تحلیل بازی منچستر سیتی و لیورپول در هفته هشتم رقابت های لیگ انگلیس

تحلیل بازی منچستر سیتی و لیورپول در هفته هشتم رقابت های لیگ انگلیس

هشت هفته از آغاز لیگ برتر انگلستان گذشته و حالا همه چیز در اوج هیجان خود قرار دارد. سه تیم چلسی، لیورپول و منچستر سیتی هر سه با بیست امتیاز در صدر جدول قرار دارند و باقی تیم ها با امتیازات پایین تری در رده های دیگر جدول قرار گرفته اند.
چلسی بازی شب گذشته خود را مقابل ساوت همپتون با نتیجه سه بر صفر پیروز شد و اگر در بازی لیورپول مقابل منچستر سیتی برنده میشد، یکی از دو تیم با 22 امتیاز و به راحتی بر صدر مینشست. اما واقعیت این است که این دو تیم به قدری با یکدیگر گلاویز شده بودند و تلاش داشتند تا با بستن راههای نفوذ، حملات حریف را در مقابل خط دفاعی خود ناکام کنند، که عملا هیچ اتفاق خطرناکی نیفتاد و نتیجه صفر برصفر به پایان رسید.

در این بازی پپ گواردیولا، تیمش را با همان ترکیب همیشگی به میدان فرستاده بود. او استاد استراتژی پوزیسیون است و به خوبی میداند که در هر ناحیه از زمین چه بازیکنانی را و چگونه به میدان بفرستد. در دروازه امرسون ایستاده بود. امرسون دروازه بانی است که با وجود قد و قامت بالا و انعطاف بدنی خوب خودش برای دفع شوت های مهاجمان، بازی با پای خوبی هم دارد و شروع مجددهای تیم سیتی بسیاری اوقات توسط او به خوبی طرح ریزی میشود. در مقابل ام هم بنجامین مندی در سمت چپ، واکر و جونز در وسط ایستاده بودند و اوتامندی نیز در نقش دفاع راست به مراقبت از دروازه مشغول بود. در خط بعدی نیز بازیکنانی چون داوید سیلوا، فرناندینو و در خط حمله هم سرآمد همه بازیکنان سرخیو آگوئرو بود. تیم سیتی دومین سال است که با همین ترکیب به میدان میرود و البته سال گذشته هم بازیکنان اصلی این تیم خصوصا کوین دیبروین در تیم حضور داشتند.

بنابراین سیتی از اتحاد و هماهنگی بی نظیری برخوردار شده است. هنوز هم یکی از تیمهای مدعی در لیگ جزیره محسوب شده و در لیگ قهرمانان اروپا هم، مانند یوونتوس و لیورپول برای قهرمانی در اروپا می جنگد.
اما در مقابل، یورگن کلوب که استاد سبک هوی متال در فوتبال اروپاست، با روحیه اندکی ضعیف تر وارد زمین شده بود. آنها فصل را با قدرت تمام آغاز کرده بودند و میخواستند تا جایی که امکان دارد این روند را حفظ کنند اما لیورپول چند شب پیش مقابل تیم ناپولی به سرمربی گری کارلو آنچلوتی شکست خورد و به همگان ثابت شد که لیورپول همان تیم شکست ناپذیری که امسال قهرمانی های متعدد لیاقتش است، نبود. لیورپول در این بازی آلیسون بکر را درون دروازه داشت. خط دفاعی اش به رهبری ویرجیل فن دایک و چند بازیکن جوان تر از جمله آرنولد در سمت چپ به دفاع از دروازه میپرداخت. در خط وسط هم هندرسون، میلنر مشغول حمله و البته شرکت در حملات بودند. در نهایت نیز مثلث مرگبار سال گذشته یعنی محمد صلاح، فیرمینو و مانه حضور داشتند.

شاید اگر محمد صلاح، همان صلاح سال گذشته بود، لیورپول میتوانست حداقل با یک گل سیتی را شکست دهد. شاید اگر سیتی هم همان ذهنیت و اشتیاق سال گذشته را برای بردن لیگ جزیره داشت، لیورپول را به خوبی فلج میکرد و نمیگذاشت حمله ای از طرف مثلث مرگبار به سمت دروازه اش به اتفاق بیفتد، اما هر دو تیم اشکالات فنی متعددی داشتند که در ادامه به آنها اشاره میشود.
در لیورپول، از زمانی که جوردن شقیری پا به این تیم گذاشته و بارها توسط یورگن کلوب به جای محمد صلاح به کار گرفته شده است، صلاح با نوعی از استرس و آشفتگی روانی پا به توپ میشود. او سایه رقیب قدرتمندی را بالای سر خود احساس میکند. البته ناگفته نماند که هنوز هم آسیب های خطای سهمگینی که سال گذشته و در فینال لیگ قهرمان اروپا از طرف سرخیو راموس بر روی او انجام شد، دامن او را گرفته و باعث افت کیفیت بازی او نیز شده است. اما به هر حال اولین نکته برای تحلیل ضعف لیورپول، تحلیل قدرت بدنی صلاح و رفتار یورگن کلوب با اوست. شاید اگر گلوب مانند گذشته او را آزاد و رها میگذاشت و هیچ رقیبی هم او را تهدید نمیکرد، الان مو صلاح با بازی های درخشانش دل همه هواداران را شاد میکرد.

البته به گفته ژاوی آلونسو، ستاره سابق لیورپول بازیکن اصلی لیورپول فیرمینو است و هرچند محمد صلاح یک فوق ستاره است اما اهمیت فیرمینو برای لیورپول بیشتر است. در خط میانی لیوپول بازیکنان با کیفیتی مانند میلنر و هندرسون دارد اما بازیسازی ندارد که بازی را از عقب شروع کند و بخواهد فیرمینو را تغذیه کند. در خط دفاع هم که فول بکی مانند آرنولد هرچقدر تلاش دارد توپ را از مهاجمان حریف گرفته به خط حمله اضافه شود، توپ را به محمد صلاح و یا فیرمینو برساند خیلی نمیتواند موفق باشد. این نتایج بازی گذشته لیورپول مقابل ناپولی و البته بازی اخیر این تیم با منچستر سیتی است.
ناپولی با یک خط دفاعی قدرتمند و البته کسی مانند روی که باکس تو باکس بود و در همه نقاط زمین حضور داشت، توانست لیورپول را به زانو در بیاورد. اما در طرف مقابل منچستر سیتی بود که برای برد آمده بود.
مچستر سیتی هرچقدر هم که ادعا کند امسال هدف اصلی اش کسب لیگ قهرمانان اروپاست، اما این واقعیت درباره این تیم مصداق دارد که شانس کمی برای قهرمانی در اروپا داشته و بهتر است که تمرکز خود را امسال هم مانند سال گذشته، بر روی قهرمانی در لیگ برتر بگذارند.
شاید اگر امسال تیم حیران کننده و اعجاب انگیز چلسی به سرمربی گری ساری نبود، لیورپول و سیتی از تقسیم کردن امتیازات ناراحت نمیشدند اما تا حالا که همه چیز به نفع چلسی پیش رفته و سیتی بیش از لیورپول این ترس را دارد، که نکند ذهنیت بازیکنانش روز به روز از ذهنیت قهرمانی دور شده و به کسب عنوان دوم یا سومی بسنده کنند.

گواردیولا دیگر آن مالکیت بر منطقه مهم زمین را که بین مدافع کنار و مدافع وسط باز میکرد و مهاجمینش با قدرت به آن قسمت نفوذ میکردند را ندارد و به همین دلیل کسی مانند بنجامین مندی مثل سال گذشته نمیتواند از آن منطقه نفوذ کرده و خود را بهترین بازیکن تیم نشان دهد. البته سیتی هنوز هم سرخیو آگوئرو را دارد و باید دید که تا کی میتواند با این بازیکن تیمهای متوسط را شکست دهد.