سازه و تاسیسات در ساختمان لویدز لندن

سازه و تاسیسات در ساختمان لویدز لندن

شروع بحران انرژی در سال ۱۹۷۳ و به دنبال آن افزایش بهای انرژی, تاثیر بسزایی در معماری غرب داشت. انرژی یا انگلیسی ناگهان ارزش تازه ای یافت. راجرز با درک وسیع از این بحران محیطی از روش های جدید در طراحی تاسیسات ساختمان لوید استفاده کرد و سیستمی ارائه داد که به طور مصنوعی کار می کند. در طرح ارائه شده برای ساختمان بیمه لوید در فوریه ۱۹۸۷, مدارک برگزیده نشان دهنده طرحی قابل توجه برای استفاده دینامیک از انرژی های تجدیدشونده و غیر تجدیدشونده و در ساختمان جدید بود.

اساس سیستم خدماتی در این بنا, استفاده از فرم میان تهی مرکزی, سازه بتنی و شیشه سه لایه در پوشش خارجی به عنوان عامل فعال ی تهویه شده از طریق شبکه تقسیم در زیر کف، در فضای دفاتر تحتانی پخش شده و هوای مصرف شده از زیر سقف و از طریق منافذی در بالای فضای دفاتر خارج می شود. هوای خروجی به جداره های ساختمان هدایت شده و به میان لایه خارجی شیشه سه جداره وارد می شود. بدین ترتیب هوای خروجی در برخورد با پوسته سه جداره ساختمان پیش از انتقال به خارج، گرمای آن جذب و با جمع آوری در منبع آب زیرزمین, دوباره مورد استفاده قرار می گیرد. این امر هدر رفتن گرمای دفاتر در زمستان را تقریبا به صفر رسانده و جذب گرما در تابستان را کاهش می دهد.

دیواره ها و کف های بتنی ساختمان جاذب گرما بوده و در شب با پس دادن گرمای جذب شده در طول روز و در ساعات کار به وسیله هوای در گردش شب, خنک می شوند. این پدیده باعث می شود که خنک شدن ساختمان یک چرخه ۲۴ ساعته را طی کرده و میزان استفاده از تاسیسات خنک کننده کاهش یاید. تاسیسات مربوط به کنترل هوا در زیرزمین و در بخش های تاسیساتی در بالای چهار عدد از برج ها قرار گرفته اند.

مشابه مرکز پمپیدو، ساختمان لوید نمونه ای روشن از تعادل مناسب میان تکنولوژی فکر شده و بینش معماری موجود است که زمینه تمامی کارهای اصلی راجرز را تشکیل می دهد.

با وجود این به گفته برخی منتقدین لید ساختمانی فولادی است که با بتن اجرا شده است. البته تمایل معمار برای استفاده از فولاد عجیب نیست اما استفاده از بتن ناگزیر بوده است به نحوی که طراحی مناسب توسط راجرز، استفاده از آن در سازه بتنی و نیز استفاده از بتن نمایان همانند کوربوزیه و پره بود.

كف ها بر روی شبکه بندی ایجاد شده اند. با استفاده از تیرهای موازی و نبشی های قایم, ضمن تاکید راجرز بر یک سره نبودن سقف و طرح شبکه ای آن, دقت زیادی برای ایمنی این اثر به کار گرفته شد. كف ها روی شبکه بندی 10 / 8 در ۱۸ متر قرار گرفته و با ستون های بتنی مسلح حمایت شدند. بار به وسیله براکت های پیش تنیده, بین ستون ها و تیرهای سقفی توزیع می شود. میله های پیش تنیده به شکل U  معکوس به وسیله براکت ها بار کف شبکه ای را به ستون های محیطی انتقال می دهند. ستون های عظیم در خارج ساختمان و داخل آتریوم, پوشش ساختمان را نگه داشته اند و تا حدودی یادآور معماری گوتیک هستند.

تاسیسات بنا نیز در شبکه بندی بتنی, به صورت نمایان در نظر گرفته شده بود که با مخالفت کارفرما, شبکه بندی سقف به وسیله پانل های سیاه فلزی حاوی نور مصنوعی, پوشیده شد.

با استفاده از شش برج خدماتی, مسیرهای دسترسی و فرار از طریق آسانسور و پله تامین شده است. سه برج از شش برج خدماتی برای مقابله و فرار از آتش سوزی و سه برج دیگر آسانسورها، سرویس های بهداشتی و داکت ها را دربر می گیرند. این برج های خدماتی به وسیله آسانسورها و پله ها, مسیر فراری را تعریف می کنند که در شرایط ضروری, هسته ساختمان می تواند به برج های خدماتی در 5 / 2 دقیقه دسترسی داشته باشد و تا ۶۰۰۰ نفر را در خود جا دهد.

فرم برج ها مکعبی است قابل انعطاف با تجهیزات تهویه, بالابرها, خدمات, پله ها و دستشویی ها (قسمت های قابل تعویض ساختمان در صورت خرابی) پوشش بیرونی برج ها تماما فلز ضد زنگ است. چهار عدد از برج ها, علاوه بر تاسیسات اصلی که از طریق مسیر عمودی به هر یک از طبقات ساختمان دسترسی دارد, گل خانه ها را نگه داشته اند. در ساختمان بیمه لویدز برخلاف لوله های کد گذاری شده رنگی در مرکز پمپیدو, لوله ها به رنگ طبیعی فولاد ضدزنگ هستند.

تمامی برج ها به وسیله جرثقیل بالا برده شده اند و با رنگ آبی پوشیده شده اند و در صورت خرابی و کهنگی به سادگی قابل تعمیر و یا جایگزین هستند.

تمامی بیست و سه واحد دستشویی ساختمان خارج از سایت ساخته و مونتاژ شده اند.

در طرح راجرز، بالابرها در برج های خدماتی در نظر گرفته شده بودند. اما این ایده باعث نگرانی کارفرما بود. زیرا یخ زدگی در زمستان می توانست بر روی عملکرد بالابرها تاثیر گذاشته و یا در گرمای تابستان دیوارهای شیشه ای آسانسورها را غیر قابل تحمل سازد.

ساخت و اجرا:

دوره شش ماهه ساخت بنای لویدز، در ژوئن ۱۹۸۱ آغاز شد. با وجود افزایش موارد جدید به برنامه اولیه، از جمله حجم زیاد مسایل خدماتی (به علت تحول الکترونیکی در آن زمان)، ساختمان یک ماه زودتر از موعد و در سال ۱۹۸۶ به پایان رسید.

سیستم سازه ای کف های اصلی عمدتا تیرهای متقاطع ( دال دو طرفه) بتنی در جاست که بار آن ها به تیرهای اصلی دهانه های بین آتریوم و ستون های نما، منتقل می شود. در ساخت برج های خدماتی از اجزای بتنی پیش ساخته استفاده شده است.

ستون های بزرگ، هم در خارج و هم در فضای آتریوم بدون روکش و نماسازی، کیفیت ساخت ماهرانه و زیبایی عمودی ساختمان را افزایش می دهند.

بادبندهای خارجی، لوله های فولادی هستند که برای افزایش مقاومت در مقابل آتش سوزی با بتن پوشیده زیبایی و تناسب نما افزوده اند.

کیفیت فضای داخلی, برخلاف ظاهر کاملا سبک ورق های فولادی و شیشه در نمای خارج در تضادی محسوس با آن قرار دارد؛ هرچند روشنایی آتریوم و سقف شیشه ای نورگیر آن تا حدود زیادی سنگینی فضای داخلی را کاهش می دهد.