بررسی دوره های معماری کشور ترکیه

سال های جنگ ۱۹۵۰ – ۱۹۳۸

بسیاری از منتقدان معاصر معماری ترکیه نظیر اوستن آیساک و ایلهان تکلی در کتاب معماری مدرن کشور ترکیه سال های ۱۹۵۰ تا ۱۹۳۸ را دوره دوم جنبش های ملی گرایی در معماری می دانند. دلایل متعددی در ظهور مجدد ملی گرایی در معماری کشور ترکیه مطرح می شود که می توان به تعدادی از آن ها به شرح زیر اشاره کرد:

۱. بحران اقتصادی ناشی از جنگ جهانی دوم و عدم ورود مواد و مصالح ساختمانی نظیر فولاد، شیشه و سیمان که از ضروریات ساخت و ساز مدرن بودند. حتی معماران هایی که طرفدار جنبش مدرن بودند، مجبور شدند به مواد ساختمانی منطقه ای در روش های ساخت و ساز روی بیاورند.

۲. تأثیر روان شناختی جنگ جهانی دوم که احساس خلق هم بستگی ملی و ایستادگی در برابر فشارهای خارجی را ایجاد کرد. بنابراین هر ساختمانی که طی سال های جنگ در کشور ترکیه ساخته می شد، بازتاب این تأثیرات بود.

٣. حمایت سازمان ها و وزارت خانه های مربوطه از وضع قوانینی که بتواند سبک معماری ترکی به منظور حفظ یک نواختی ویژه ای را در شهر ایجاد کند.

۴. برگزاری « سمینار معماری ملی » توسط سدات حکی الدم، در سال ۱۹۳۴

۵. مستحکم شدن روابط آنکارا با اتحاد شوروی و ایتالیا که موجب تبلیغ دستاوردهای این دو کشور در زمینه ملی گرایی جدیدشان شد. در زمینه معماری نیز در سال ۱۹۳۴ نمایشگاه معماری فاشیستی ایتالیا در آنکارا و برگزاری نمایشگاه معماری فاشیستی آلمان در سال ۱۹۳۴ معماران ترک را تحت تأثیر رویکردهای جهانی به سمت رویکردهای ملی « یادبود سازی » قرار داد.

شایان یادآوری است که جنبش دوم ملی گرایی معماری در کشور ترکیه تفاوت های اساسی و شباهت هایی با جنبش اول ملی گرایی این کشور داشته است که مهم ترین گرایش های آن را می توان از دیدگاه عفیف با تور به شرح زیر نام برد:

فوستانریک و نوسازی معاصر

در این گرایش رسیدن به اصول و معیارهای طراحی دیاگرام های پلان از طریق آنالیز اندازه ها، نسبت ها و فرم های معماری گذشته و نه انتخاب و استفاده مستقیم از پلان های ساختمان های تاریخی هدف اصلی بود. بهترین نمونه معماری این گرایش پروژه پاویون کشور ترکیه برای نمایشگاه بین المللی نیویورک در سال ۱۹۳۹ توسط سرات حکی الدم بود. این بنا نمونه زیبایی از نوسازی ساختمان های سلطانی عثمانی بود که با رخبام های طلایی و پنجره های گچی به شکل سقاخانه با قوس های تیز، روند این گرایش را آغاز کرده بود.

یادمانی و آکادمیک

رویکرد دوم، ملی گرایی یادمانی و آکادمیک می باشد که براساس نظريه های هلمز میستر و بوناتز شکل گرفت. در این رویکرد از اصل معماری مدرن غرب بهره گیری شد و ویژگی ملی گرایانه آن در اجزا و عناصر معماری مثل پنجره ها، سر ستون ها و ... با استفاده از تکنیک های ساخت و مواد مدرن ظاهر شده است. برخی از بناهای این گرایش به شرح زیر می باشد:

١. مدیریت کل راه آهن دولتی اثر بدری او کار، آنکارا، ۱۹۴۱

۲. دانشکده های ادبیات علوم دانشگاه استانبول، اثر امین اونات و الدم، استانبول، ۱۹۴۴

مردمی و محلی

سومین رویکرد روندی است که در جستجوی ملی گرایی در ترکیب های عناصر منطقه ای و اصول منطقی (فردگرا) است. این رویکرد در واقع سعی می کرد پیشینه معماری شهرهای آناتولی را جایگزین جغرافیای عثمانی نماید. در این راستا یک گروه از کارکنان دانشکده معماری دانشگاه فنی شهر استانبول مطالعات قوی روی موضوع معماری خانه های آناتولی انجام دادند. نمونه بناهای این رویکرد به شرح زیر است:

1. اولین خانه های لونت، اثر کمال احمت و روبی گوربن، استانبول

۲. پروژه خانه سازی کوسويولو، اثر اوزون و تورگات، استانبول، ۱۹۵۱

5 1 1 1 1 1 1 1 1 1 1 Rating 5.00 (1 Vote)

بررسی دوره های معماری کشور ترکیه