کولی ها در ایران

کولی ها در ایران

برخی ریشه کولی ها را هندی، مصری و عده ای دیگر عرب می دانند. نامیده می شده اند. در ایران برای کولی ها، نام های گوناگونی گفته می شد:

در اصفهان: لولی، لوری، جت
در عراق: فیوج، غربت
در تهران: غربال بند
در خراسان: قرشمال
در زنجان: کلیلانی
در کرمانمشاهان و کردستان: سوزمانی
در آذربایجان: قره چی، قراچی
در مازندران و گرگان:جوکی
در شیراز: غربتو و لولی
در کرمان: لولی
در فارس: کولی
مناطق دیگر ایران: غربتی، چنگانه و زنگاری
در بلوچستان: لوری
در هند: کاولی، که به مررور در ایران به کولی تبدیل یافت.

شغل آن ها، صنایع دستی، آهنگری و غربال بندی و یا دامپروری است. بعضی از آن ها به رقص، فالگیری، طالع بینی اشتغال دارند. آن ها از هند به سمت ایران و از ایران به سمت غرب کوچ کردند. در داستان های بهرام گور، کلمه ی لول به دفعات آمده است می گویند که شنگل شاه، هزاران نوازنده از هند به ایران فرستاد که در اشعار آن ها کلمه لول زیاد دیده شده است به همین ترتیب نام آن ها را، فردوسی لوریان گذاشته اند.

کولی ها، از ایران به سمت غرب و از غرب به سمت بلغارستان، و عده ای دیگر به سمت آمریکای شمالی مهاجرت کردند. کولی ها، پوشاک مشخصی نداشته اند و از پوشاک هر شهری که در آن می زیستند، استفاده می کردند. آن ها در چادر و به صورت جمعیتی حرکت و کوچ می کردند. پیشه آن ها نوازندگی، رویگری، مسگری، سبد و غرلبافی بوده است. آن ها خدا را پرستش می کنند و به ستاره و ماه احترام می گذارند. زبان اصلی کولی ها، هندی است که در هر شهری که زندگی کنند، با زبان آن شهر حرف می زنند. اما در ایران زبان کولی ها فارسی می باشد. در دوران حکومت ولید بن عبدالملک، کولی های زیادی از سمت رود سند به فرات حرکت کردند و زمانی که در آن منطقه اطراق کردند، به راهزنی و قتل و غارت پرداختند و با انسداد مسیر بصره، قیمت خوار و بار در آن منطقه با افزایش رو برو شد و مردم به فشار کمبود مواد غذایی دچار شدند.