انگلیس
معرفی دو خانه توریستی انگلیس
معرفی خانه باغستان
ادوین لوتینز بیش از هر معمار دیگری هنرهای بریتانیایی و سنن مهارتی فیلیپ وب و ریچارد نور من شا را با خود به قرن بیستم آورد. لوتینز خلاقیت و آزادی های جدیدی در این سبک وارد کرد، اما در پانزده سال اول حرفه خود، یعنی از ۱۸۹۰ به بعد، منبع الهام اصلی او، معماری بومی بریتانیایی قرون شانزده و هفده بود. معمار خود را برای اولین بار، بر روی یک نردبان که در حال نظارت بر ساخت یک خانه در مانستید وود برای همسایه آینده شان، باغبان معروف، گرترود جکیل ملاقات کردند. آن ها آن چه را که دیدند پسندیده و فورا به لوتینز و جکیل سفارش خانه و باغ جدیدشان را دادند.
استفاده ماهرانه از مصالح، تناسبات هنرمندانه و یک صد جزئیات ساختمانی دلپذیر، این خانه را نه تنها به یک خانه به ظاهر محلی، بلکه به یک اثر هنری تبدیل کرده است. دیوارها از سنگ بارگت مایل به زرد می باشند که با لایه های سفال روی هم قرار گرفته، سبک رومی را در خود زنده کرده اند. سقف ها برای جلوه دادن قسمت های بزرگ سفال قرمز، با شیب تند طراحی شده اند و توسط لوله های دودکش خم شده با زاویه ۴۵ درجه( برای تشدید قائم بودنشان) و توسط پنجره های کوچک جلو آمده زیر سقف ساختمان (مثلا یک قاب کاذب در بالای ورودی حیاط مرکزی) بر شیب تند آن ها تأکید شده است.
پنجره ها یا به صورت نوارهای پیوسته افقی مانند آن هایی که در طبقه اول به دور ایوان شکل گرفته اند و یا به شکل دو ردیف از قاب های پنجره در اتاق های مهم، طراحی شده اند. پنجره سه جداره شاه نشین کارگاه با سقف شیروانی چند كله مستقل خود، چندی بعد در مقیاس بزرگ تری در تالار اصلی دینری گاردنز در برک شایر تکرار شد.
باغ به اندازه خانه اهمیت دارد اما ارتباط ها. . و تصادفی به نظر می رسد، ناهارخوری به یک ایران گوشه جنوب شرقی ساختمان قرار دارد باز می شود و به تراسی کوچک متصل است. از این نقطه مناظر بدیعی از حومه شهر سوری دیده می شود. در گوشه تراس یک بازوی کوتاه پله به باغ پایین موسوم به باغ هلندی منتهی می شود.
معرفی خانه هالی بنک
مرحله بهره دهی دوران حرفه ای چارلز وویسی کوتاه بود و او تنها تعداد کمی خانه که اکثرا معمولی بودند را طراحی کرد: اما سبک این خانه ها چنان هماهنگ با سليقه طبقه متوسط انگلستان بود که تبدیل به یک تصور ملی از خانه در آن زمان شد. یک مدل کم رنگ شده از این سبک، ده ها هزار بار در طول دهه های ۱۹۲۰ و ۱۹۳۰ توسط سازندگان متفکری که حومه شهر را ساختند تکرار شد.
مترولند نامی بود که به قسمتی از حومه شهر لندن که در طول خط آهن به سمت شمال کشیده شده بود داده شد. وویسی در محدوده بیرونی این خط در فاصله ده دقیقه پیاده تا ایستگاه کورلی وود در خانه ای موسوم به باغستان که در سال ۱۸۹۹ طراحی کرده بود زندگی می کرد.
در خانه بعدی با کمی فاصله در طول همان مسیر، او پروژه هالی بنک دارای یک دکتر محلی که نیاز به تأسیس یک اتاق مشاوره و یک اتاق انتظار داشت طراحی کرد. این طرح نشان دهنده بارزترین خصوصیات و ویسی بود: دیوارهای ناتمام باپشت بندهایی در کنج. سقف های شیب دار تند، لچکی های بزرگ، پنجره های سنگ پوش با نور هدایت شده و دودکش هایی جاگذاری شده در قسمت های مورد نیاز که به ظاهر ساده شکل گرفته اند اما به گونه ای ترکیب بندی طرح را کامل کرده اند. ساختمان چنان ساده به نظر می رسد که گویا توسط یک استاد کار محلی به سبک محلی ساخته شده است؛ اما در حقیقت مملو از مهارت می باشد. غیر رسمی بودن به دقت رعایت شده است و این نتیجه ریزبینی های بیشمار هنری و مشخصات دقیق است: رنگ سفال های سقف، ضخامت هره چینی های مشبک که تقسیم کننده نماهاست، فرم بالای دودکش ها و زاویه پشت بند دیوارها.
پروژه باغستان دارای یک نمای روبروی طولانی با لچکی هایی در هر انتها می باشد اما طرح هالی بنک، کوچک تر و کوتاه تر است چنان که گویا قسمت مرکزی برداشته شده و پشت بند دیوارها به هم نزدیک تر شده اند.
در داخل بنا، پلان حالتی اتفاقی داشته و شبیه یک کلبه است. نشیمن اصلی به عنوان هال ورودی نیز محسوب می شود. یک گوشه بنا به عنوان لابی دارای جریان هوا به بیرون برده شده است چنان که گویا تطبیق فضا با یک عملکرد می باشد. در دیگر انتهای اتاق یک بازشوی طاقی به پلکان اصلی دسترسی دارد. پلان این طرح به سختی کار آمد است. فضای سیرکولاسیون (مسیر گردش)، حدود یک سوم از فضای اتاق را اشغال کرده است و پلکان کنج، وجود یک کریدور طولانی را در طبقه اول ایجاب می کند. اما برای وویسی درک فضایی مهم تر از وضوح دیاگرامی بود. اختلاط عملکردها تعمد، انجام گرفته است. گویی سنگ فرش از جنس سنگ دلابول می گوید «اینجا تالار است».
در حالی که شومینه مشبک سبز رنگ می گوید: «این جا نشیمن است». این ایهام یک شوخی پست مدرن نیست بلکه امتناع از طبقه بندی زندگی محلی در سبکی خاص است. قوس ها نقش مهمی را ایفا می کنند؛ در گاه کریدور خدماتی به صورت قوسی است و دیوار بین تالار و پلکان توسط یک جفت هلال بالای ریل نگه دارنده تابلوها، شکسته شده است؛ هم چنین یک تورفتگی بزرگ قوسی شکل به عنوان کتابخانه در سمت راست شومینه وجود دارد. منطقی سازه ای برای این قوس ها وجود ندارد و فقط برای تلطیف و انسانی تر کردن فضا به کار رفته اند. مدل های دیگری از آن ها هم اکنون در خانه های معمولی در سراسر انگلستان در حال ساخت هستند.
وویسی علاقمند به طراحی تمامی جزئیات ساختمانی خانه هایش بود؛ از شومینه های چدنی و دستشویی های توکار در اتاق خواب ها گرفته تا پرده های قرمز مورد علاقه او که دقیقا مطابق با سلیقه اش دوخته شده بود. عجیب است که کنترل وسواس گونه دیتیل ها (جزئیات ساختمانی) منجر به خلق چنین فضای داخلی راحت و آرامش بخشی گردیده است.
سازه و تاسیسات در ساختمان لویدز لندن
شروع بحران انرژی در سال ۱۹۷۳ و به دنبال آن افزایش بهای انرژی, تاثیر بسزایی در معماری غرب داشت. انرژی یا انگلیسی ناگهان ارزش تازه ای یافت. راجرز با درک وسیع از این بحران محیطی از روش های جدید در طراحی تاسیسات ساختمان لوید استفاده کرد و سیستمی ارائه داد که به طور مصنوعی کار می کند. در طرح ارائه شده برای ساختمان بیمه لوید در فوریه ۱۹۸۷, مدارک برگزیده نشان دهنده طرحی قابل توجه برای استفاده دینامیک از انرژی های تجدیدشونده و غیر تجدیدشونده و در ساختمان جدید بود.
اساس سیستم خدماتی در این بنا, استفاده از فرم میان تهی مرکزی, سازه بتنی و شیشه سه لایه در پوشش خارجی به عنوان عامل فعال ی تهویه شده از طریق شبکه تقسیم در زیر کف، در فضای دفاتر تحتانی پخش شده و هوای مصرف شده از زیر سقف و از طریق منافذی در بالای فضای دفاتر خارج می شود. هوای خروجی به جداره های ساختمان هدایت شده و به میان لایه خارجی شیشه سه جداره وارد می شود. بدین ترتیب هوای خروجی در برخورد با پوسته سه جداره ساختمان پیش از انتقال به خارج، گرمای آن جذب و با جمع آوری در منبع آب زیرزمین, دوباره مورد استفاده قرار می گیرد. این امر هدر رفتن گرمای دفاتر در زمستان را تقریبا به صفر رسانده و جذب گرما در تابستان را کاهش می دهد.
دیواره ها و کف های بتنی ساختمان جاذب گرما بوده و در شب با پس دادن گرمای جذب شده در طول روز و در ساعات کار به وسیله هوای در گردش شب, خنک می شوند. این پدیده باعث می شود که خنک شدن ساختمان یک چرخه ۲۴ ساعته را طی کرده و میزان استفاده از تاسیسات خنک کننده کاهش یاید. تاسیسات مربوط به کنترل هوا در زیرزمین و در بخش های تاسیساتی در بالای چهار عدد از برج ها قرار گرفته اند.
مشابه مرکز پمپیدو، ساختمان لوید نمونه ای روشن از تعادل مناسب میان تکنولوژی فکر شده و بینش معماری موجود است که زمینه تمامی کارهای اصلی راجرز را تشکیل می دهد.
با وجود این به گفته برخی منتقدین لید ساختمانی فولادی است که با بتن اجرا شده است. البته تمایل معمار برای استفاده از فولاد عجیب نیست اما استفاده از بتن ناگزیر بوده است به نحوی که طراحی مناسب توسط راجرز، استفاده از آن در سازه بتنی و نیز استفاده از بتن نمایان همانند کوربوزیه و پره بود.
كف ها بر روی شبکه بندی ایجاد شده اند. با استفاده از تیرهای موازی و نبشی های قایم, ضمن تاکید راجرز بر یک سره نبودن سقف و طرح شبکه ای آن, دقت زیادی برای ایمنی این اثر به کار گرفته شد. كف ها روی شبکه بندی 10 / 8 در ۱۸ متر قرار گرفته و با ستون های بتنی مسلح حمایت شدند. بار به وسیله براکت های پیش تنیده, بین ستون ها و تیرهای سقفی توزیع می شود. میله های پیش تنیده به شکل U معکوس به وسیله براکت ها بار کف شبکه ای را به ستون های محیطی انتقال می دهند. ستون های عظیم در خارج ساختمان و داخل آتریوم, پوشش ساختمان را نگه داشته اند و تا حدودی یادآور معماری گوتیک هستند.
تاسیسات بنا نیز در شبکه بندی بتنی, به صورت نمایان در نظر گرفته شده بود که با مخالفت کارفرما, شبکه بندی سقف به وسیله پانل های سیاه فلزی حاوی نور مصنوعی, پوشیده شد.
با استفاده از شش برج خدماتی, مسیرهای دسترسی و فرار از طریق آسانسور و پله تامین شده است. سه برج از شش برج خدماتی برای مقابله و فرار از آتش سوزی و سه برج دیگر آسانسورها، سرویس های بهداشتی و داکت ها را دربر می گیرند. این برج های خدماتی به وسیله آسانسورها و پله ها, مسیر فراری را تعریف می کنند که در شرایط ضروری, هسته ساختمان می تواند به برج های خدماتی در 5 / 2 دقیقه دسترسی داشته باشد و تا ۶۰۰۰ نفر را در خود جا دهد.
فرم برج ها مکعبی است قابل انعطاف با تجهیزات تهویه, بالابرها, خدمات, پله ها و دستشویی ها (قسمت های قابل تعویض ساختمان در صورت خرابی) پوشش بیرونی برج ها تماما فلز ضد زنگ است. چهار عدد از برج ها, علاوه بر تاسیسات اصلی که از طریق مسیر عمودی به هر یک از طبقات ساختمان دسترسی دارد, گل خانه ها را نگه داشته اند. در ساختمان بیمه لویدز برخلاف لوله های کد گذاری شده رنگی در مرکز پمپیدو, لوله ها به رنگ طبیعی فولاد ضدزنگ هستند.
تمامی برج ها به وسیله جرثقیل بالا برده شده اند و با رنگ آبی پوشیده شده اند و در صورت خرابی و کهنگی به سادگی قابل تعمیر و یا جایگزین هستند.
تمامی بیست و سه واحد دستشویی ساختمان خارج از سایت ساخته و مونتاژ شده اند.
در طرح راجرز، بالابرها در برج های خدماتی در نظر گرفته شده بودند. اما این ایده باعث نگرانی کارفرما بود. زیرا یخ زدگی در زمستان می توانست بر روی عملکرد بالابرها تاثیر گذاشته و یا در گرمای تابستان دیوارهای شیشه ای آسانسورها را غیر قابل تحمل سازد.
ساخت و اجرا:
دوره شش ماهه ساخت بنای لویدز، در ژوئن ۱۹۸۱ آغاز شد. با وجود افزایش موارد جدید به برنامه اولیه، از جمله حجم زیاد مسایل خدماتی (به علت تحول الکترونیکی در آن زمان)، ساختمان یک ماه زودتر از موعد و در سال ۱۹۸۶ به پایان رسید.
سیستم سازه ای کف های اصلی عمدتا تیرهای متقاطع ( دال دو طرفه) بتنی در جاست که بار آن ها به تیرهای اصلی دهانه های بین آتریوم و ستون های نما، منتقل می شود. در ساخت برج های خدماتی از اجزای بتنی پیش ساخته استفاده شده است.
ستون های بزرگ، هم در خارج و هم در فضای آتریوم بدون روکش و نماسازی، کیفیت ساخت ماهرانه و زیبایی عمودی ساختمان را افزایش می دهند.
بادبندهای خارجی، لوله های فولادی هستند که برای افزایش مقاومت در مقابل آتش سوزی با بتن پوشیده زیبایی و تناسب نما افزوده اند.
کیفیت فضای داخلی, برخلاف ظاهر کاملا سبک ورق های فولادی و شیشه در نمای خارج در تضادی محسوس با آن قرار دارد؛ هرچند روشنایی آتریوم و سقف شیشه ای نورگیر آن تا حدود زیادی سنگینی فضای داخلی را کاهش می دهد.
ایده های طراحی ساختمان لویدز لندن
نکته کلیدی در طراحی ساختمان, انعطاف پذیری و ایجاد فضای معاملاتی بدون اجزای ساختاری مزاحم بود. با توجه به این نیاز, فرم پیچیده ساختمان با در نظر گرفتن قطعاتی قابل تعویض در محدوده بیرونی طبقات شکل گرفت. این امر امکان نگه داری و تعویض قطعات را بدون ایجاد مزاحمت در کار روزانه سالن معاملات و بخش های اداری امکان پذیر کرده و به خوانایی و مقیاس نمای ساختمان اضافه نمود.
طرح نهایی شامل طرح کامل ساختمان و اجزای اصلی اجرایی، در ژوئن سال ۱۹۷۹ به کمپانی لویدز ارائه شد. ساختمان با مساحت حدود ۴۸۰۰۰ متر مربع ۵۲۲۰۰۰ فوت مربع مساحتی حدود ۶۶ درصد بیشتر از وضع موجود آن دارد. از ملزومات این طرح تخریب ساختمان سال ۱۹۲۸ بود که فعالیت شرکت را در مدت اجرا به ساختمان سال ۱۹۵۸ محدود می کرد.
کمیته توسعه و گسترش کمپانی لویدز از طرح پیشنهادی شامل آتریومی در میان گالری ها و دفاتر آزاد استقبال کرد.
به نحوی که ایده نهایی ساختمانی با ارزش بسیار بالا در زمینه شهری و نیز اجزای انعطاف پذیر به کمپانی لویدز ارائه داد که می توانست پاسخگوی تغییرات آینده باشد.
ایده "فضاهای سرویس دهنده و سرویس گیرنده" با تعبیه فضاهای سرویس دهنده مانند راه پله ها، آسانسورها، سرویس های بهداشتی و خدمات مکانیکی به صورت آزاد در برج های متمرکز و خارج از حجم بنا, ساختاری گویا و خوانا را به نمایش می گذارد. فضاهای اصلی (سرویس گیرنده) با توجه به فرم نامتعارف سایت, به بهترین وجه ممکن، شکل گرفته و سیستمی با توانایی پاسخگویی به تغییرات با توجه به نیازهای آتی شرکت را ارائه می دهند.
طرح نهایی
در اوایل سال ۱۹۸۰ جزییات اجرایی بنای جدید ارائه شد و با اتمام تخریب ساختمان سال ٫۱۹۲۸ در ماه می سال بعد طرح آن مورد موافقت قرار گرفت. این ساختمان با فرمی میان تهی با اثری قوی و نمودی کاملا منحصر به فرد در محدوده شهری لندن حضور پیدا کرد. ساختمان از تعدادی گالری متحدالمرکز با دید به آتریوم مرکزی تشکیل شده است و هر گالری می تواند به صورت بخشی از سالن معاملات و یا دفتر اداری جداگانه مورد استفاده قرار گیرد. سالن اصلی در چهار ماه طبقه اول قرار گرفته و سیرکولاسیون عمودی آن از طریق پله های برقی مرکزی، به راحتی تامین می شود.
در زیر سالن معاملات و در مجاورت بازار لیدن هال، فضایی نیمه عمومی قرار گرفته که رستوران لویدز، قهوه خانه، فروشگاه ها، کتابخانه، اتاق های ملاقات و پذیرش را در خود جای می دهد. کمی پایین تر از سطح خیابان, یک فضای نیمه مسقف پیاده، با مقیاسی انسانی اطراف ساختمان را در بر می گیرد. مسیری پیاده از میان این فضا به ورودی قدیمی حفظ شده در لیدن هال منتهی می شود.
این سطح از طبقه همکف به صورت یک فضای عمومی عمل کرده و کارمندان و توریست ها را به داخل ساختمان، جایی که قهوه خانه و فروشگاه های نوشیدنی با زندگی خیابان های اطراف ترکیب می شوند، دعوت می کند.
سازه ساختمان که در ابتدا فولادی در نظر گرفته شده بود با مخالفت مقامات آتش نشانی مواجه شد. تیم طراحی در مورد اسکلت بتنی بیم آن را داشت که سازه بسیار بزرگ و حجیم شود. لذا تصمیم گرفت این محدودیت را به یک فرصت مطالعاتی تبدیل کرده و به عنوان بخشی از تحقیقات خود، پس از انجام سفری تحقیقاتی و بررسی ساختمانها امریکا, سازه بتنی ساختمان را طراحی کند. اما با وجود حذف فولاد از سازه، این ماده به میزان بسیار زیاددر نمای ساختمان، خاصه در برج های خدماتی به کار رفته است.
سومین مصالح ساختمانی که به نمای خارجی ساختمان شخصیتی ویژه داده, شیشه است. شیشه های سه جداره یکپارچه با درخشندگی زیاد, تضادی متناسب با درخشش ملایم نمای فولادی ساختمان دارد.
دریافت نور و تهویه طبیعی از محیط اطراف، کیفیت محیط کار داخلی را تا حد بسیار زیادی بهبود بخشیده است. نمای کاملا شیشه ای سه جداره برای دریافت، کنترل و هدایت هوای مورد استفاده، به نحوی پویا به افزایش بهره وری انرژی ساختمان کمک می کند.
فرم اصلی آتریوم ساختمان, فضایی میان تهی وسیع و پوشیده ای با سقف منحنی شکلی از فولاد و شیشه می باشد که توسط گالری ها (دوازده طبقه آن ها در سمت شمال) احاطه شده و شامل فضای قرارداد و فضایی قابل تغییر و انطباق با نیازهای بازار لوید است.
معرفی ساختمان بیمه لویدز لندن
ساختمان لویدز یکی از معروف ترین ساختمان های مدرن شهر لندن است که احداث آن در سال ۱۹۸۶ به پایان رسید. این ساختمان, خانه موسسه بیمه لویدز لندن است و در خیابان الایم در قدیمی ترین منطقه شهر لندن قرار گرفته است. این ساختمان به وسیله ریچارد راجرز در طی سال های ۱۹۷۸ تا ۱۹۸۶ طراحی و اجرا شده همانند مرکز ژرژ پمپیدو، نوآوری این ساختمان در استقرار بخش های خدمات و تاسیسات، راه پله ها، آسانسورها، کابل های برق و لوله های تاسیساتی و ... در خارج بنا است که باعث ایجاد فضایی باز و دست نخورده در داخل می شود. هنگام حرکت در خیابان های اطراف این ساختمان، قسمت هایی از نمای شیشه ای آتریوم یا برج های تاسیساتی آن که با ورق های فولادی پوشیده شده اند، شاخص و قابل دید است.
تاریخچه:
با وجود آن که ریشه های تاریخی ساختمان لویدز را در قهوه خانه قرن هفدهم ادوارد لوید می توان مشاهده کرد، اما امروزه این ساختمان به عنوان تبلور جامعه مدرن، مرکز تجارت بیمه در دنیا به حساب می آید.
در سال 1977 در ابتدای همکاری ریچارد راجرز با کمپانی لویدز, این موسسه از دو ساختمان دیگر در این محل استفاده می کرد. یکی ساختمانی که در سال ۱۹۲۸ توسط سرادوین کویر طراحی شده و ورودی اصلی آن در خیابان لیدن هال قرار داشت و دیگری ساختمان سال ۱۹۵۸ در خیابان لايم که سالن معاملات بود.
با توجه به دو بار تغییر مکان این تشکیلات طی ۵۰ سال گذشته، کمپانی لویدز خواستار ساختمانی بود تا کل قرن ۲۱ را در آن مستقر باشد؛ ضمن آن که سالن معاملات ساختمان قدیم برای تعداد رو به رشد بیمه کنندگان، کافی نبود. رییس کمپانی لویدز یافتن معماری را که بتواند با همکاری او به استراتژی مناسبی برای توسعه و گسترش شرکت برسد، نسبت به ساخت یک ساختمان صرفا جدید، در اولویت قرار داد. به این ترتیب خلاصه نیازهای اساسی کمپانی لویدز به صورت زیر بیان شد:
الف) تامین نیازهای بازار در قرن ۲۱ ضمن حفظ "یک" سالن معاملات
ب) حفظ برنامه کاری و امتداد کارهای شرکت در حین ہی . اجرای ساختمان جدید با حداقل مزاحمت
پ) تسهیل انعطاف پذیری در افزایش یا کاهش فضای ها سالن معاملات
ت) ایجاد ساختمانی با کیفیت بالا که نه تنها در خدمت محیط شهر لندن باشد، بلکه جایگاه کمپانی لویدز را در مرکز این دنیای تجارت بیمه, تثبیت کند.
این بنا در سمت شمال, دارای دوازده طبقه بوده و به طرف جنوب با کاهش مقیاس بنا و تعداد طبقات آن به شش طبقه, ساختمان هایی با مقیاس کوچکتر قرار دارند که باعث ایجاد تراس ها و سطوح متعدد می شوند. این ساختمان از یک فضای مکعبی مرکزی به همراه سه برج اصلی ارتباطی و سه برج خدماتی در اطراف آن تشکیل شده است. سایر قسمت های ثابت و خدماتی ساختمان مانند سرویس های بهداشتی، پله ها، ورودی ها و آسانسورها در خارج از حجم ساختمان و در این شش برج عمودی قرار گرفته اند. دوازده آسانسور شیشه ای در خارج ساختمان, نخستین آسانسورهای نوع خود در انگلیس هستند.
مهم ترین جنبه طراحی ساختمان لویدز، انعطاف پذیری آن است. این ساختمان به صورت تعدادی گالری متحدالمرکز که به رویدی مرکزی یا آتریوم دید دارند، طراحی شده است.
آسانسورهای متمرکز، لوله های تاسیساتی و سرویس های مجزا در برج های خدماتی، با قرار گیری ستون های اصلی ساختمان در خارج، با کاهش محدودیت های استفاده از فضا باعث ایجاد فضایی آزاد و منعطف در درون بنا می شوند. به همین منظور کانال های تهویه افقی و عمودی نیز در خارج بنا تعبیه شده اند.
سالن اصلی معاملات در طبقه همکف، از طریق آتریومی به ارتفاع ۶۰ متر که با تاق گهواره ای شیشه ای بزرگی پوشیده شده و نور طبیعی را به داخل بنا هدایت می کند، در معرض دید گالری های طبقات بالا قرار دارد.
چهار گالری اول که به فضای آتریوم باز می شوند، از طریق پله های برقی در مرکز ساختمان قابل دسترس و به هم مرتبط هستند. دسترسی به طبقات بالاتر با نمای کاملا شیشه ای تنها از طریق آسانسورهای خارجی میسر است.
اتاق هیات رییسه در طبقه یازدهم, اتاقی از قرن هجدهم است که در سال ۱۷۶۳ توسط رابرت آدام برای ارل دوم شلبرن طراحی شده بود و قطعه قطعه از ساختمان قبلی لویدز (۱۹۵۸) به اینجا منتقل شده است.
به منظور ایجاد فضا برای ساخت ساختمان جدید، نخستین ساختمان لویدز تخریب شد، اما ورودی اصلی آن در خیابان دوازده لیدن هال حفظ شده است؛ هرچند که اتصال آن با اسکلت سال ۱۹۸۶ ساختمان تاحدی نامتعارف به نظر می رسد.
ساختمان لویدز با ارتفاع تقریبی ۷۶ متر (۲۵۰ فوت). در هر طبقه به سادگی و به سرعت با اضافه یا کم کردن پارتیشن ها و دیوارها, قابل تبدیل به فضاهای کوچک تر و بزرگ تر است.
نام ساختمان نیز از ادوارد لويد (موسس قهوه خانه ای در سایت فعلی در سال ۱۶۸۸) گرفته شده است.
آشنایی با معماری فروشگاه سلفریج انگلستان
سلفریج خواستار ساختمانی با طرح متمایز بود، بنایی که بدون نام شرکت به سرعت قابل تشخیص باشد و البته با بودجه ثابت. با توجه به تحلیل شرایط شهر در ساختار ساختمان در سه بعد به صورت پوسته ای منحنی وار در تمام طول ساختمان با سطح خارجی کاملا بسته به همراه سازه نگه دارنده در سقف با در نظر گرفتن اجرای این فرم، فروشگاه به ویژه از دور بزرگ به نظر نمی رسید در نتیجه برای پرسپکتیو های نزدیک تر, نما را عمیق تر در نظر گرفتند.
ویتوریو رادیسه, مسوول طرح, متقاعد شد که ساختمانی زیبا با طرحی مناسب که در آن کالاها به خوبی عرضه شوند. باعث رونق بسیار در بازار می گردد. او خواستار آن بود که مرکز خرید را به رخدادی اجتماعی و نه تنها مکانی برای نمایش کالا تبدیل کند. طرح های متعددی ارائه شد که یکی از آنها طرح تویو ایتو بود.
طرح نهایی با رعایت جزییات متناسب با هزینه ها در نما نمی توانست پانل هایی با سطوح صاف داشته باشد، بنابراین واحدهایی تکرار شونده برای نمایی مشخص طراحی گردید. فرم دایره به خاطر برتری های آن نسبت به مثلث انتخاب گردید.
این ماده با یک صدم وزن شیشه, به اندازه شیشه دوجداره عایق بوده و به خاطر سطح کاملا صاف خود, خواص ضد چسبندگی داشته و خود- تنظيف است. اشعه ماورای بنفش، آلودگی هوا و تغییرات آب و هوایی بر این ماده بی اثر بوده و با عمر متوسط حدود ۴۰ سال ماده ای قابل بازگشت به طبیعت است.
پمپ های هوا بالشتک ها را پرباد نگه می دارند. هرچند که حالت مطلوب بزرگ تر بودن هرچه بیشتر ابعاد بالشتک ها بود، اما در صورت استفاده از اضلاع بیش از ۵ / ۵ متر، استفاده از عناصر تقویتی برای سازه لازم می شد. لذا با استفاده از بالشتک هایی با اضلاع حداکثر ۵ / ۵ متر در معادلات نهایی سازه، تنها چند عدد از بزرگ ترین بالشتک ها نیاز به تقویت پیدا کردند. مجموع بار مرده سازه و پوشش ETFE بسیار سبک و در حدود ۴۰ کیلوگرم بر مترمربع است. بنابراین بار زنده برف، باد و نظایر آن بسیار مهم خواهد بود.
در نظر گرفتن بار برف به دلیل خطر انباشته شدن توده های برف در فرورفتگی های میان بیوم ها و فضای بین بالشتک ها مهم بود. به هر حال این بخش قابل محاسبه بود، اما تخمین بار باد از روی کدهای سازه ای ساختمان غیرممکن به نظر می رسید. اما از آن جا که مرتفع ترین نقطه بزرگ ترین بیوم ۱۰ متر پایین تر از لبه بالای معدن قرار می گیرد می توان این سازه را سازهای زیرزمینی تلقی کرد. تست تونل باد با اثبات این مطلب نشان داد که مهندسان در تخمین تاثیرات باد بسیار محتاطانه عمل کرده اند.
از آنجا که اندازه بالشتک ها با توجه به اندازه بيوم ها متغیر است در عمل در محل اتصال دو بیوم به یکدیگر مشکل ایجاد می شد. در نهایت با راه حلی ساده, با استفاده از کمان های لوله ای مشبک که اتصالات پیرامونی دو بیوم مجاور به راحتی به آن متصل می شد, مشکل برطرف گردید.
در این پروژه تصمیم گیری درباره انتخاب مصالح، بارها و شکل پروژه بر موارد دیگر ارجحیت دارد؛ بنابراین, نهایت همکاری میان معماران، مهندسان و پیمانکار اصلی لازم بود. نمود خارجی و ابتدایی این همکاری, مدلی سه بعدی و دیجیتالی از طرح بود که به صورت الکترونیکی بین افراد ارشد این تیم تبادل می شد.
سازه در ابتدا به صورت یک سازه ژئودزیک یک لایه طراحی شد. سپس هندسه سازه به حالتی پیچیده اما سبک تر تغییر یافت: ترکیب شش - سه - شش شامل یک لایه خارجی شش ضلعی و یک لایه داخلی مثلثی از کابل های تحت تنش و جزییات اجرایی اتصال لوله ها. اضلاع سه شش ضلعی در کنار هم قرار دارند. کابل های دوتایی نیز بخشی از سازه لایه داخلی هستند.
باریکه های برجسته روی لوله ها، درون یک شیار قرار گرفته اند تا لبه بالشتک های ETFE را نگه دارند.
هندسه بیوم ها بر اساس کره های متصل و مرتبط به هم استوار بوده و سازه منعطف در نظر گرفته شده به راحتی با تغییرات توپوگرافیک در محل تطبیق می یابد.
مرکز بازدیدکنندگان سازه چادری عظیمی است که با زمین پوشیده از چمن مجاور آن ترکیب می شود.
