آلمان
طرح کلی سازه استادیوم آلیانز مونیخ
سازه فولادی، سازه سقف و نمای عمودی:
در پشت ظاهر یکپارچه استادیوم مونیخ، سه سیستم باربر متفاوت وجود دارد. سازه سقف که سازه اولیه نامیده شده، متشکل از ۴۸ تیر شعاعی مشبک فلزی کنسول شده است که در بالا و پایین, عناصر سهمی شکل دارند. این تیرها تا ۶۲ متر کنسول شده و بار منتقل شده از ستون های مفصلی کوتاه را از سقف دوم سازه (پوشش روی تیرهای خرپایی) تحمل می کنند. به عبارتی بار از روی پوشش نهایی توسط این مفاصل به ستون ها منتقل می شود. تمام بارها در لبه استادیوم به سازه سخت و توپر زیرین انتقال می یابد.
دو لایه شفاف ETFE، متشکل از بالشتک های پر شده از هوای فشرده، توسط دو شبکه فولادی باربر با تقسیمات لوزی شکل (متوازی الاضلاع) در سقف و نمای کلی، به صورت مجزا، نگه داشته می شوند. اجزای سقف مساحتی به وسعت ۴۰۰۰۰ مترمربع را می پوشانند و به شبکه سقف نهایی (سقف دوم) متصل شده اند. بارهای فشاری توسط بولبرینگ های لغزنده به قسمت جلویی سازه توپر منتقل می شوند. بارهای کششی از طریق گره های اتصال عقبی به ستون های خارجی انتقال می یابد. استحکام و گیرداری لازم توسط تیرهای حلقوی هم مرکز، اجزای بادبندهای افقی و تیرهای حلقوی مشبک تامین می شود. سازه سقف مانند سازه بتنی، به منظور تامین امکان گسترش احتمالی در آینده به ۸ قسمت تقسیم شده است. برای اطمینان از اجرای لایه شفاف بدون استفاده از اتصالات، شبکه متوازی الاضلاع با انحنای سه بعدی، روی ستون های عمودی مفصلی نگه داشته شده و در بالاترین نقطه آن به وسیله ۴ اتصال، به سازه اولیه متصل شده است. بدین ترتیب کل سازه به صورت افقی شبکه بندی و به هم متصل می شوند برای محدود کردن تغییر شکل بین سازه اولیه و سازه دوم، یک سری اجزای فلزی ارتجاعی بین تیر های مشبکه و پوسته, جاسازی شده است.
جداره نمای عمودی از نظر سازهای کاملا از سقف جدا بوده اما نگه دارنده های پوسته شفاف با آن مشترک هستند. شبکه افقی و قطری میله های RHS به سازه توپر پشتی متصل شده اند. ساخت سازهای بدون مفصل، از نظر جابه جایی های حرارتی ممکن نبود، ولی برای جلوگیری از دیده شدن اتصالات در نمای بادی شفاف، یک مفصل لولایی در سطح تمام میله های افقی بین پوسته های بادی جاسازی شد. این سینه ها انبسط سازه را جذب کرده و از تاخوردگی پوسته و اجزای آن، جلوگیری می کنند.
سازه کاسه استادیوم از لحاظ موقعیت در پلان:
بخش های میانی:
هر بخش میانی متشکل از یک سری قاب بتنی مسلح ده تایی و یک هسته مرکزی است. علی رغم آن که هر هسته به تنهایی باعث استحکام بدنه بخش مربوط به خود می گردد، یک نیروی تعاملی شعاعی نیز بین هسته و قاب ها در هر بخش وجود دارد. همچنین هسته، گشتاور تولید شده توسط نیروهای مختلف المرکز را خنثی می کند قاب های کار گذاشته شده در بچه های میانی با یکدیگر موازی هستند. بررسی و تحلیل این بخش و نیز فهم نتایج تحلیل بسیار آسان تر از بخش های کناری و گوشه های استادیوم است.
گوشه ها:
هر گوشه متشکل از شانزده ستون منحنی با طول تقریبی ۱۲۰ متر است. از لحاظ هندسی، گوشه ها و بخش های میانی، کاملا با یکدیگر - متفاوت هستند. فرم متفاوت پلان برای قرارگیری صندلی های کافی در هر ردیف باعث شده تا فاصله میان ستون ها در بین ردیف ها, متغیر باشد. تیرهای انتقالی نیز استفاده شد تا مانع جدا شدن قاب ها از یکدیگر شوند. در قسمت های میانی، قاب اصلی بین R6 و R5 واقع شده است. در این قسمت، وجود تیرهای حلقوی بین R6 و R5 برای انتقال بار ستون ها و نیز تضمین استحکام افقی گوشه ها ضروری است.
پله های متوالی:
مساله مهمی که در تمامی استادیوم ها مورد توجه قرار می گیرد، کنترل صحیح و کارآمد ورود و خروج هواداران، قبل و پس از بازی است. استادیوم آلیانز برای دسترسی به سطوح بالایی، طرحی جدید ارائه می کند. پانزده پلکان متوالی از سطح E2 شروع شده و امکان حرکت سریع را تا سطح E6 فراهم می نمایند. از آن جا که دیواره استادیوم در دو جهت افقی و عمودی انحنا دارد، طراحی و ساخت این پلکان ها، بسیار پیچیده است. ضمن آن که منقطع شدن تیرها توسط پلکان ها، شرایط را پیچیده تر می سازد.
نورپردازی رنگارنگ استادیوم آلیانز مونیخ
تماشایی ترین منظره استادیوم آلیانز هنگامی است که در شب، جداره خارجی با نوری هم رنگ تیم میزبان بازی، نورانی می شود. 11 ردیف پایین بالشتک ها – 1058 قطعه از کل 2874 قطعه- به صورتی نورپردازی شده اند که علاوه بر نورپردازی تک رنگ مورد نظر، نوارهای دلخواه و الگوی شطرنجی الماس شکل آن ها، می تواند به صورت دو رنگ هم دیده شود.
در ابتدا برای نورپردازی, چراغ های فلورسنت رنگی در پشت بالشتک های بادشده ETFE پیشنهاد شده بود. اما از آن جا که با آن ها مطابق با رنگ خواسته شده باشگاه ها نبود این ایده کنار گذاشته شد. به این ترتیب فیلترهای رنگی، شیت های پلاستیکی و لوله های اضافی برای هر ۲۵۵۰۰ چراغ مورد نیاز بود. به عنوان یک راه حل، نوع خاصی از اجزای نورپردازی با رنگ آمیزی دقیق خواسته شده، مورد بررسی قرار گرفت. این راه حل, علاوه بر هزینه بسیار برای تعویض چراغ ها نیز مشکل ساز بود. لذا کمپانی مسوول از چراغ های سه رشته ای استاندارد فلورسنت به همراه صفحات روک شدار شفاف از جنس پرسپکس استفاده کرد که عملکری مشابه یک فیلتر رنگی دارند. با استفاده از یک ابزار فشاری پیشرفته، ساخت قالبی با نوارهای قرمز، آبی و بی رنگ ممکن شد.
تاثیر نورهای قرمز و آبی مختلف در ترکیب با مصالح پوسته، در سایت بررسی شد تا رنگ باشگاه ها دقیقا با استفاده از ترکیب توناژهای مختلف ماده پرسپکس به دست آید. استفاده از ماده مناسب در این ترکیب، امکان مقاومت در مقابل اشعه ماورا بنفش را برای مدت طولانی تضمین می کند. پانل های پوشاننده رنگی موضعی باعث می شوند که نورپردازی مطلوب بدون هزینه زیاد ایجاد شده و حتی بعد از سال های بسیار، تعویض قطعات چراغ ها با لوله های فلورسنت ۵۸w استاندارد ممکن باشند بازتابنده و جای گذاری مناسب چراغ ها، پخش یک نواخت نور روی لایه خارجی ETFE را ممکن می کند. گرچه بر روی سطوح بعضی از بالشتک ها به صورت موضعی نقش چاپ شده است و در بعضی قسمت ها، منظره ای از داخل استادیوم را به بیرون نشان می دهند.
چراغ های ردیف های پایین باید طوری جاسازی می شدند که دید مستقیم به چراغ ها ممکن نباشد. برای جلوگیری از خطر خیره شدن رانندگان اتومبیل های در حال عبور، تشعشع نور سطح پوسته در حالت حداکثر به ۵۰ برای نور سفید و نهایتا ۱۰ برای نور قرمز و آبی محدود شد. به جای لوله های یک قسمتی معمول، از لوله های دوقسمتی با لامپ فلورسنت استفاده شد. گرچه این اجزا 5 / 3 متر طول دارند اما برای اتصال آن ها دو نقطه کافی است. بدین ترتیب هزینه نسب به نصف کاهش می یابد.
مزیت دیگر استفاده از مولدهای دو لامپی برای قاب ها, کاهش ۵۰ درصد از تعداد دستگیره های کنترل الکتریکی لازم بود. امکانات و تجهیزات دستگیره کنترل، روشن و خاموش شدن سریع و بدون چشمک زدن می شود. صفحات قابل تعویض پایانه های نوری، اتصال آسان را ممکن می کند. در هر دو لبه بالا و پایین هر قسمت الماس گونه (بالشتک ها), دو بخش نوردهی است که در قسمت نمای عمودی، از بین فضای میانی توسط مسیرهای عبور و مرور قابل دسترسی است. بسیاری از چراغ های ردیف های بالا فقط برای کارکنان صنعتی قابل دسترسی است. در هر حال, قطعات بسیار سریع و آسان با باز کردن سه بست اتصال روی صفحه پوششی قابل تعویض اند.
بازشوهای بازدید در وسط جعبه های نور پیش بینی شده اند تا دسترسی مستقیم به دستگیره کنترل و جعبه نگه دارنده ممکن باشد. در نما و سیستم نورپردازی از اجزایی با قابلیت اشتعال پایین استفاده شده است. پوشش روی لامپ ها (متشکل از ورق گالوانیزه به جای پلاستیک که در ابتدا مدنظر بود) و بقیه اجزا به تایید آزمایش, همگی دارای قابلیت احتراق بسیار پایین هستند.
ترکیب ساخت نما و نورپردازی آن، جایزه مصونیت از حریق آلمان را دریافت کرد. رنگ های نورپردازی هم از خارج و هم در قسمت هایی از داخل قابل رویت است. در دید از خارج، نقاط چاپ شده متراکم روی بالشتک های بادی ردیف های پایین تر، مانع دید مستقیم به لامپ ها شده و نور را پخش می کنند.
راه حل آسان حاصل شده در این سیستم علاوه بر تاثیر قابل توجه بر بیننده, از نظر کارکردی و اقتصادی نیز مقرون به صرفه است.
تحلیل کاسه استادیوم آلیانز آرنا مونیخ
سیستم سازه ای استادیوم از بتن مسلح و به صورت یک قاب چند طبقه است که پله های هشت تایی و هسته مرکزی باعث استحکام بیشتر آن می گردد. قاب ها با فاصله هشت متر از یکدیگر شبکه ای متشکل از 96 محور را دور زمین بازی ایجاد می کنند. علاوه بر این خطوط در گوشه ها تعدادی خطوط فرعی در جهات متفاوت نیز مورد استفاده قرار گرفته است.
سقف کنسول شده استادیوم با بیش از ۶۰ متر عرض, از خرپاهای فلزی تشکیل شده که تمامی صندلی های زیر خود را می پوشاند. شرکت آروپ اسپرت با وجود در اختیار و داشتن مصالح و امکانات ساخت انواع دیگر سقف ها از جمله سقف متحرک در نهایت براساس برنامه ای از پیش تعیین شده، ساخت (سقف کنسول) را به عنوان بهترین گزینه تایید کرد.
بخش میانی:
علی رغم آن که بخش های میانی استادیوم آلمان نسبت به گوشه ها، از هندسه ساده تری پیروی می کنند، تمامی قاب ها را می توان بر اساس مدل هایی دو بعدی تحلیل و آنالیز نمود. این مدل های تحلیلی برای آنالیزهای خطی و نیز طراحی عضوها بر اساس نیروهای وارده به آن ها، مورد استفاده قرار گرفتند.
اجزای قاب اصلی که مقاومت شعاعی کاسه را تامین می کنند، متشکل از دو ستون در قسمت R5 و R6 هستند. با توجه به آن که فاصله میان این دو ستون از بخش مرکزی تا پایین و بالای مجموعه صندلی ها تغییر می کند، هر قابی، هندسه ای خاص و در نتیجه مقاومتی متفاوت در برابر نیروهای جانبی با امتداد جلو به عقب دارد. با تحلیل بخش های ترک خورده و تاثیرات غیرخطی بررسی شده و در نهایت کم اهمیت شناخته شدند. همچنین یک مدل سه بعدی جهت مقایسه نتایج بررسی فشارهای داخلی در صفحات کف و نیز حل مشکلات ایجاد شده توسط پلکان های متوالی، ارائه شد که در نهایت هر دو روش نتایج یکسانی را نشان دادند.
گوشه ها:
در گوشه های استادیوم مونیخ به دلیل محدودیت های هندسی موجود, امکان استفاده از مدل های دو بعدی وجود نداشت. لذا این مناطق با مدل های سه بعدی بررسی شدند. مدل های ترکیبی از اجزای ممتد خطی مانند تیر و ستون و نیز اجزای پوسته ای برای سطح های وسیع مانند دیوارها صفحات و فونداسیون ها بودند.
مدل های مذکور برای تحلیل استحکام، طراحی اجزا، دیوارها و فونداسیون ها کاربرد داشتند. به دلیل پیچیدگی مدل ها، اعمال سریع تغییرات داده شده توسط معمار و پیمان کار بسیار مهم بود به گونه ای که تغییرات بدون در نظر گرفتن وقفه های پیایی در فرآیند طراحی باید اجرا می شدند. همچنین در تحلیل بنا، تاثیرات افت و نوسانات دما و نیز تغییر شکل ها جهت ساخت مفصل های مناسب و کارآمد بررسی شد.
تراس ها و ورودی های بتنی پیش ساخته:
به دلیل زیباتر شدن بنا و نیز سرعت در ساخت، تمام بخش های تراس, پیش ساخته و آماده بودند. این تراس ها دور تا دور تیرهای مایل حرکت کرده و آن ها را احاطه کرده اند. برای جلوگیری از ایجاد فشار اضافی ناشی از انبساط حرارتی بر روی قاب اصلی، انتهای هر قسمت بر روی یک تکیه گاه کشویی واقع شده است. این عناصر توسط زبانه هایی که در انتهای لبه متقاطع آن ها قرار گرفته است، به یک دیگر متصل می شوند. کیفیت اتصالات, مانع ایجاد هرگونه فاصله بین بخش های افقی و عمودی پله هاست.
نصب تراس و ورودی ها، به دلیل پیش ساخته بودن پله های ورودی و دیوارها، به صورت کاملا مجزا از قاب بتنی اصلی انجام می شود.
اتصالات:
سقف کنسول فلزی به اولین قاب بتنی پشت کاسه ورزشگاه متصل شده است؛ در این قسمت گشتاورهای ایجاد شده به مولفه های فشاری- کششی خود تجزیه شده و به کاسه انتقال می یابند. طراحی قاب بتنی تحت تاثیر مستقیم بار سقف بوده که خود شامل فشارهای افزایشی و کاهشی باد است.
دالانی به عرض ۳۰ متر به دور استادیوم حلقه زده و تا سطح E2 ادامه می یابد. صفحه کف این دالان بر روی تیرهای منحنی بتنی با طول تقریبی ۳۰ متر قرار دارد که تا ستون های بخش R7 امتداد می یابند. سر تیرها طوری طراحی شده است که قابلیت حرکت کشویی در تکیه گاه ها و مفاصل بین مسیر حرکت و کاسه استادیوم را میسر می سازد.
معرفی سازه استادیوم آلیانز آرنا مونیخ
عناصر سازهای کاسه استادیوم متشکل از صفحات معلق کف، تیرهای عریض در سطح کف، تراس های پیش ساخته، تیرهای مایل سنگین و عریض برای نگهداری ردیف صندلی ها، ستون ها و فونداسیون ها در اندازه و ابعاد مختلف است.
استادیوم متشکل از هشت نوع سازه مستقل است: چهار بخش کناری (گوشه ها) و چهار بخش میانی، نه تنها مقياس بنا، بلکه هندسه مرکزگرای آن موجب ایجاد نیروهای عظیمی گشته که باعث نشست آن می شوند. بنابراین قاب و اسکلت، به تنهایی نمی توانستند این نیروی عظیم را تحمل کنند. شرکت آروپ اسپرت درجه بندی میلی متری و حساس بخش های مختلف استادیوم را به عهده گرفت.
اکثر ستون ها با بتن شماره B45 و ستون هایی با قابلیت تحمل فشار بیشتر با بتن شماره B55 قالب ریزی شده اند. برای ستون های مدور پشت کاسه از نوعی بتن ساخت سویس استفاده شده است.
این ستون ها در مقابل نیروی وارد شده از سوی سقف کنسول, خاصیت کششی داشته و به صورت خطوطی منحنی هستند که در هر سطح، زاویه خود را تغییر می دهند تا بتوانند نیروهای افقی اضافی را به قاب های کناری انتقال دهند.
در زیر سازه کاسه استادیوم از دو جنبه مصالح و موقعیت پلان مورد بررسی قرار می گیرد:
الف) سازه کاسه استادیوم از لحاظ جنس مصالح:
سازه بتنی
سازه بتنی، نمای خارجی و ردیف های پلکانی صندلی ها و سازه فلزی سقف از ارتفاع ۳۵ متری به بالا را تحمل می فضای داخلی شامل ۸ طبقه به مساحت کل ۱۶۰۰۰۰ مترمربع می باشد.
سازه اصلی از بتن درجا در ترکیب با قطعات پیش ساخته طبقات و کف ها و قطعات پلکانی بتن مسلح ساخته شده است که بر روی تیرهای نواری قرار گرفته اند. سیستم انتقال بار عمودی شامل ترکیبی از ستون هایی است که طبقات مختلف و قسمت سازه فضایی را تحمل می کنند.
طبقات با تیرهای بیضی شکل به عرض ۱۲ تا ۴۴ متر و به ضخامت 90 / 125 سانتیمتر حمایت می شوند. طبقات حلقوی شکل، متشکل از قطعات پیش ساخته به ضخامت ۶۰ سانتی متر و بتن درجا بر روی آن ها با حداکثر ضخامت ۲۵ سانتی متر هستند. این حلقه ها همراه با قاب ها و ۸ جعبه پلکان, یک سیستم نگه دارنده را برای استادیوم منحنی شکل تشکیل می دهند. نیروهای مایل و نامتقارن در طبقات، می توانند باعث ایجاد عناصر تقویتی غیراقتصادی و کاهش متراژها شوند. بنابراین سازه به ۸ قسمت ساختاری با طول متغیر از ۸۰ متر قسمت های صاف تا ۱۲۰ متر (قسمت های منحنی) با اتصالات ممتد از سقف تا فونداسیون تقسیم شد.
مسیر پله ها که از دو جهت انحنا داشته و ردیف صندلی ها را به هم متصل می کند، از طبقه دوم شروع شده و تا طبقه ششم امتداد می یابد. این قسمت ها پس از سازه اصلی به صورت دو یا سه طبقه توسط یک گروه مجری مستقل ایجاد شدند.
کد m ۳۵+ نقطه ای را نشان می دهد که بارهای فشاری سقف به سازه بتنی انتقال می یابد. تعادل لازم برای کوپل نیروی حاصل از تیرهای کنسول سقف با طول ۶۰ متر، از طریق انتقال بارهای کششی مربوطه به ستون های نمای خارجی برقرار شده است. بار عمودی طبقات، بارهای کششی را تا طبقه دوم خنثی می کند اما فشار باد بر سطح زیرین سقف می توانست باعث ایجاد تنش های فشاری در اجزای باربر طبقه هفتم شود بنابراین ستون ها از مقاطع فولادی با پوشش بتنی در طبقات اول و آخر و در سایر طبقات به صورت بتن مسلح ساخته شدند.
برای تطابق با خط نما، ستون ها با زاویه حدود ۶۳ درجه، به صورت شیب دار ساخته شدند. با ارتفاع متوسط 45/ 4 متر در هر طبقه، پیش آمدگی ۲۱۶۰ متری، مشکلاتی برای ساخت ستون ها با بتن درجا ایجاد می کرد. بنابراین در طبقات دوم تا پنجم از بتن پیش ساخته استفاده شد. در کناره طبقات دوم تا هفتم، تیرهایی ممتد با عرض ۹۵ سانتی متر قرار دارند که به ستون های محور R7 متصل می شوند. تیرهایی که بار سکوهای تماشاچیان را تحمل می کنند، با ابعادی متفاوت از 120 / 80 سانتی متر تا ۱۰۰ / ۱۴۰ سانتی متر و به صورت شیبدار، تحت زاویه ۳۴-۲۴ درجه قرار گرفته اند. در سطوح بالای طبقات دوم و پنجم، این تیرها بیش از ۴ متر کنسول می شوند.
هندسه و فرم استادیوم آلیانز آرنا مونیخ
هندسه و فرم کلی استادیوم باید پاسخگوی موارد زیر باشد:
الف) ایمنی جان تماشاگران, ب) مقررات یوفا (اتحادیه فوتبال اروپا) و فيفا (فدراسیون بین المللی فوتبال) پ) رضایت تماشاگر. ت) برآورده کردن هدف تماشاگر جهت کسب بیشترین بازدهی
دید مناسب برای تماشاگر نتیجه هندسه سه بعدی کاسه استادیوم است. تماشاگران باید تا حد امکان به زمین بازی نزدیک شوند. این در حالی است که گستره دید هر فرد در هر ردیف باید به مقدار مناسب باشد. همچنین ارتفاع قرارگیری افراد باید تا حد امکان زیاد باشد به نحوی که زاویه دید کل زمین برای آن ها به حداکثر ممکن برسد. لبه منحنی جلویی استادیوم و نیز طراحی سه ردیفی آن به بالا رفتن کیفیت دید مایل و دید از روبروی تماشاگران و نیز نزدیک تر شدن آن ها به زمین بازی کمک شایانی کرده است. عرض مناسب مسیرهای خروج اضطراری، تعداد درگاه ها و پله ها در هنگام اتفاقات پیش بینی نشده و در زمانی که استادیوم باید به سرعت تخلیه شود، به تماشاگران اجازه خروج سریع و روان را می دهد. ارتفاع جایگاه تماشاگران و نیز زاویه عمودی دید به منظور ایجاد یک شیب ملایم در کاسه، کاملا بهینه شدند.
همچنین فضاهایی در گوشه های استادیوم آلمان به منظور ایستادن تماشاگران که در استادیوم های آلمان متداول است, تعبیه شده است.
کیفیت دید برای تماشاگرانی که در پایین ترین ردیف می نشینند. معمولا متوسط است. این دید در ردیف های بالایی استانداردهای لازم را داراست اما در نزدیکی خطوط دروازه و به خصوص برای افراد ردیف اول, کیفیت چندان مطلوبی ندارد. در استادیوم مونیخ این مشکل با بالا بردن ردیف اول به میزان اندک و متعاقبا شیب بیشتر آن نسبت به حالت معمول، حل شده است. اما بالا بردن ردیف اول به همان میزان کم، تاثیر بسزایی در اندازه کلی و نیز هزینه نهایی ساخت استادیوم داشته است.
یک مسیر اصلی در پیرامون استادیوم، ارتباط بین ردیف های پایینی و میانی را برقرار می سازد. این در حالی است که دسترسی به طبقه بالایی از طریق پانزده پله ممتد نمایان در نمای استادیوم فراهم شده است. طراحی کاسه استادیوم با در نظر گرفتن شرایط و مقررات فیفا و یوفا در مورد زمین مسابقه، حاشیه های اطراف زمین و نیز تبلیغات اطراف آن انجام شد. در طراحی فرم کلی کاسه، نحوه توزیع انواع صندلی ها با در نظر گرفتن سایر جنبه های طراحی فرم و سازه سقف, سطح مسیرهای اصلی, محل استقرار صفحات عظيم, مقدار نور خورشید روشنایی روز, وزش باد و ... مدنظر قرار گرفت. تعداد. اندازه و توزیع پله ها، آسانسورها و پله های برقی، در فرآیند طراحی به طور موثر تاثیر گذار بود. انتقال اکثریت تماشاگران به ردیف بالاتر، از رفت و آمد در فواصل عمودی کاسته و منجر به فاصله گرفتن آن ها از رسانه ها و دیگر بخش های مستقر در پایین استادیوم شد. این طبقه تقسیم کننده به صورت باز طراحی شده تا هوا به درون استادیوم جریان پیدا کرده و برای زمین چمن مفید باشد. دید افقی کم در حلقه میانی, درک فضایی را در بدو ورود به استادیوم آلیانز افزایش می دهد.
بازی فوتبال در استادیوم ورزشی, همیشه همراه با نوعی توافق است. باشگاه های فوتبال به مزایای استادیومی که صرفا برای فوتبال طراحی شده است. واقف هستند استادیوم آلیانز با فرم غیرمعمول و جداره خارجی نیمه شفاف و شفاف از بالشتک های ETFE به یکی از نشانه های شاخص های شهر مونیخ تبدیل شده است. در شب, هنگامی که یکی از دو تیم فوتبال محلی در حال بازی است, ظاهر استادیوم جذابیت بیشتری دارد. با استفاده از نورپردازی رنگی نما, پوسته به رنگ تیم میزبان - قرمز یا آبی روشن شده و به این ترتیب نوعی حس شناسایی بصری ایجاد می کند. این مساله در ترکیب با معماری زیبای استادیوم تاثیری چندین برابر پیدا می کند. ظاهر خارجی این بنا بیشک قابل توجه است اما برای اطمینان از موفقیت طولانی مدت استادیوم باید از نظر مالی نیز پایدار باشد. به همین دلیل باشگاه ها در تمام زمینه ها برای بینندگان در استادیوم آلیانز و بینندگان تلویزیون سرمایه گذاری کرده اند.
استادیوم های مدرن, سازه های ترکیبی و پیچیده ای هستند که گستره وسیعی از تسهیلات و امکانات را در اختیار تماشاگران, رسانه ها, شرکا و گردانندگان قرار می دهند. به هر حال در نقطه عطف این پیشرفت, حجمی کاسه ای شکل با جایگاه وسیع تماشاگران به عنوان کلید موفقیت باقی می ماند.
