معرفی ریزفضاهای فرودگاه استنستد انگلستان

معرفی ریزفضاهای فرودگاه استنستد انگلستان

در این فرودگاه فضاهایی برای فروشگاه های غذاهای آماده، غرفه های موقت، درخشش بارها در نظر گرفته شده که به صورت محل های مشخصی زیر پرتوهای منظم نور خورشید استقرار یافته اند، لبه ساختمان با شیشه ها و اجزای قاب بندی شده، به کارگیری نظامی مشابه در طول خطوط عبوری، همه و همه، تاییدی بر گویایی طرح هستند. اگرچه ترمینال در پلان به شکل مربع است اما از اطراف قابلیت گسترش را داراست. انبساط جانبی نیازی به تغییر در مسیر پیاده مقابل خط آهن و نیز سیستم خطوط محوطه هوایی ندارد علاوه بر آن, هر ردیف قوسی، ظرفیت ساختمان را تا دو برابر افزایش می دهد. راه دیگر گسترش، افزایش تعداد ترمینال هاست. دو ترمینال از چهار ترمینال مفروض ساخته شده اند، اما با افزایش تعداد خطوط واگن برقی از پنج خط به هشت خط و خدمات رسانی به چهار ترمینال, سقف مسافر را تا ۱۵۰۰۰۰۰۰ نفر می توان افزایش داد.

معماری استنستد با خلاصه گویی فاستر در احجام معمارانه، سازه و به کارگیری نور روز، اثری با ارزش است. احجام. فارغ از پیچیدگی و اتصالات داخلی, منظم و روشن هستند. به کارگیری یک سقف خاص در ارتفاعی بالاتر از معمول که عموما برای کنترل دود توجیه می شود، فضای داخلی را با عظمت می سازد. با اینکه ترمینال های دیگر نقاط دارای سقف های حداکثر تا ارتفاع ۱۰-۶ متر می باشند در استنستد ارتفاع به ۱۲ متر می رسد. طرح به شیوه ای زیرکانه از درک ارتفاع زیاد سقف با خلق منابع مربع نور طبیعی از میان سقفی سازهای بهره می برد که بی شباهت به چترهای به هم پیوسته نیست. شبکه ای از مربع های نورانی به کار رفته در دو جهت متعامد بر ستون های فولادی چهار گوش, کیفیتی ساکن، رها و متفاوت با دیگر ترمینال های مدرن به استنستد می دهد.

استنستد معماری قاب ها، صفحات شفاف و نور است و نه دیوارها، احجام توپر و سنگین سازه. تنها در اتاق زیرزمینی حمل بار و ایستگاه راه آهن سبکی فراگیر ترمینال جای خود را به احجام سنگین می دهد. در استنستد تاکید بر خلق وضوح و شفافیت فضاست تا مسافران به تنهایی مسیر را پیدا کنند.

اثر برجسته فاستر دید بازی را به هواپیما، باندها و چشم انداز محوطه هوایی می دهد. این امر در سه بخش اساسی مشهود است: در میان ترمینال، خطوط واگن برقی و ترمینال های ماهواره ای. هریک اساسا سازهای شفاف هستند که با دیدی غیر مسدود، مسیر منطقی حرکت مسافران را از زمین به آسمان نشان میدهند. تنها در خود ترمینال، جایی که جانمایی ستون ها یک مسیر مستقیم و خنثی را پیشنهاد می کند، عناصری معمارانه و مبهم وجود دارد؛ انتزاع بیش از حد فضا با حضور فروشگاه ها، بارها، کیوسک ها، کنترل، امنیت، گمرک و امکانات تحویل بار که حس جهت را برای مسافران کاهش می دهد.

طرح جامع فرودگاه های انگلستان، مطلوبیت از دید مسافران، ظرافت و زیبایی و نیز بازبینی معمارانه ای را ایجاب می کند:

-ایجاد حس توالی خطی از زمین به آسمان در نظام سازه ای و نیز در تطابق با به کارگیری نور

-مطلوبیت از دید مسافران با نبود پلکان، تغییر جهت و برهم خوردن مسیرها و راهروهای داخلی و مقیاس فضای داخلی

- تکمیل خط آهن و خطوط هوایی

-ظرافت در تقسیم فضاها و ایجاد حس آرامش و سکون

-هماهنگی ساختمان با تغییرات ایدئولوژیکی خصوصا با در نظر گرفتن گسترش اجزا و در ادامه گسترش اطلاع رسانی.

به این ترتیب استنستد روش و مسیر جدید و قابل توجهی را در طراحی فرودگاه ها تعریف می کند.

روشنایی و تامین نور فرودگاه:

یک طبقه بودن ترمینال، شفافیت و نور سقفی می تواند عواملی گواه بر ترمینالی با حداقل مصرف انرژی باشد. انرژی روشنایی و گرمایی با ایجاد بخشی از نور و گرما از طریق انرژی خورشیدی و پسماند انرژی که نوعی گرمای ناشی از روشنایی مصنوعی و به کارگیری بعضی تجهیزات است، تامین می شود. زیرا که ساختمان به طور گسترده ای از روشنایی طبیعی، نور روز و خورشید بهره می برد که در عین حال شکل دهنده بخشی از زیبایی فضاست.

با کاهش سطوح نور مصنوعی که در دیگر ترمینال ها معمول است، استنستد حدود نیم میلیون کیلووات الکتریسیته در طول سال ذخیره می کند زیرا چهل درصد از کل مصرف انرژی ترمینال ها جهت روشنایی به کار می رود. همچنین با کاهش نور مصنوعی، گرمای مفرط ناشی از آن در تابستان کاهش می یابد و در پی آن دستگاه های تهویه مکانیکی ابعاد و ظرفیت کوچکتری خواهند داشت. با این شرایط، مشکل اصلی در استنستد تابش خیره کننده در آن است به طوری که نور مستقیم خورشید خصوصا از میان جداره های شیشه ای می تواند ناراحت کننده باشد.

در شب نیز برای تامین روشنایی قسمت های خارجی و داخلی از نور مصنوعی استفاده می شود که منبع آنها در سازه های درختی تعبیه شده است. نور مصنوعی در روز تنها در مواقعی که هوا ابری باشد به کار برده می شود.