معرفی خانه آتزن دانمارک

معرفی خانه آتزن دانمارک

هنگامی که زمان مدرنیزه کردن معماری بومی دانمارکی در اوایل سال ۱۹۵۰ فرا رسید، پرن آتزن به خوبی آمادگی آن را داشت؛ او در هلسینکی در طول جنگ جهانی دوم، برای آلوار آلتو کار کرده بود؛ وی فرانک لوید رایت و میس ون در رو را هنگام استفاده از بورس دانشجویی در آمریکا در سال ۱۹۴۹ ملاقات کرده بود و سنن معماری غیر غربی را در سفرهایی به مکزیک و مراکش فرا گرفته بود. در سال ۱۹۵۱ او ۳۲ سال داشت و دارای همسر و سه فرزند بود. خانواده يرن به یک خانه نیاز داشتند و از آن جایی که در آمد وی از راه معماری مشخص نبود، باید یک خانه ارزان انتخاب می کردند. او یک سایت را در زمین های جنگلی یک خانه بزرگ نزدیک هلسینگر پیدا کرد و یک وام کم بهره دولتی را با این شرط که مساحت زیربنای خانه به بیش از ۱۲۰ مترمربع نرسد، دریافت نمود.

او تصمیم به اجرای طرح با یک پیمانکار محلی دلسوز گرفته و قرارداد رسمی ساخت ساختمان را منعقد کرد؛ نتیجه این کار یکی از خانه های پلان آزاد کاملا مدرن در دانمارک بود. طرح این خانه کاملا متأثر از خانه های پوسونیای (آرمان شهر) رایت و ساختمانی یک طبقه با سقف مسطح و یک آشپزخانه و شومینه در مرکز پلان بود؛ درست شبیه خانه ژاکوب در سال ۱۹۳۶؛ اما تفاوت های کلیدی در این میان وجود دارد. پس از طی مسیری طولانی در محیط طبیعی به زیر آلاچیقی که میان پارکینگ و دیوار آجری رو به شمال خانه قرار دارد می رسیم؛ دیواری که به جز پانل تورفته ای که قاب ورودی خانه را تعریف می کند، کاملا ساده است.

این ساختمان یک خانه با سیمایی واحد است و هیچ چیزی اجازه به خطر انداختن خلوص کانسپت را ندارد؛ بنابراین، اتاق خواب ها نمی توانند پنجره داشته باشند و بانورهای سقفی روشن می شوند. رایت هیچ گاه چنین متعصب نبوده است. محدوده نشیمن بزرگ مستطیلی شکل با یک دیوار شیشه ای رو به جنوب، دارای آشپزخانه در گوشه جنوب شرقی در پس یک شومینه اجری م يقا و دودکش اش می باشد. این گونه پلان های باز در ساختمان های حومه شهر آمریکا در حال رواج بود اما هنوز در معماری محافظه کارانه دانمارک کاری پر جرأت و مبتکرانه محسوب می شد؛ اگر چه میزان این آزادی در پلان به دقت تحت کنترل بود. شومینه به طور آزادی، گونه های مختلفی از فضاهای نشیمن را تعریف می کند (محدوده ای باز برای داشتن دید، یک شاه نشین ناهارخوری و یک محدوده دنج در نزدیکی شومینه) و یک در ریلی مخفی در دودکش آجری می تواند برای مخفی کردن اتاق کار کوچکی در بالای آشپزخانه در صورت نیاز باز شود.

هماهنگی های ابعادی به طور فزایندهای مورد توجه معماران پیشرو آن دوره بود که از پتانسیل های بالقوه پیش سازی آگاهی داشتند. خانه های آرمان شهری رایت بر مبنای شبکه طراحی ۶۰ و ۱۲۰ سانتی متری قرار داشت و توجه خاصی به طراحی معماری سنتی ژاپنی، مطابق سیستم مدولار باستانی به نام کیواری داشت. در خانه آتزن، این آجر است که به طور متواضعی، مدول طراحی را هم در داخل و هم در خارج ایجاد می کند. تمامی اندازه ها ضرایبی از ۱۲۰ سانتی متر (یک آجر دانمارکی به علاوه بند کشی) می باشند. شبکه بندی کف، کف سازی آجری و صفحات پوششی چوبی همگی با این شبکه مدولار هماهنگ شده اند. آتزن به در و پنجره علاقه ای نداشت و پلان های عمودی و افقی خالص را ترجیح می داد؛ از این رو درهای داخلی، تمام ارتفاع بوده و با همان صفحات پوششی عمودی دیوارهای اطراف که به عنوان پارتیشن های غیر باربر عمل می کردند پوشیده می شدند؛ یک درز سیاه رنگ میان دیوارها و سقف برای جابجایی احتمالی پارتیشن ها در آینده پیش بینی شده بود.

یک خصوصیت بارز خانه این است که در نگاه از جنوب، به صورت یک قاب چوبی سبک ایستاده بر روی سکویی آجری می نماید که در اصطلاح تئوری معماری، یک بنای فوقانی تکتونیک (زمین ساختی) در بالای یک تکیه گاه آجری محسوب می شود. این ایده که می تواند نشأت گرفته از معماری سنتی چین باشد، موضوع محوری کارهای بعدی آتزن خصوصا ساختمان اپرای سیدنی می باشد که نام او را بر سر زبان ها انداخت.