وقتی که فوتبال سرطان را شکست می دهد؛ این بار جانلوکا ویالی

وقتی که فوتبال سرطان را شکست می دهد؛ این بار جانلوکا ویالی

اگر بخواهیم به نام و نشان فوتبالیست هایی اشاره کنیم که توانسته اند سرطان را شکست دهند باید به یک لیست بلند بالا برسیم. به هر حال فوتبال ورزشی است که همیشه برای هواداران منبع و منشا اراده و انگیزه است و این اتفاقات به فوتبال دوستان نشان میدهد که حتی میتوان با سرسخت ترین بیماری دنیا یعنی سرطان هم مقابله کرد. سرطان دشمنی است که هر ساله هزاران هزار انسان را از پای در می آورد و شکست دادنش واقعا به قدری بزرگ  و مهم است که هر نفری که سرطان را شکست می دهد میتواند به یک شوک خبری بزرگ تبدیل شود. حالا اگر این فرد یک فوتبالیست معروف و محبوب هم باشد که تاثیرش بر جامعه حسابی بالاست و دوستداران این فوتبالیست حتما از وی الهام می گیرند که در زندگی خود بیشتر تلاش کنند.

آخرین کسی که در میان دنیای فوتبال توانست سرطان را از پای دربیاورد و پرچم سفید تسلیم شدن را بالا نبرد، جانلوکا ویالی بود. ویالی در تیم هایی چون اینتر میلان و یوونتوس و همچنین تیم ملی ایتالیا بازی کرده بود. طرفداران بسیار زیادی داشت و یک ایتالیایی خوش تیپ و مستعد بود. هنوز هم وقتی لحظه ای را به یاد می آوریم که ویالی مقابل دوربین ها از سرطان گفت تن و بدنمان حسابی می لرزد. نکته جالب در مورد ویالی این است که او یک سال تمام با این بیماری سر و کله زده  و هنوز هم بصورت کامل بهبودی نیافته است. اینکه چرا او الان خبر سرطانی شدن خود را گفته بود به این دلیل بازمی گردد که دوست داشته در سکوت خبری و بدون رسانه ای کردن این اتفاق برای شکست دادن سرطان خود تلاش کند. حالا که حسابی در این پروسه درمانی پیش رفته است و در آستانه بهبودی است تصمیم گرفته تا خبر بیماری خودش را رسانه ای کند. البته فقط جانلوکا ویالی نبود که چنین تاثیر شگرفی را بر دوست داران فوتبال گذاشته است. سال های پیش هم، کسی مثل اریک آبیدال تمام تلاش خود را به کار گرفت تا آب در دل هواداران تیم بارسا تکان نخورد. او حتی در میانه دوره درمانی خودش تصمیم گرفت که لباس ورزشی تن کرده و به زمین برود و برای بارسلونا بازی کند. هواداران او را ایستاده تشویق می کردند چرا که او با یک ایثار بزرگ از بیمارستان یک راست به نیوکمپ آمده بود تا برای تیم آبی و اناری پوش توپ بزند. این کار نشان میداد که وفاداری و تعهد چقدر در ورزش فوتبال اهمیت دارد و این گونه بود که آبیدال نه به خاطر بازی هایش بلکه بخاطر همین کاری که انجام داد، جاودانه شود. حالا برای سالهای سال شاهد این خواهیم بود که آبیدال مانند یک افسانه و اسطوره مورد تقدیر قرار نخواهد گرفت. آبیدال به همه ثابت کرد که جنس فوتبال با دیگر ورزش ها فرق دارد. در دیگر ورزش ها، یک ورزش کار با کوچک ترین مصدومیتی تمرینات را ترک کرده و به بیمارستان می رود. اما در فوتبال یک بازیکن در حال که سرطان گرفته لباس و شورت ورزشی پوشیده و می رود تا برای تیمش بازی کند.

مورد دیگر هم میتواند بازیکن ایتالیایی، آچربی باشد. نکته مهم در مورد او این بود که آچربی دو بار سرطان گرفت. بار نخست توانست با قدرت این بیماری مهلک را شکست دهد و چند ماه بعد، زمانی که اعلام شد که تست دوپینگ او مثبت اعلام شده است او در پاسخ گفت که این نتیجه نه بخاطر دوپینگ بلکه بخاطر داروهای درمانی اش در دوران درمان سرطان بوده است. او بار دیگر آزمایش داد و در اوج بهت و ناباوری مشخص شدکه باز هم سرطان گرفته است. اما آچربی با تمام روحیه خود ایستاد و کم نیاورد و مجددا سرطان را دریبل زد و حالا بعنوانی یک بازیکن خوب و مستحکم در تیم ساسولو توپ می زند. آچربی تنها فوتبالیستی بود که دو بار بر سرطان غلبه کرد و واقعا هم کاری که او کرد میتواند برای بسیاری از بیماران مبتلا به سرطان روحیه بخش باشد. حالا دیگر هر کسی که درگیر شیمی درمانی باشد با شنیدن داستان آچربی و درمان دو بار بیماری سرطان  توسط او، حسابی روحیه می گیرد.

جانلوکا ویالی هم بخاطر جذابیتی که برای فوتبال دوستان داشت خبر سرطان گرفتنش شوک بزرگی بود. او در تیم چلسی هم به عنوان بازیکن و هم به عنوان سرمربی بازی می کرد که این جزو معدود دفعاتی بود که در یک تیم درجه یک اروپا، یک نفر بعنوان بازیکن و سرمربی بازی کند و مشغول باشد. اما ویالی در همان زمان هم مرد کارهای ناممکن بود و با همان روحیه جنگنده ای که داشت حالا از پس یک رقیب به ظاهر شکست ناپذیر برآمد. ویالی در هر تیمی که بود هواداران را همیشه سر ذوق می آورد. او در مصاحبه اخیر خود در مورد سرطان افزود که: من توانستم این کار را انجام دهم و حالا سالم و با نشاط مقابل شما نشسته ام، به خاطر جمله ای که در اتاقم در بیمارستان بر دیوار نصب بود. روی یک تابلو نوشته بودند که ما انسان ها محصول تفکرات مان هستیم. من سعی کردم که افکارم و تصوراتم را کنترل کنم. همین کنترل ذهن و مغز بود که باعث شد من در مقابل سرطان قدرت و ارزش خودم را حفظ کنم و کم نیاورم.

این جمله از ویالی میتواند هر کسی را متاثر کند. اینکه ما نیز بتوانیم بپذیریم که هر چه در زندگی ما اتفاق می افتد کاملا نتیجه تفکرات مان است و نباید که افکار خود را آلوده و مسموم سازیم. فوتبال همیشه الهام بخش بسیاری از انسان ها بوده است و کم نیستند که به خاطر همین اثر پذیرفتن به فوتبال معتاد هستند و البته چنین اعتیادی می تواند یک اعتیاد مثبت و سازنده باشد. پس وقتی که داستان زندگی آدم هایی مانند آبیدال، آچربی و جانلوکا  ویالی را می شنویم با تمام توان فریاد می زنیم که زنده باد فوتبال.