یاداشتی درباره صعود پرسپولیس به فینال لیگ قهرمانان آسیا

یاداشتی درباره صعود پرسپولیس به فینال لیگ قهرمانان آسیا

بازی های فوتبال برای جذاب شدن به چند مولفه نیاز دارند. یکی از مهم ترین این مولفه ها، در موضع ضعف قرار داشتن تیمی است که در نهایت پیروز می شود. یک تیم که بازیکنان صاجب نامی ندارد، حساب بانکی اش برای خریدن ستاره ها خالی است و یک لشگر مصدوم و محروم به همراه دارد، مقابل تیمی قرار می گیرد که پر است از ستاره های مشهور و درجه یک که فقط در کنار هم قرار گرفته اند تا قهرمان شوند و به چیزی هم کمتر از این رضایت نخواهند داد.

از این گونه بازی ها بسیار دیده ایم و همیشه هم جذاب بوده اند. چنین مدلی از مسابقه فوتبال، مدل خاصی است. تیم ضعیف یا مقابل تیم قوی تر خود را خواهد باخت و نمیتواند روی زانوهایش بایستد، که در این صورت چیزی به جز ذلت و خواری برای هوادارانش به ارمغان نخواهد آورد و یا اینکه تا ثانیه آخر میجنگد و فارغ از نتیجه، محبوب طرفداران تیم خود و حتی طرفداران فوتبال خواهد شد.

بازی تیم پرسپولیس و السد هم دقیقا همین مدل را داشت. تیم پرسپولیس به دلیل محرومیتش، این تابستان نتوانست بازیکن بخرد و تعدادی از ستاره های مهم خود را نیز از دست داد. درون خط دفاعی هم خیلی اوضاع خوبی ندارد و حتی در بازی رفت مقابل تیم السد در ورزشگاه این تیم قطری، مجبور شده بود تعدادی بازیکن از تیم جوانان خود به ترکیب اضافه کند که بسیاری از هواداران تاکنون نام آنها را نیز نشنیده بودند.

پرسپولیس اگرچه مدتهاست در لیگ ایران حرف اول را می زند و از همین حالا، میتوان قبول کرد که پرسپولیس قهرمان لیگ برتر ایران خواهد شد؛ اما به هر حال در آسیا تجربه زیادی ندارد و استرس این بازی، ممکن بود دل بازیکنان جوانش را بلرزاند. پرسپولیس با یک بازی شجاعانه و زیبا توانسته بود بازی رفت را در خاک قطر به نفع خود به پایان برساند و اگر در همین بازی در استادیوم آزادی تهران، یک تساوی هم میگرفت تیمی بود که به فینال این رقابت ها صعود می کرد. اما دو نکته وجود داشت که استرس بیش از حدی را به هواداران و بازیکنان تیم وارد میکرد. اول اینکه، پرسپولیسی ها بدلیل کسب پیروزی در آن بازی ممکن بود خیالشان از صعود راحت شود و این موردی است که همیشه در فوتبال باخت به همراه آورده است.

تیمهای زیادی را سراغ داریم که با اندکی رضایت و خیال راحت وارد زمین شده اند، اما آنقدری در بازی گل خورده اند که بازیکنان تیم تا مدتها رویشان نشده تا در زمین تمرین هم حاضر شوند. اگر بازیکنان جوان پرسپولیس دچار چنین وضعیتی می شدند حتما بازی را واگذار می کردند. نکته دوم هم، بازیکنان با تجربه و تعیین کننده ای بود که تیم السد در ترکیب خود داشت. مهم ترین این بازیکنان هم ژاوی بود. او چند بار به همراه تیم بارسلونا در لیگ قهرمانان اروپا به فینال راه یافته و حتی قهرمان هم شده بود. او در کنار بهترین های جهان بازی کرده و آنقدری وضعیت های مختلف را در فوتبال تجربه کرده است که حضورش در زمین، حتی اگر تیمش پنج صفر هم عقب باشد باز می تواند نتیجه بازی را کاملا بچرخاند.

اما پرسپولیس چنین بازیکن تعیین کننده ای را نداشت. ترکیب السد را تعدادی بازیکن معمولی، یکی دو ستاره و یک فوق ستاره تشکیل می دادند. اما پرسپولیس از تعدادی بازیکن خوب و جوان تشکیل شده و همین میتوانست موازنه قدرت را در زمین به نفع السد تغییر دهد. اتفاقی که نیفتاد، چرا که برانکو در این بازی باز هم به ما نشان داد که در فوتبال، داشتن استراتژی و برنامه برای  و همچنین ارائه دادن بازی گروهی، از هر چیزی مهم تر است و میتوان با چنین تاکتیک درستی، حتی تیم ژاوی را هم از مقابل خود برداشت.

استادیوم آزادی در بازی پرسپولیس السد جای سوزن انداختن نداشت. با وجود گران بودن بلیط های ورزشگاه و همچنین سخت بودن راه رسیدن به ورزشگاه، اما هواداران پشت تیم خود را خالی نکردند و یکی دیگر از زیبایی های فوتبال رقم خورد. این که هواداران ورزشگاه را لبریز از جمعیت کنند به نحوی که با تشویق های ایسلندی دل تیم حریف خالی شود. پرسپولیس در نیمه اول گل خورد اما هواداران باز هم به شدت تیم خود را تشویق میکردند. داشتن چنین هوادارانی با چنین فرهنگ هواداری زیبایی، مهم ترین دارایی و سرمایه یک تیم فوتبال محسوب میشود. این نکته دقیقا همان چیزی است که تیمهای اروپایی به خوبی آن را دریافته اند و با تاسیس کانال های تلویزیونی، سایت های اختصاصی و همچنین به راه انداختن کانون های هواداری در سرتاسر جهان، بر روی این دارایی خود سرمایه گذاری میکنند. برای مثال تیم دورتموند در کل جهان حدودا دو هزار کانون هواداری دارد.

پرسپولیس اما در نیمه اول نتوانست آن طور که باید مقابل السد بازی کند. بازیکنان توپ های زیادی را لو دادند و با وجود اینکه یک گل آفساید هم به ثمر رساندند، اما باز هم السد تیم برتر میدان بود. ژاوی در هر موقعیت که توپ به زیر پایش می رسید میتوانست چند نفر را دریبل کند و به عمق دفاع نفوذ کند. اما به هر ترتیبی که بود، پرسپولیسی ها با تراکم ایجاد کردن مقابل موقعیت های ژاوی، اجازه گل زنی به او نمی دادند.

اما نیمه دوم که به نیمه مربیان هم مشهور است، وضعیت کاملا تغییر کرد. برانکو ذهنیت بازیکنانش را عوض کرده بود و ثابت کرد که بهترین سرمربی آسیا است. او با آرامش خود و چهره متفکری که همیشه دارد، فقط منتظر است تا ضعف های تیم خود و تیم حریف را بیابد  و بلافاصله تاکتیک های جدید را به بازیکنان خود منتقل کند. در اواسط نیمه دوم بود که پرسپولیس روی یک کار تیمی بسیار زیبا به گل رسید و از این جا به بعد و تا پایان بازی، پرسپولیس طوری بازی کرد که میتواند یک کلاس آموزشی برای تیمهای لیگ برتری ایران باشد. آنها در حالی که با گل خود، صعود خود را به فینال حتمی کرده بودند باز هم به سختی حمله میکردند. در یک موقعیت دیگر هم با یک دو کردن منشا و علیپور تک به تک خوبی ایجاد شد که دروازه بان در لحظه آخر موفق شد شوت علیپور را به کرنر بفرستد.

بازیکنان پرسپولیس اگرچه حسابی خسته شده بودند اما تا به صدا درآمدن سوت داور جنگیدند و نشان دادند تیمی هستند که شایستگی قهرمانی در آسیا را هم دارند.