مقایسه دو خانه بوم گردی قاره اروپا و امریکا

مقایسه دو خانه بوم گردی قاره اروپا و امریکا

خانه آفتاب لندن

خانه آفتاب (خانه سان) یکی از اولین خانه های واقعا مدرن در لندن بود؛ مکسول فرای توسط دوستش ولز کوتز به این سبک جدید معرفی شد و گروه معروف مارس را به معنی «پژوهشی در معماری مدرن» در سال ۱۹۳۲ تأسیس کردند. او در هنگام ساخت خانه آفتاب، میزبان کسی نبود جز والتر گروپیوس که در آن هنگام، اقامتی موقت در انگلستان، قبل از مهاجرتش به ایالات متحده داشت.

این نکته که فرای تحت تأثیر ویلاهای سبک پیوریست لوکوربوزیه قرار داشت واضح است؛ اما او یک دوستدار تفننی هنر نبود. وی در سال ۱۹۲۴ از دانشگاه لیورپول فارغ التحصیل شده و تجارب مختلفی از جمله سازمان معماران راه آهن جنوبی داشت و با استفاده از تکنیک های به ساختمان سازی مبتکرانه، طرح ساخت خانه های اجتماعی متعددی با بودجه های محدود را به عهده گرفته بود. او تمام این تجارب عملی را در طرح خانه آفتاب به کار گرفت و طرح آن خانه به خوبی، تیزبینی و مهارت هایش را در پلان و مقطع آشکار ساخت.

خانه دارای شیب تندی از شمال به جنوب بوده و دارای مناظر مناسبی بر فراز شهر لندن است. بنابراین اولین حرکت فرای، تغییر محل فضای نشیمن به طبقه اصلی ساختمان بود که می توانست آن فضا را با پنجره های پانورامیک (دید وسیع) و بالکنی به عرض كل ساختمان طراحی کند. یک پارکینگ، یک گلخانه و یک هال ورودی کوچک در دل شیب پایین دست جای گرفته است و یک دیوار حائل خاکستری در پس ستون های فولادی باریکی که نگه دارنده بالکن هستند و چیزی شبیه پیلوت به وجود آورده اند قرار دارند و چنان که خط مشی لوکوربوزیه ایجاب می کند، اتاق خواب های طبقه دوم نیز دارای پنجره های نواری رو به جنوب بوده و سقف مسطح در بالا تبدیل به باغچه شده است.

در جزئیات اجرایی ساختمان است که کیفیت فضایی خانه آشکار می شود؛ به عنوان مثال پلکانی که از هال ورودی تا طبقه اصلی ساختمان برخاسته است، به سمت چپ جایی که شش پله دیگر وجود دارد، پیچیده و بازدید شده را مستقیم مقابل در نشیمن قرار می دهد. ناحيه خدمه (آشپزخانه و اتاق پیشخدمت) دو پله بالاتر و در جهت مقابل قرار دارد. البته آشپزخانه دوباره به ناهارخوری و پذیرایی با پله های پشتی وصل می شود. بنابراین ناهار خوری دو پله بالاتر از نشیمن بوده و انتقال مناسبی در فضای پلان باز طرح ایجاد می کند. بالکن نشیمن، تنها لبه ای برای دیدن مناظر نیست؛ بلکه فضایی عملکردی و فکر شده برای توسعه در سمت شرق و دسترسی به اتاق بیرونی مربع شکلی می باشد. یک سایبان بتنی نازک که بر ستونی منفرد تکیه دارد، در مواقع لزوم جلوی باران را می گیرد و از تابش مستقیم نور خورشید به داخل آشپزخانه جلوگیری می کند.

پنجره شاه نشین بیرون زده ای در کنج نشیمن وجود دارد که اندازه کافی برای نشستن بزرگ بوده، همچنین برای مطالعه و دوختن در نور ثابت شمال مناسب است. اتاق خواب اصلی در طبقه بالا، با مجموعه کوچکی از فضاهای کمکی، خدمات رسانی می شود: یک لابی دارای گنجه، دسترسی به حمام را در یک سمت فراهم کرده و یک بالكن سرپوشیده در سمت دیگر، مشرف به بالکن بزرگتر نشیمن طبقه پایین می باشد. باغچه سقفی، یک فرم کلیشه ای نبوده بلکه پاسیویی راحت می باشد که از باد محافظت شده و توسط آسانسور کوچکی، مخصوص بالا بردن ظروف، با آشپزخانه در دو طبقه پایین تر ارتباط دارد.

این طرح ممکن است یک اثر مربوط به اوایل دوره ای سبک گرا باشد؛ اما با این حال کاری به سرحد کمال رسیده از استاد کاری ماهر است. پس از جنگ جهانی دوم، مکسول فرای و همسر معمارش جین درو ساختمان های آموزشی متعددی در غرب آفریقا طراحی کردند که مستلزم خبرگی خاص طراحی در اقلیم های گرم بود.

خانه لینا بوباردی برزیل

در اینجا بود که لینا بوباردی معمار این خانه برخلاف جنگ، پیشرفت کرد و تجارب ارزشمندی در طراحی صنعتی و مبلمان علاوه بر معماری به دست آورد. او همچنین آغاز به نشر مقالات و تصاویر در مجلات نمود. وی در سال ۱۹۴۶ با پیترو ماریا باردى که یک هنرمند و روزنامه نگار جوان بود ازدواج کرد؛ پیترو از حامیان معماران خرد گرای قبل از جنگ مانند جوزپه ترانی و آدالبرتو ليبرا و به خوبی با مدرنیست های مناطق دیگر اروپا در ارتباط بود. این زوج در سال ۱۹۴۶ به برزیل مهاجرت کردند؛ ابتدا به ریودوژانیرو و سپس به سائوپائولو رفتند و در آنجا بود که باردی به برپاداشتن یک موزه هنری دعوت شد.

در ابتدا جنگل انبوه، اطراف خانه را محاصره کرده و آن را از دید کامل پنهان می کرد. این نام، باعث ایجاد مقایسه با دیگر خانه های شیشه ای مشهور جهان که در همان دوران ساخته شده بود می گردید: خانه جانسون و خانه فارنزوورت. جنبشی که شاید میس ون در رو تأثیراتی در آن داشت اما لوکوربوزیه منبع الهام اصلی آن بود. بوباردی ساختمان وزارت آموزش در شهر ریودوژانیرو را که لوکوربوزیه با لوسیوکاستا طراحی کرده بود بسیار می ستود و آن را یک کشتی سفید و آبی رنگ عظیم در برابر آسمان توصیف می کرد.

اما از آن جایی که لوکوربوزیه در کارهای سبک پیوریست خود، بر باغچه سقفی تأكید داشت. پانل های شیشه ای به طور افقی و کشویی باز می شوند اما هیچ بالکن یا ایوان بیرونی، برای تسهیل ارتباط نزدیک تر با فضای سبز اطراف وجود ندارد و تنها یک سکوی دید به اطراف ساخته شده است. نیمه دیگر بر روی یک زمین سنگی در بالای تپه و در قسمت شمالی نشیمن قرار دارد.