مراسم ازدواج در استان ایلام

مراسم ازدواج در استان ایلام

عقد: چند نفر از خانواده داماد به خانه عروس رفته و همکار خود دو وکیل می برند و بعد به دفترخانه و پیش یک روحانی رفته و خطبه عقد را با امضای طرفین جاری می کنند.

عروسی: برای انجام عروسی پس از برنامه ریزی روز عروسی و کسب اجازه از پدر خانواده های عروس و داماد دعوت می شوند.
کسانی که دعوت شده اند سوار بر اسب و قاطر، شادی و جشن به سمت خانه دختر می روند و در آن جا می ایستند و در آن جا زنان به خانه دختر می روند و عروس را برای عروسی آماده می کنند. و او را با هلهله و شادی، سوار بر اسب می کنند و با شادی ها و هلهله ها و آواز خواندن آن را به خانه می برند و در جلوی خانه داماد، فرشی پهن می کنند که داماد و یا برادر داماد بر روی آن، ایستاده است. زمانی که عروس به در خانه می رسد عروس را از اسب پایین می آورند و جلوی پای او گوسفندی قربانی می کنند و بعد داماد عروس را بغل می کند به یکی از اتاق های خانه می رود بعد از خوردن شام عروسی، پدر داماد، دست داماد را در دست عروس می گذارد و به اتاق عروس می برد. و در آن جا رسم است که داماد به عروس پولی به نام (راه شرمانه) بدهد و بعد پدر داماد آن ها را تنها گذاشته و به جمع فامیل بر می گیرد.

نوزاد اول: مراسمی در بین ایلامی ها در این باب وجود ندارد. فقط اگر بچه پسر باشد، شاد می شوند و در طرز فکر آن ها فرزند پسر، بزرگ و عصای دست خانواده در زمان های آینده می باشد که پسر به عنوان موجودی ارزشمند و دارای جایگاه در خانواده ها دیده می شود که بین فرزند دختر و پسر، دختر را ضعیف و پسر را، صاحب قدرت تصور می کنند. برای ختنه بچه آن را پیش کدخدا می بردند و بعد از آن ساز و دهل و مجلس به پا می کنند.

مراسم عزاداری: هنگامی که کسی فوت می کند، همه فامیل از دور و نزدیک دور هم جمع می شوند و کدورت ها را فراموش می کنند و در مراسم تدفین شرکت می کنند. زنان به گریه و زاری و شیون می پردازند و دو نفر مقابل هم قرار گرفته و صورت های خود را با ناخن خراش می دهند. و بعد همه به دور هم جمع می شوند و نوحه خوانی می پردازند و به این نوحه خوانی (مور یا مویه) می گویند. در گوشه ای دیگر مردان و زنانی ایستاده اند که آهنگ های حزن انگیز و ساز و دهل را گوش می دهند و حرکت های موزون غم انگیز انجام می دهند و به این حرکات (چمو) می گویند. بعد از تدفین فوت شده، گوسفندی قربانی و می کشند و نزدیکان فوت شده در خانه او برای شام جمع می شوند. و چند روز بعد مجدد مردان و زنان را دعوت می کنند و مراسمی می گیرند که به آن ها ناهار می دهند که به اصطلاح حمر می گویند. و با آهنگ و ساز و دهل و رقص محلی غم انگیز خود که یکی از رسوم ها و فرهنگ های ایلامی ها می باشد، مراسم را برگزار می کنند و بعد از خواندن فاتحه برای فوت شده به مراسم پایان می دهند.