گالری ویتوریو امانوئل، مرکز خرید باشکوه میلان

گالری ویتوریو امانوئل، مرکز خرید باشکوه میلان

گالری ویتوریو امانوئل دوم (Galleria Vittorio Emanuele II) یک مرکز خرید باشکوه با طاق های ضربی در شهر میلان می باشد که آن را به شکل یک بازار سرپوشیده درآورده است و سقف آن با شیشه و فلز پوشیده شده است. این گالری سالن پذیرایی شهر و مکانی برازنده برای قرار ملاقات در نزدیکی دئومو است.
این گالری که شاهد تغییرات بسیاری در طی دو قرن گذشته و نماد سبک معماری میلان است. برای مثال؛ آیا می دانستید که تابلوهای فروشگاه ها در این گالری باید دارای رنگ مشابهی(حروف طلایی بر روی پس زمینه مشکی) باشند؟

تاریخچه این بنا به سال 1859 بر می گردد که در این زمان شهر از کنترل اتریشی ها آزاد شده بود. در آن دوران، شهر میلان دارای 196 هزار سکنه درون دیوارهای شهر و 47 هزار نفر نیز در خارج از آن بود. هر روز، رشد شهر بیش از پیش نمایان بود و فرصت های اقتصادی رو به افزایش و همچنین سبک زندگی مردم در حال ترقی و پیشرفت بود.
در آستانه اتحاد و یکپارچگی ایتالیا، شهر میلان تجلی گاه فرصت های بیشماری بود. اما میدان دئومو، یکی از نمادهای میلان ، بنظر نمی رسید برای این رنسانس آماده باشد: ساختمان آن نامتوازن و فضای مقابل کلیسا با ساختمای قرون وسطایی اشغال شده بود.

در 5 دسامبر سال 1859، پادشاه, ویتوریو امانوئل دوم، یک بخت آزمایی را راه انداخت که درآمد آن، سرمایه مالی برای نوسازی این میدان را فراهم کرد. البته این مقدار پول کافی نبود، اما انجام این کار، آگاهی شهروندان را از این موضوع که تغییراتی باید صورت گیرد، افزایش داد.

ساختمان گالری

شهرداری میلان سه مسابقه را برای جمع آوری ایده ها و اهدای پاداش به بهترین آن ها برگزار کرد. پروژه جوزپه منگونی بود که به دلیل زیبایی و بدیهی بودن آن مورد ستایش قرار گرفت که  در سال 1863 برنده سومین مسابقه شد. دو سال بعد، پادشاه سنگ بنایی را در مرکز جایی که قرار بود هشت ضلعی گالری ساخته شود، قرار داد. این سنگ حاوی نقاشی هایی از گالری، تشریفات و چندین سکه طلا بود. حدود هزار نفر در این پروژه از جمله سنگ تراشان، آهنگران و شیشه گران تحت نظارت منگونی مشارکت داشتند.
کارها بسیار سریع انجام شد و در مدت دو سال گالری تکمیل گردید. تنها ساخت طاق قوس ورودی گالری نا تمام ماند که در دسامبر سال 1867 به پایان رسید. روز قبل از افتتاح، در سی ام دسامبر، شایعاتی در بین مردم پخش شد که برخی را هیجان زده و برخی را مردد کرد. در آن روز، منگونی هنوز بر روی داربست ایستاده و مشغول به کار بود. جنازه او درست در زیر همان داربست پیدا شد: برخی بر این باور بودند که او به دلیل سکته قلبی از دنیا رفته است اما برخی دیگر معتقد بودند که او نتوانست با این انتقاد ها کنار بیاید و خود کشی کرده است.

در مدت کوتاهی، گالری ویتوریو امانوئل دوم به محلی برای قرار ملاقات های افراد طبقات اجتماعی بالا تبدیل گردید که برای به نمایش گذاشتن لباس های خز دار و جواهراتشان به یکدیگر و همچنین نوشیدن قهوه در Biffi به این مکان می آمدند. یکی از سنت هایی که در این گالری برگزار می شد این است که هر کشی بتواند سه بار با پاشنه پا روی گاو بچرخد، سال پر از موفقیتی در پیش خواهد داشت.این گالری موفقیت خود را مدیون موقعیت مکانی اش در مرکز شهر بود و یا شاید به دلیل وجود رستوران ساوینی که بهترین ریزوتو های زعفرانی را در شهر داشت. در سال 1968، شاهکار معماری مگنونی از یک محل ملاقات زیبا به گذرگاهی بین دو میدان تبدیل شد که مکان مناسبی برای تظاهرات، مناظرات، اعتراضات و درگیری با پلیس بود. در گالری امروزه می توان قدم زد، سه بار بر روی تصویر گاو با پاشنه چرخید و در Zucca قهوه نوشید. این گالری در حال حاضر مکانی برای ملاقات توریست ها و راهنماهاست و جایی است که برخورد کبوترها با دسته مونوپاد افراد در حال گردش اتفاق می افتد. در ماه می سال 2015 این گالری مجددا بازسازی شد و گذرگاهی بر روی سقف افتتاح شد که طول آن 250 متر بوده و از طریق خیابان Via Pellico قابل دسترسی می باشد.