پل آه ونیز

پل افسوس ونیز

پل افسوس ونیز نامی آشنا برای تمام کسانی است که به ونیز می روند. این پل، پلی سرپوشیده و سفیدرنگ است که تاریخ و معماری بخصوصی در افسانه های مردمی دارد. این پل که آه یا افسوس نام دارد در آغاز قرن هفدهم توسط آنتونیو کونتینو بر روی رودخانه ی ریو دی پالاتزو (Rio de Palazzo) ساخته شد. ساخت این پل دو سال به طول انجامید. در اصل این پل به عنوان راهی ارتباطی میان دادگاه و اتاق های بازجویی قصر دوک به زندان جدید استفاده می شده است.

در مورد دلیل نامگذاری این پل به نام پل افسوس نظریه ها و بحث های زیادی مطرح است. یکی از این نظریه ها به صورت افسانه ای محلی نیز درآمده است. بسیای از مردم به این افسانه ی محلی اعتقاد دارند اینکه زندانیان در هنگام عبور از این پل، آهی می کشیدند و برای آخرین بار منظره ی شهر را از پنجره های پل می دیدند برای همین نام آن را افسوس گذاشته اند چرا که حسرت و افسوس زندانیان را برمی انگیخته است. در آن زمان ها، اعدام های بدون محاکمه وجود نداشته است اما بسیاری از زندانی ها دست کم برای سال های طولانی امیدی به آزادی ندارند. نام این پل به قرن نوزدهم میلادی برمی گردد که لرد بایرون با سرودن قطعه شعری بر روی پل گذاشت. متن انگلیسی و ترجمه ی شعر به شرح زیر است:

I stood in Venice, on the Bridge of Sighs,

A palace and a prison in each hand:

I saw from out the wave her structures rise

As from the stroke of the enchanter’s wand:

A thousand years their cloudy wings expand

Around me, and a dying Glory smiles

O’er the far times, when many a subject land

Looked to the winged Lion’s marble piles,

Where Venice sate in state, throned on her hundred isles!

روی پل افسوس در ونیز ایستادم

در یک سمتم زندان و در سمت دیگر یک قصر بود

از بیرون موج برافراشته شدن بناهایش را دیدم

همراه با ضربه‌ی گرز افسونگر

بال‌های ابری‌شان را هزاران سال گسترده‌اند

و یک لبخند غرورآفرین رو به مرگ در اطراف من

فراتر از زمان‌های دور، وقتی که بسیاری از سرزمین‌های مطیع

به ستون‌های مرمرین شیرهای بالدار نگاه کردند

جایی در کشور که ونیز در آن گردش می‌کرد، روی صدها جزیره‌اش بر تخت نشست!

افسانه ی دیگری در مورد این پل وجود دارد، آن هم این است که اگر عاشقان درون یک گاندولا و هنگام غروب آفتاب همزمان با صدای ناقوس برج کلیسای سنت مارک عشقشان را به هم ابراز کنند، عشق آنها ابدی خواهد بود. این پل طرح بسیار زیبایی دارد، جنس آن از سنگ آهک سفید است که در نوع خود تنها مورد در کل ونیز است. سبک ساخت این پل معماری باروک است. در طراحی آن نیز قوس هایی بکار رفته است که بر زیبایی آن افزوده است.

جالب است بدانید که در سال 2007 بود که یک قطعه سنگ از این پل افتاد و به روی پای یک توریست آلمانی خورد. این قطعه سنگ به قصر دوک در مجاورت آن افتاد. بعد از این حادثه تصمیم به بازسازی این پل گرفته شد با بودجه ی 3.7 میلیون دلاری انجام شد و سه سال طول کشید.

این را یکی از بهترین نمونه های پل ساخته شده در دنیا به حساب می آورند. عرض این پل بسیار زیبا 11 متر می باشد. از ویژگی های بارز این ساختمان پنجره های دو طرفه است که بگونه ای ساخته شده است که می توان از هر دو طرف به سمت دیگر نگاه کرد و در امتداد هم هستند. نمای پل نیز با صورتک های حجاری شده و میله های سنگی، به طرز بسیار هنرمندانه ای تزیین شده اند.

پل-افسوس-ونیز