تربیت کردن تک فرزند در آستانه بلوغ

تربیت کردن تک فرزند در آستانه بلوغ     

برنامه یک نواختی ایجاد کنید
بچه های سنین نه تا دوازده ساله باید در طول هفته، برنامه ریزی روزانه ای داشته باشند که نسبتا ثابت و یک نواخت باقی بماند. برای مثال: ممکن است بعد از مدرسه کلاس تمرین فوتبال داشته باشند، سپس میان وعده در منزل، تکالیف مدرسه، شام و خواب، دیدن تلویزیون به مدت مشخص هم در کار باشد. کارهایی که باید انجام دهد، ممکن است بر روی یخچال چسبانده شود یا در یک تقویم نوشته شود.
استفاده از تقویت مثبت را ادامه دهید
بچه های بزرگتر (نه یا ده ساله)نیز می تواند از پاداش مثبت سود ببرند. ممکن است برای مدتی از این تکنیک استفاده نکرده باشید و تصور کنید که این تکنیک فقط برای بچه های کوچک کار ساز است، اما بچه های بزرگ تر نیز به خوبی پاسخ می دهند.
آن ها را در فرآیند کار درگیر کنید

بچه های نزدیک سن بلوغ به استقلال بیش تری نیاز دارند و برای آن می جنگند، برای این کار به ساختاری نیاز دارند که تنها شما می توانید برایشان فراهم کنید. لازم است که انعطاف پذیر، اما به موقع محکم باشید. بچه های پیش از دوران نوجوانی می خواهند تصمیمات را خودشان بگیرند. فرصت هایی برای آن ها جهت تصمیم گیری و انتخاب فراهم کنید.
تربیت کردن نوجوان تک فرزند

گرچه نوجوانان برای دسترسی به اینترنت پرسرعت و موبایل بحث و مبارزه می کنند، اما باید به خاطر داشت که آنها در این دوران نسبت به هر زمان دیگری از زندگی خود، آسیب پذیر و نرم تر هستند. گرچه ممکن است فریاد بزنند که والدین آن ها را تنها بگذارند و اجازه بدهند خودشان تصمیم بگیرند ولی در واقع منظورشان این نیست، ممکن است هر ده دقیقه چیزی را که می خواهند، عوض شود. آن چه که آنها در اصل می خواهند آزادی از شما، از قواعد شما و از تقاضاهای شماست، اما اگر والدین کمی عمیق تر کاوش کنند، کودک کوچکی را در درون آن ها می یابند که خواهان تجربه است، امیدورا است که در صورت افتادن، شما آن جا باشید و دست آنها را بگیرید. فرزندتان تمام نقطه والدین خود را می شناسند، زیرا خیلی به آن ها نزدیک هستند. بنابراین تک فرزند نوجوان راحت تر به خواسته هایش می رسد، تا نوجوانی که چند برادر و خواهر دارد. نوجوان تک فرزند باید بداند که پدر و مادر تابع او نیستند، پدر و مادر در بیش تر تصمیمات خانوادگی از فرزند نوجوان خود مشارکت می گیرند. بیش تر مشکلات والدین با نوجونان، ریشه در ناتوانی والدین برای محکم ایستادن جلوی آن ها و مشخص ساختن جایگاه های اعضای خانواده در تصمیم گیری ها دارد.