یادداشتی بر فیلم حریم شخصی

یادداشتی بر فیلم حریم شخصی

حریم شخصی عنوان فیلمی است که در سال 1395 توسط احمد معظمی کارگردانی شده است. می توان حریم شخصی را اولین فیلم سینمایی این کارگردان دانست. معظمی پیش از این چند سریال تلویزیونی و تله فیلم ساخته بوده است. میلاد کی مرام، اندیشه فولادوند، امیر آقایی، رعنا آزادی ور و بهنوش بختیاری از بازیگرانی هستند که در این فیلم به ایفای نقش پرداخته اند.

داستان این فیلم درباره ی چند دوست است که برای گرفتن جشن تولد بابک (با بازی امیر آقایی) به ویلایی در شمال رفته اند. بابک و همسرش سحر (با بازی میترا حجار) و دریا (با بازی رعنا آزادی ور) و همسرش فرهاد (با بازی میلاد کی مرام). درسا خواهر کوچک دریا نیز با آن هاست.

فیلم با هیجان و سرخوشی و تفریح شخصیت هایش شروع می شود و پس از رفتن آن ها به شمال کم کم گره افکنی های داستان شروع شده و ماجرای اصلی داستان آغاز می شود. شاید دیگر این یک فرمول در فیلم های سینمای ایران باشد که فیلمی که با این سطح از هیجان و خوشی شروع می شود، بدون شک با یک فاجعه همراه خواهد بود. حریم شخصی نیز دقیقا از همین فرمول پیروی می کند. این چند دوست در یک شب تا صبحی که کنار هم و در ویلای شمال می گذرانند با مشکلات زیادی روبه رو می شوند که در نهایت به مرگ یکی از شخصیت ها منجر می شود.

درون مایه ی فیلم به موضوع مشکلات فضای مجازی می پردازد و باید گفت که در این راه بسیار اغراق کرده است. به طوری که در طول فیلم همه ی شخصیت ها مدام در حال صحبت در رابطه با فضای مجازی هستند و فیلم نیز با صحنه ای در این رابطه شروع می شود.

بازی های بازیگران فیلم به نسبت خوب است هر چند تکراری از کارهای قبلی شان است. میلاد کی مرام چون همیشه مردی عصبی و بیش از حد غیرتی است که با تعصب های بی جا و حساسیت های اضافی خود مشکلات زیادی را برای زن قصه ایجاد می کند. رعنا آزادی ور نیز مانند همیشه دختر مظلوم قصه است که مورد ظلم واقع شده است.

به طور کلی و با در نظر گرفتن همه ی این موضوعات فیلم حریم شخصی با این که اشکلاتی دارد اما به عنوان اولین اثر کارگردان آن، اثری موفق است که با توجه به موضوع جدیدش می تواند مخاطبان زیادی را نیز با خود همراه کند.

اگر معظمی کمی خلاقیت بیشتری در این اثر خود به خرج می داد و سعی در تکرار کارهای فرهادی نمی کرد، بی شک تجربه ی بهتری در اولین کارگردانی خود داشت. این بی تجربگی کارگردان در بخش هایی از فیلم نامه به خصوص صحنه های پایانی آن نیز به چشم می خورد. وقتی که گره ی فیلم تنها در دقایق پایانی، به سرعت و با یک تلفن به اتمام می رسد.