معرفی جاذبه های گردشگری رام شهرستان و زاهدان

معرفی جاذبه های گردشگری رام شهرستان و زاهدان

رام شهرستان

در جنوب خاوری شهر زابل، در بخش شهرکی نارویی و در ۲۲ کیلومتری جنوب باختری نادعلی / زرنگ و در شمال روستای قلعه نو قرار دارد.

این شهر در پیش از اسلام آباد بوده است. مردگان را دورتر از سکونتگاه ها، در دخمه ها جای می دادند. زمانی که رام شهرستان ویران گردید، دخمه ها مورد کاوش روستائیان قرار گرفته است.

به گفته استخری، شهر پیشین سیستان در روزگار پیش از اسلام، رام شهرستان بوده، که میان کرمان و سیستان، نزدیک دارک و روبه روی راشک و در سه منزلی کرمان قرار داشته است. گویند رود سیستان در آن جریان داشته، ولی به دلیل بسته شدن دهانه هیرمند و جدا گشتن نهر پر آبی، که بستر آن تند بوده، آب نهر سیستان فرو نشست و در نتیجه مردم به سختی افتادند و این شهر را ترک گفتند و شهر زرنج را بنیان نهادند. از آثار ویرانه های رام شهرستان بر فراز تپه بزرگی قرار دارد، که از زمین های پیرامونش حدود ۳۰ / ۵ متر بلندی دارد، تپه با خندقی از دیگر زمین های پیرامون جدا می شود و زمانی محل دژ بند یا برج دژی بوده است.

در میانه این تپه چند گور و یک زیارتگاه وجود دارد، در سوی شمال، آثار یک آسیای بادی وجود دارد. در خاور، در زمین زراعتی کوچکی، تپه ای به درازای حدود ۲۰ متر به نظر می آید و حدود ۲ کیلومتر از سوی باختر را بخشی فرا می گیرد، که در حال از بین رفتن است. : برخی بر این باورند که بند پیشین بر روی رود هیرمند درهم شکسته و آب به شهر راه یافته و آن را زیر و رو کرده است. مردم شهر برای زنده ماندن از مسیر تند آب هیرمند گریخته و شهر زاهدان را در شمال شهر رام شهرستان بنا می کنند.

زاهدان

شهر تاریخی زاهدان، در بخش پشت آب شهرستان زابل، نزدیک روستای قاسم آباد، میان شهر زابل و روستای جهان آباد و در حدود ۱۴ کیلومتری جنوب خاوری نجار قرار دارد.

ویرانه های شهر زاهدان علی رغم سرشناس بودن، پهنه زیاد، گسترش چندانی ندارد. این شهر که دارالحکومه سیستان بوده، در یورش تیمور گورکان ویران شده است. ویرانه ها بر فراز زمینی بلند و غیر آبگیر و به گویش سیستانی «لورگی» ساخته شده اند. دیوارهای شمالی و جنوبی شهر از بین رفته اند و تنها ردیفی، یعنی تپه ها، چهار جهت آن را نشان می دهد، ولی دیوارهای خاوری و باختری، جایگاه بهتری دارند.

دژ بزرگ شهر دارای سه ردیف سنگر است، که کمی بالاتر از یک خط فرضی قرار گرفته اند و شهر را به دو بخش تقسیم می کند. بازار و خانه ها جلوتر از دژ بودند و خندق بیرونی، آنها را از دژ جدا می سازد و در بقیه پهنه شهر، باغها و کشتزارها وجود داشتند که دارای خانه های بزرگ امیران و وزرا بودند.

در گوشه شمال باختری دژ، کاخ شاهی قرار داشت. دورتر از دیوار شمال باختری شهر، آثاری از یک کاخ بیرونی در درون باغی دیده شده، که برای نگهداری آن، برج هایی در فاصله های کم ساخته بودند.

در میانه کاخ بیرونی، دیوان عمومی یا بارگاه عام بلندی بود، که تا سقف گنبدی شکل ادامه داشت و همکف با اتاق های همجوار بود. وضع ظاهری و معماری کاخ بیانگر آسایش و نظم مرسوم آن زمان است.

دژ شهر زاهدان در حال حاضر به ویرانه ای تبدیل گردیده و تنها روی دو برج بلند، دو باب اتاق با سقف گنبدی برجای مانده اند. این اتاق ها هشت پهلو و قطرشان حدود ۲۴۳ سانتی متر است و در هر سو دارای دریچه ای است، که درون آن را گچ کاری کرده بودند.

دژ را محکم ساخته اند و برج ها و سنگرهای بیرونی آن، آجری میباشند. بخش های پایین دیوارها و بخش های درونی محراب ها و دیوارهای شهر، از آجرهای پخته اند، ولی استحکام دژ را نداشته و نتوانستند زیاد دوام بیاورند.

در بخش شمالی کاخ، حیاطی در ابعاد یک کیلومتر مربع مملو از تکه های گل پخته شده به چشم می خورد، که هیچ گاه در آن، ساختمان ایجاد نگردیده است. گمان می رود این میدان و عیدگاه و یا مرکز برگزاری جشن های بزرگ بوده است.

در شمال باختری میدان، خانه های مردم قرار دارند و کیلومترها ادامه دارند. حتی در نزدیکی منارها، آثاری از کاخ ها و مکان های زیبا دیده می شود، که در راستای نهرهای پیشین ساخته شده اند.

در سوی جنوب و جنوب خاوری شهر زاهدان، زمین در مسیر وزش باد قرار گرفته و تمامی آثار پیشین از بین رفته اند. آسیاهای بادی در این سو قرار داشته اند.

بالاتر از فراز و نشیب ریگ زارها و در پس مارپیچ آن، تنها دروازه خاوری شهر زاهدان به نظر می رسد. می گویند در این دروازه، قرارگاه جنگی رئیس طایفه بختیاری قرار داشته، سربازان سردار بختیاری گرد او در دو سوی دروازه می ایستادند. از این رو این دروازه «بختیار» نامیده شده است.