معرفی خانه ویلو رود لندن

معرفی خانه ویلو رود لندن

سه خانه در ویلو رود در شمال شهر لندن در کشور انگلستان، تکمیل شده در سال ۱۹۳۹، اگرچه توسط معماری مجار که تحصیلاتش را در پاریس به پایان رسانده بود طراحی شدند، نوع طرح هایی بریتانیایی به شمار می روند. ارنو گلدفینگر دانشجویی تندرو بود و استادان محافظه کار هنرهای زیبای خود را در بوزار پس زد تا به کارگاه آگوست پره  یک پیشرو ساخت با بتن مسلح بپیوندد؛ اما گلدفینگر در هنگام اقامتش در لندن در دهه ۱۹۳۰، تحت تأثیر آجرکاری و تناسبات لطيف معماری خیابان جرجیا گشت. بنابراین ترکیب بتن مسلح و آجر کاری، در پروژه ویلو رود معقول به نظر می رسد. گلدفینگر هیچ گاه یک مدرنیست «جعبه سفید» نبود. سازه، مصالح و تناسبات، از مشغله های اصلی ذهن او بوده و در طول کار حرفه ای خود به آنها وفادار باقی ماند. او در سال ۱۹۳۳ با ارسولا بلکول که خانواده اش از موادغذایی کراس و بلکول به ثروت رسیده بودند ازدواج کرد. ویلو رود باید به عنوان محل زندگی خانوادگی آن ها طراحی می شد که سرمایه گذاری مطمئنی برای ثروت این خانواده و یک نشان معماری برای اعلام موجودیت گلدفینگر در قلمرویی جدید محسوب می شد.

خانه گلدفینگر در کنار دو خانه کوچک تر واقع شده است که یکی فروخته شده و دیگری اجاره داده شد. اگرچه نمای بیرون این سه خانه، تأثیر یک ساختمان سه طبقه را در بیننده القا می کند و دارای یک پنجره افقی بزرگ در تراز طبقه اول با دید به شمال، بر فراز بوته زار همستيد می باشد؛ نما کاملا متقارن و تقریبا کلاسیک است و دارای پیلوتی با ستون های گرد بتنی در طبقه همکف می باشد که دیوار آجری بالایی را نگه داشته اند. علی رغم بزرگی پنجره پر کار طبقه اول، تأثیر کلی ساختمان، بیشتر یک جعبه آجری سوراخ شده است تا یک پوسته کم وزن؛ اگرچه سازی موجود در پس این طرح از بالا تا پایین بتن مسلح است.

در داخل ساختمان تقارن بلافاصله رها شده است. هال ورودی میان دو پارکینگ، به یک پله گرد خارج از محور منتهی می شود؛ این امر در یک پلان کاملا اقتصادی و بدون فضاهای ارتباطی اضافی، به سختی جای داده شد. پاگرد باریک موجود در طبقه اول دارای سه درب می باشد که مستقیما به سمت ناهارخوری و کارگاه از جلو و به نشیمن از سه پله بالاتر و از قسمت پشتی وارد می شود؛ این قسمت ها اتاق هایی مجزا هستند اما با برداشتن پارتیشن ها، به یک فضای واحد دست می یابیم.

ایده رامپلن معروف آدولف لوس تأثیری مستقیم در این آرایش داشته است. سقف کم ارتفاع پارکینگ و هال ورودی، پایین فضا را برای طبقه اصلی ساختمان در قسمت بالاتر برای کاربری های ناهار خوری و مطالعه خالی می کند. دیوار بیرونی در نشیمن آفتاب گیر، یک در شیشه ای ریلی سرتاسری است که به بالکن کنسول شده باز می شود. در بالاترین طبقه، اتاق خواب ها با پنجره های کوچک مربع شکل رو به شمال و جنوب قرار دارند و قسمت بزرگی از سمت شمالی نیز توسط محل نگه داری نوزاد و اتاق پرستار کودکان اشغال شده است. کل این فضا می تواند قسمتی یکپارچه باشد اما با پارتیشن های قابل برداشت به سه قسمت تقسیم شده است. سقف مسطح اجازه نور گیری از بالا را به حمام های داخل می دهد و همچنین یک نور سقفی دایره ای شکل بزرگ بر روی قسمت پله گرد قرار گرفته است. زمین این ساختمان با شیب زیادی به سمت جنوب از جاده دور می شود و مقطع ساختمان از مزایای این شیب بهره برده و اتاق های خدماتی زیرزمین را در سمت جنوب و رو به شیب و سطح باغ را در پشت ساختمان ایجاد کرده است. آشپزخانه از ابتدا در طبقه همکف و پشت ساختمان همراه با یک آسانسور کوچک مخصوص انتقال ظروف به طبقات دیگر طراحی شده بود.

جزئیات ساختمانی کل بنا ساده ولی دل پسند می باشد؛ دستگیره های تمامی درها و جاسازی نور پردازی ها با دقت طراحی شده است و مبلمان خانه که اکثرا اثر گلدفینگر می باشند، به خوبی با فضاها در تطابق هستند. خانه و محتویات آن، کارهای ارزنده ای از هنر مدرن محسوب می شوند و هم اکنون متعن سازمان حفاظت آثار تاریخی بریتانیا بوده و بازدید آن برای عموم آزاد است.