شرایط ممکن است احساس کنیم به جمع تعلق نداریم، و وقتی با کسی احساس بیگانگی میکنیم یا احساس طرد شدگی داریم که باعث میشود از منصفانه نبودن زندگی گله کنیم و یا اینکه از آن حس دور افتادگی خود به عنوان محرکی برای پیشبرد خود استفاده کنیم، کاری که اهالی تروا کردند. همیشه به بازیکنان خودم میگفتم که: دقیقه ای که ما سخت تر از تیم دیگر کار نکنیم دیگر منچستر یونایتد نیستیم.
چند سال تمام تلاش کردم تا بفهمم چرا برخی افراد نسبت به برخی دیگر انگیزه قوی تر و قدرتمندتری دارد. فکر میکنم نسبت به سی سال پیش به حل معما نزدیک تر شده باشم اما یاد گرفتم آن قدرت را جمع آوری کنم و همانطور که گفتم در انتخاب بین انگیزه و استعداد، انگیزه را انتخاب خواهم کرد. از دید من انگیزه ترکیبی از اشتیاق برای سخت کوشی، طاقت آوردن، قدرت عظیم تمرکز و عدم پذیرش شکست است.