معرفی مناطق بکر گردشگری هرمزگان

معرفی مناطق بکر گردشگری هرمزگان

آبگرم خمیر

در فاصله سه کیلومتری از بخش شمالی روستای لشتغان، و به فاصله سه کیلومتری از راه اصلی شهر بندرعباس - بندرلنگه، در دامنه کوه های کوتاه و بلند، دو چشمه آبگرم، از زمان های بسیار قدیم هم چنان می جوشد و مشتریان بسیار را از راه های دور و نزدیک حتی از آن سوی آب های خلیج فارس، به خود جلب می نماید. دو چشمه در کنار یک دیگر قرار دارند و یکی برای بانوان و دیگری برای آقایان در نظر گرفته شده است. چشمه ها از کف حوضچه ها می جوشند و حوضچه ها را مالامال می سازند و سرازیر دره می شوند. سال ها پیش با همت و ابتکار مرحوم عبد الرحمن امیری خمیری که سال ها ریاست آموزش و پرورش زادگاه خود خمیر را به عهده داشت، با جلب کمک های مردم نیکوکار، چند اتاق و یک مسجد و چند برکه برای رفاه حال مسافران در گوشه و کنار چشمه ها بنا گردیده است.

پل خیرات خانی

در روستای «لایتدان، از قدیم بر روی رودخانه «كل» پل بزرگی از سنگ و ساروج از دیرباز بنا شده است که نزد مردم به پل «كل متلی» یا «پل خیرات خانی» مشهور بوده است و اخیرا به نام پل «لايتدان» شناخته می شود. این پل که از شاهکارهای هنر معماری قدیم ایران است در حدود سیصد سال از تاریخ بنای آن می گذرد و امام قلی خان فرمانروای فارس و بنادر در سفر به شهر بندرعباس از روی این پل گذشته است. طول این پل ۱۵۰۰ متر و عرض آن شش متر و دارای بیش از یکصد دهانه است که قرن ها در زیر رسوبات رودخانه مدفون بود تا این که در جریان بارندگی های بی سابقه سال ۱۳۷۳ خورشیدی و جریان سیلاب های عظیم هفتاد دهانه آن ظاهر گشت، بقیه دهانه ها در طول زمان از بین رفته اند.

تاورنیه جهانگرد فرانسوی در سفر خود از لار به بندرعباس و کهورستان می نویسد:

بعد از کهورستان به پلی می رسیم که درازی آن به اندازه پل جدید پاریس به نام «پن نف» است و رودخانه برزگی از زیر آن می گذرد که آبش شور است. قبل از احداث این پل، به آب زدن خطر داشت، زیرا اگر شخص نابلد بود و گدار رودخانه را نمی دانست، در شن فرو می رفت و بیرون کشیدنش مشکل بود. چنانچه در حضور خود من برای یک هلندی به نام «مایرا» اتفاق افتاد که به واسطه عجله و بی صبری خواست به آب بزند. با اسبش به شن فرو رفت و اگر کمک فوری نوکران ما و چند نفر دهانی که برای راهنمایی همراه برداشته بودیم نمی بود، خود او نیز در شن مانده بود.

چنان چه اسبش ماند و هرگز نتوانستند آن را بیرون بیاورند. حقیقتا بنای این پل ها یادگار تاریخی است و شایسته مقام بانی آن هست که شرحش را به اختصار ذکر بکنم.

تاورنیه آنگاه به شرح حال بانی پل پرداخته می نویسد:

در ایران نیز مثل سایر ممالک اشخاص فراوانی هستند که عقل و علم و قابلیت دارند، اما قدرشان مجهول می ماند و نمی توانند در دربار ترقی حاصل نمایند. به این واسطه از زندگی مأیوس و از گمنامی ملول و محزون و از کسب وسایل ثروت و تحصیل تمول محروم گشته، ترک وطن کرده به هندوستان می روند ولیاقت خود را به مغول کبیر یا پادشاه کلکته یا پادشاه پیشاور عرضه می دارند. یک ایرانی به نام «علی» به همین ترتیب به دربار پادشاه کلکته رفته بود و در زمانی اندک چنان اعتماد پادشاه را به خود جلب کرد که فرمانده کل قشون شد.

همین که خود را صاحب اعتبار دید، بنای تجارت را گذارده سالی یک کشتی از امتعه خوب هندوستان از قبیل چیت، شکر، نیل و غیره بار کرده به هرمز می فرستاد. بعد از آن که سرمایه اش زیادتر شد، یکی کشتی را دوکشتی کرد و هر چه از تجارت دخل می کرد، در هرمز می گذارد. برای این که نام خود را در ایران زنده جاوید سازد و مقصودش ساختن این سد و پل ها بود و مردم تصور نمی کردند که او بتواند از عهده این کار بزرگ بر آید. برای این که مصالح اولیه این بنای عالی سنگ بود که در آن نزدیکی یافت نمی شد و بایستی از راهی دور بیاورند، اما او همتی بلند داشت. با اهالی محل قرار گذاشت که سنگ بیاورند و مزد بگیرند.

تمام رعایای آن نواحی شتر و الاغ و سایر دواب خود را به زیر بار سنگ نهادند و مقدار اغراق آمیزی سنگ به آن محل حمل نمودند. حمل سنگ به آن محل خود به خود سبب ثروت اهالی بینوای آن جا شد، زیرا در فصل خارج از موقع کرایه کشی از هرمز به شیراز و اصفهان، شش ماه سال را بیکار بودند و هیچ نفعی از جایی نمی بردند. از زیر این پل ها رودخانه ای می گذرد که اصل آبش از اطراف شهر کرمان می آید.