معرفی خانه ام توکیو

معرفی خانه ام توکیو

زیر زمین ها معمولا فضاهای درجه دومی برای انبار و تجهیزات مکانیکی به شمار می روند، اما در خانه M، زیر زمین، محدوده نشیمن اصلی به شمار می رود؛ در حقیقت این زیرزمین، غالب خانه را تشکیل می دهد؛ نیاز به محرمیت و عایق بندی صوتی دلیل اصلی این نوع آرایش غیر عادی است.

در این قسمت از توکیو که نزدیک مرکز شهر است، خانه ها گران و بزرگ هستند، اما با فواصلی کم نسبت به هم قرار گرفته و فضای بسیار اندکی میان خیابان های عمومی و فضاهای زندگی خصوصی باقی گذاشته اند؛ نرده ها همیشه بلند بوده و پرده ها همیشه کشیده شده اند. کارفرمایان خانه M  موسیقی دان بوده و این ساختمان علاوه بر خانه، محل کار نیز محسوب می شد؛ بنابراین سروصدای خیابان نیز یک مشکل بالقوه بود. فرو بردن خانه در داخل زمین و تعریف سه منبع نور سقفی، بلافاصله دو مشکل را حل کرد و یک معماری داخلی درون گرا اما در عین حال با نور و تهویه به وجود آورد. این منابع نور در دو انتهای خانه، کمی بیش از یک حیاط باریک هستند ولی چشمه نور مرکزی، بیشتر شبیه یک تالار بیرونی است و فضایی تا حدی بلند و بزرگ، با تناسب دو مربع در مقطع و سه مربع در پلان می باشد؛ دیواره ای این فضا از شیشه مات بوده و کف آن سکویی چوبی و هم تراز با کف اتاق های مجاور می باشد و یک آلاچیق فلزی، نوعی سقف را به وجود آورده است و درختی تنها در انتهای آن تنها تزئینات آن به شمار می رود.

دیوار مرکزی، پلان را به دو ناحیه تقسیم می کند: فضای نشیمن و ناهارخوری L شکل و فضای کار مستطیلی که به اتاق مطالعه و موسیقی تقسیم شده است؛ تنها یک کریدور باریک در انتهای چشمه نور مرکزی، این دو ناحیه را به هم مرتبط می سازد. این بنا طرحی صریح و بی پرده دارد که تمامی سایت خود را اشغال کرده است، لیکن فضاهای دیگری نیز برای کاربری های دیگر وجود دارند: یک پارکینگ و سه اتاق خواب شامل یک اتاق تاتامی برای میهمانان این فضاها در سه پل مجزا به ارتفاع یک طبقه و با قاب فلزی جای گرفته اند که دارای عرض مساوی بوده و از زیرزمین در جلو تا تراز خیابان در پشت گسترده شده اند. فضاهای زیر زمین در ارتفاع دو طبقه طراحی شده اند تا اینکه این پل ها را نیز در بر گیرند. یک پلکان فلزی مستقیم از هال ورودی طبقه همکف، در شکاف بین پل های پارکینگ و اتاق میهمان قرار گرفته و به طبقه پایین راه دارد.

همه چیز از نظر هندسی کاملا منظم و با قاعده است و به سختی می توان ترکیب بندی ساده تری پیشنهاد داد. چنانکه پلان ها نشان می دهند، این طرح چیزی بیش از ردیفی از فضاهای خطی (مجموعة ده تا) با عرض های متفاوت و شبیه نوارهای بارکدهای تجاری نیست بلکه اینجا یک پیچیدگی پنهان وجود دارد. فضاها می توانند در ترکیب بندی های مختلفی ظاهر شوند؛ به عنوان مثال نشیمن می تواند تنها نواری از کف باشد که با زیر طاقی پل پارکینگ بالایی تعریف شده است و یا می تواند گشودگی های دو سمت پل و قسمت ناهار خوری در پس آن و فضای خالی موجود و چشمه نور آن را در بر گیرد. نور روز، لایه ای دیگر بر پیچیدگی این ساختمان می افزاید و همیشه غیر مستقیم بوده و معمولا از حداقل دو جهت با شدت نور متفاوت می تابد و به طور دقیقی هر فرمی را که روشن می کند قالب ریزی می نماید.

کازیو سجیما با دیتیل های مینی مالیست خود شهرت یافته است. هیچ بیرون زدگی یا تورفتگی، هیچ نوار پوشاننده یا گشودگی مخصوص نور وجود ندارد؛ هر عنصری دست کم گرفته شده، دقیقا به ناحیه مربوط به خود تخصیص داده شده است و هیچ عنصری تفهیم نشده است. نائل شدن به چنین سادگی ظاهری دشوار است. دیوار مقابل خانه، صفحه ای منفرد از فلز سوراخ شده است که تنها در مقابل و درب پارکینگ در آن طراحی شده است. اما حتی در اینجا نیز مهارت به کار رفته است، جایی که دیوار از قسمت فوقانی چشمه نور مرکزی عبور کرده است، پنجره بزرگی از پلی کربنات نیمه شفاف در آن به کار رفته که دارای درخشش ملایمی در شب هنگام است.