معرفی دو ویلای گردشگری آسیا

معرفی دو ویلای گردشگری آسیا

ویلا کپسول کی ژاپن

کیشو کروکاوا در قسمت ابتدایی حرفه خود، عضو یک گروه تأثیر گذار از معماران جوان ژاپنی به نام متابولیست ها بود. این گروه شهرها را نه به صورت عناصری نمادین و ایستا مانند پاریس و برلین و نه به صورت آرمان شهرهایی مکانیکی مانند ویل رادیوس لوکوربوزیه بلکه به صورت ارگانیسم های زنده در حال تغییر مثل توکیو می دیدند؛ این ایده بر این مبنا قرار داشت که شهرها باید در تغییرات مداوم به سر ببرند و مانند جانداران که سلول های جدیدی می سازند، شهرها نیز باید اجزای سازنده خود را بازسازی کنند. سلول های شهر همان خانه ها و آپارتمان ها یا به اصطلاح آن زمان "کپسول های زندگی" می باشند که می توانند تولید انبوه شده و به زیرساخت های پایدارتر مثل برج ها و راه ها متصل گردند. این کپسول ها هنگامی که فرسوده و غیرقابل استفاده گردیدند جایگزین می شوند.

چهار کپسول، بدون محافظ مشهودی از این قلعه بیرون زده اند که در حقیقت هر کدام با چهار پیچ ۲۵ میلیمتری از فولاد با مقاومت کششی بالا مهار شده اند. این کپسول ها به طور زمختی هم شکل و هم اندازه کانتینرهای بار کیری بوده و در واقع در کارخانه سازنده کانتینر ساخته شده اند. آنها دارای قاب های خریایی فولادی بوده و با آزبست (پنبه نسوز) پاشیده شده بر رویشان، عایق بندی شده و ضد حریق گردیده اند و با صفحات فلزی زنگ زده ای از جنس كرتن پوشیده شده اند. سه عدد از آنها دارای پنجره هایی کرد برآمدهای هستند که شبیه در ماشین لباسشویی است.

این کپسول ها در برج ناگاکین، اساسا اتاق های هتل با تختخواب ها، حمام ها و میزهای توکار بودند و در اینجا دو تا از این کپسول ها اتاق خواب هایی دارای حمام بوده. یکی آشپزخانه و چهارمی اتاق چای سنتی ژاپنی است که کاملا با حصیر های تاتامی و سقف هایی از جنس بامبو پوشیده شده است. این اتاق چای خوری مانند کپسول های اتاق خواب، دارای پنجره ای گرد می باشد ولی معنی آن در اینجا کاملا عوض شده است چرا که پنجره گرد که نور آن با صفحات مینیاتوری شوجی (درهای ریلی مشبک ژاپنی با صفحات پوششی سفید) کنترل می شود فرمی از خانه چای خوری سنتی ژاپن است.

اتاق چای خوری یکی از چهره های متعدد قدیمی خانه کپسول است؛ مثلا رو کوب های چوبی نشیمن اصلی، دودکش از جنس سنگ لاشه یا سنگفرش پر خلل و فرج پارکینگ بالای سقف. هیچ یک از این کارها در آثار دنباله روهای سبک های تک از گروه آرشیگرام و یا گروه متابولیست ها دیده نمی شد، گروهی که بعدها ایده کپسول را در بناهایی مانند ساختمان لویدز در لندن و بانک هنگ کنگ و شانگهای در هنگ کنگ پیاده کرد؛ اما کروکاوا طراحی زیرک تر و انعطاف پذیرتر از این ها بود که شیفته تفاوت های میان فرهنگ ژاپنی و غربی گردیده و آمادگی قرار دادن تحریک آمیز آن ها را در کنار یک دیگر به قدری داشت که برخی وی را یک پست مدرنسبت خطاب می کردند.

ویلا باوا سریلانکا

جفری باوا معمار این خانه را به یک «ناحیه گرای شاخص» می نامند. اگر چه در هنگامی که کنت فرامتون در اوایل دهه ۱۹۸۰ مشغول به مردمی کردن معماری بود؛ باوا در حرفه خود به تکامل رسیده و ساختمان پارلمان سریلانکا، هتل تريتون در آهونگالا و قسمت اعظم دانشگاه روهانو را تکمیل کرده بود. با این حال وی با زبان آبستره مدرنیسم اروپا نیز آشنایی کامل داشت.

خانه شخصی جفری باوا در کلمبو (وی صاحب یک ملک ییلاقی در لانوگانگا نیز بود) هر دو جنبه کار او را به طوری دقیق با هم ترکیب کرده است. در حالی که در پشت این ویلا، فضاهای یک طبقه مسقف یا بدون سقفی کشیده شده اند که مانند یک حصیر بافته شده به یک دیگر اتصال دارند و دور آن ها را یک دیوار محیطی فراگرفته است؛ چنان که گویا اثری ذاتا اروپایی با اثر دیگری که در اصل سریلانکایی است، پیوند خورده است؛ ولی این گونه طراحی از ابتدا به دست نیامده بلکه تدریج در طول دوره ای حدودا چهل ساله رشد و نمو کرده است.

در ابتدا چهار بنگلو (خانه ییلاقی) در سایت وجود داشت که در یک ردیف در طول یک کول دو ساک (کوچه بن بست) قرار گرفته اند. باوا ابتدا خانه ییلاقی شمار؛ سه را خریداری نمود و بقیه را هنگامی که تخلیه می شدند، خریداری می نمود و پلان کلی را با اضافه شدن هر خانه جدید تطبیق می داد. هنگامی که سایت تکمیل شد، او خانه اول را خراب کرده و جلوخانی جدید ساخت؛ یافتن ردپای طرح کلی بنگلوهای اولیه دشوار است.

این ویلا به سبک لوکوربوزیه، بیشتر ویژگی های لازم را داراست: یک پارکینگ (که در زمان باوا دو اتومبیل مدل قدیمی کاملا نو، اما بدون تحرک در آن قرار داشت)، یک باغچه سقفی و نیز یک باغچه سقفی دیگر بلندتر که تنها از طریق یک پله بیرونی قابل دسترسی بود که دقیقا شبیه پروژه خانه سیتروهان اثر لوکوربوزیه است. درست در پشت ویلا و تقریبا در ترازی قرار گرفته در زیر آن، یک سوئیت میهمان مستقل و کامل، فضایی در حدود یک سوم مساحت یک طبقه ساختمان را اشغال می کند. حتی این منزلگاه کوچک نیز دارای چهار حیاط یا اتاق های بدون سقف، مخصوص فضاهای نشیمن محصور خود می باشد تا بتوان به آن ها دید داشت. باوا در اواخر حرفه خود، طرز کارش را عوض کرده و خانه میهمان را به یک محل کار تبدیل کرد و طراحی را در مقیاسی کوچک تر آغاز نمود.

این مکان مکث، یک محور صلیبی ما را به قلب خانه می رساند: یک دهلیز مربع شکل با اتاق خواب اصلی در سمت راست آن و نشیمن و پذیرایی در سمت چپ و یک ایوان در روبرویمان که شبیه اتاق مطالعه مبلمان شده بوده و کاملا به طرف محوطه کنار آن باز است. تمایز میان فضاهای داخلی و خارجی عملا نامربوط است که این خود امری معقول در اقلیمی گرم و مرطوب است، هرچند برخی از اتاق ها دارای سیستم تهویه مطبوع هستند. او همچنین علاقه مند به کار گروهی با دوستان هنرمند خود بود به طور مثال: درهای این خانه کار دونالد فرند و آیزمت رحیم بود.