معرفی محوطه دانشگاهی مدرسه آکسبو

معرفی محوطه دانشگاهی مدرسه آکسبو

اكسبو بیش از آنکه یک «مدرسه» باشد، شریک «اجتماع» است. این مدرسه زاده ذهن آن هچ است که طی دو دهه گذشته در عرصه هنرهای دیداری سانفرانسیسکو نقش مهمی ایفا کرده است. مدرسة أكسبو برای دانش آموزان دورة دوم دبیرستان، که به طراحی، نقاشی، مجسمه سازی، عکاسی، رسانه های جدید و چاپ گری علاقه مندند، یک دوره یک ترمی عرضه می کند. دانش آموزانی از سراسر کشور برای گذراندن یک دوره ۱۶ هفته ای وارد شهر شلخته اما جذاب ناپا در کالیفرنیا می شوند و همه آن ها (از جمله دانش آموزان محلی) در محوطه سه جریبی دانشگاه که روبه روی اكسبو یا پیچ رودخانه ناپا است، زندگی می کنند. استنلی سینوویتز، که در دو پروژه دیگر همکار آن هچ بوده است (نوسازی یک خانه و احداث فضایی برای گالری کپ استریت)، با درک اینکه خواسته آن هچ چیست یک مجموعه ساختمان طراحی کرد که آداب و رسوم همکاری و خلاقیت در مدرسه را تجسم می بخشد.

در حالی که اغلب مردم ناپا را قلمرو شراب سازان ثروتمند سانفرانسیسکو می دانند که می توانند در تپه های زیبا و مواج آن یک خانه دوم داشته باشند، این شهر به واقع یک شهر کاملا کارگری است و همچنان به صورت یکی از دژهای نگران کننده سرمایه های بزرگ در دهه ۱۹۶۰ بر جای مانده است. بنابراین، هنگامی که هچ و پشتیبان اصلی او، یعنی شراب ساز بزرگ رابرت مونداوی، بی سر و صدا مجموعه ای از مستغلات به هم پیوسته را در ساحل رودخانه ناپا خریداری کردند تا یک مدرسه بسازند، شهر روی خوشی به آنها نشان نداد.

در آن زمان، یعنی اواخر دهه ۱۹۹۰، مونداوی برنامه ریزی برای احداث کوپیا" را آغاز کرده بود که نوعی مرکز شراب، غذا و هنر در ناپا بود. هچ در آغاز فکر می کرد که آكسبو می تواند بخشی از این پروژه باشد، اما مونداوی پیشنهاد کرد که این مرکز هویتی جداگانه داشته باشد. اما احداث این مدرسه در کنار رودخانه کم عرض ناپا به هچ و همکاران او امکان می داد که از تالار اجتماعات و سایر تسهیلات موجود در کوپیا، پس از افتتاح آن ها در سال ۲۰۰۲ استفاده کنند (این تسهیلات را معماران پولشک و شرکا احداث کرده بودند).

طراحی مدرسه در قالب پروژه ای برای احداث یک استودیوی دوره لیسانس اما, آغاز شد که سینوویتز در دانشگاه برکلی کالیفرنیا تدریس می کرد. هچ و مونداوی نقش کارفرمایان این پروژه فرضی را ایفا کردند، و طراحی های دانش آموزان در اماکن عمومی ناپا به نمایش گذاشته شد. به گفته سیتوویتز این برنامه تجربه موفقی برای گرم کردن بازار بود و به ما کمک کرد کار برنامه ریزی را به پیش بریم. اما شهر طرح های دانش آموزان را به غلط واقعی تفسیر کرد و هشیار شد. سرانجام سیتوویتز پروژه را به دفتر خود برد و فرایند طراحی واقعی آغاز شد. اما طرح او  می بایست بر مقاومت اولية شهر غلبه کند.

محوطه ای که برای مدرسه در نظر گرفته شده بود با مشکلاتی مواجه شد. سیلی که اخیرا اتفاق افتاد نشان داد ۱۵ قطعه زمین در نظر گرفته شده برای اكسبو در یک دشت سیلابی قرار دارد. بنابراین، بهای این زمین ها ارزان، اما اخته اما جذاب نایا در احداث ساختمان بر آن ها دشوار بود. یک انبار متروکه و خانه های کهنه دوره ویکتوریا در این مستغلات، مسئله نوسازی بناهای قدیمی با متقاعد کردن شهر به خراب کردن آن ها را مطرح کرد.

گرچه سینوویتز در آغاز امیدوار بود که انبار را بازیابی کند، اما سرانجام به این نتیجه رسید که تخریب آن و احداث یک بنای جدید ارزان تر و کارآمدتر است. نقشه او مستلزم انتقال یک خانه قدیمی به بخش دیگری از محوطه، نوسازی شمار  دیگری از خانه ها، و تبدیل یک جفت آپارتمان دو طبقه به خوابگاه های دانش آموزان نیز بود. همه ساختمان ها باید بر فراز یک محوطه مسطح به ارتفاع ۵ فوت ساخته می شدند تا از گزند سیلاب در امان بمانند و ساختمان های نوساز باید در نمای رو به خیابان ترکیبی از چوب سرو و شیشه مات را به کار می گرفتند و در سمت رودخانه از درهای گاراژ جمع شونده استفاده می کردند. مقامات شهری معماری سنتی را می پسندیدند و از هر چیز مدرنی هراس داشتند، اما طرح سیتوویتز سرانجام بر مقاومتهای آنها غلبه کرد.