مقایسه دو مکان گردشگری امریکا

مقایسه دو مکان گردشگری امریکا

گالری هنر و معماری نیویورک

شهر نیویورک سال ۹۳-۱۹۹۲

مسئولیت طرح و نوسازی نمای قدیمی گالری هنر و معماری شهر نیویورک به استیفن هال و هنرمندی به نام ويتواکونسیا محول شده است. این پروژه دومین کار مشترک هال و آکونسی است، اولین کار مشترک آن ها در سال ۱۹۸۸ یک طرح شهری برای انجمن توسعه هنرها واقع در مرکز شهر واشنگتن دی سی تحت حمایت شرکت توسعه خیابان پنسیلوانیا بود.

گالری هنر معماری در گوشه یک بلوک شهری قرار گرفته که از سه طرف به محله های کاملا مجزای چینی ها، اقلیت های ایتالیایی و محله سوهو محدود می شود. پلان خود گالری و فضای نمایشگاهی داخل آن مثل یک «گوه» باریک و طولانی (مانند یک مثلث) کشیده است، به صورتی که نمای قدیمی و بیرونی گالری قسمت عمده و کشیده این پلان را تشکیل می دهد.

در واقع تاریخچه آثار به نمایش گذاشته شده در این گالری با لایه ها و برش هایی از رنگ معرفي شده اند برای این که هنرمندان و معماران ناگزیر بودند بر روی این سطح یک شکل منفرد کار کنند. با الهام از این تاریخچه، نه آکونسی و نه هال هیچ کدام به حفظ نمای گالری ایده فضای ثابت و ساکن برای گالری تمایلی نداشتند. در تلاش برای معرفی طرحی ناباورانه و برای ایجاد شکاف یا برش دادن نمای ساختمان، آکونسی و هال این مرز سمبولیک را که یکه بودن جهان هنر را مشخص می کرد به چالش طلبیدند، در حالتی که فقط آن ها به این ایده اعتقاد داشتند.

هال و آکونسی با استفاده از موادی ترکیبی که از بتن مخلوط شده با الیاف بازیافتی تشکیل شده بود مجموعه ای از صفحه های لولادار را در فضای پازل مانندی تعبیه و نصب نمودند. وقتی این صفحه ها در حالت باز قفل می شوند، نما تغییر پیدا کرده به گونه ای که پیاده روی کنار آن به عنوان بخشی از فضای داخلی نمایشگاه جلوه می کند.

اگر عملکرد نما ایجاد جداییمیان فضای درون و بیرون باشد، این نمای جدید بنا به گفته مدیر گالری آقای کیونگ پارک: "نه دیوار است، نه حصار، نه درون، نه بیرون، نه فضا، نه بنا، نه مکان، نه یک محل فرهنگی، نه هنر، نه معماری و نه آکونسی و نه هال و نه گالری".

خانه استرتو آمریکا

دالاس، تگزاس (۹۱-۱۹۸۹)

قطعه موسیقی معینی که این استرتو در آن به کار رفته، یعنی موسیقی برای سازهای زهی سازهای کوبه ای و چلستا اثر بلا بارتوک، با فرم خانه مطابقت داده شده است. در چهار موومان  این قطعه، تقسیم بندی واضحی میان سنگین (سازهای کوبه ای) و سبک (سازهای زهی) انجام شده است. نظر به این که موسیقی در سازبندی و صدا دهی دارای یک مادیت و عینیت است این معماری می کوشد نظیر آن را در مورد نور و فضا به کار گیرد.

ساختمان در چهار بخش شکل داده شده است که هریک از دو الگو تشکیل شده اند. ساختارهای فلزی و قطعات بتنی یاد آور لهجه محلی تگزاس است.

از طریق یک مسیر سواره که با پلی از روی نهر می گذرد، ناظر از میان فضاهای همپوشان خانه، با نگاهی گذرا به باغچه های دو طرف عبور می کند و به اتاقی که کف آن با آن با آب پر شده می رسد. این اتاق که فضایش در اثر انعکاس در آب دو برابر به نظر می رسد و به محوطه حیاط و درون خانه – هر دو – راه دارد، مرکز غیر متقارن دو مرحله (سکانس) از فضای مایع تلقی می شود.

چهار وويد آرام رو به جنوب با چهار ووید فعال رو به شمال به هم چفت شده اند تا حس حرمت و تقاس را با زندگی روزمره خانگی در تماس مستقیم قرار دهند. برای تضمین خالی ماندن رویاهای جنوبی، کف آنها با آب پر شده است و انعكاسات آفتاب از سطح آب، بر سقف حیاط ها و آپارتمان های قسمت شمالی سوسو می زند.

فضاهای داخلی این بیست و هشت آپارتمان بر اساس ایده «فضای لولایی» استوار است که شکل پیشرفته ایده های چند عملکرد فوسومای (در کشویی ژاپنی) سنتی در بعدی کاملا مدرن است. لولا کردن روزانه امکان گسترش فضای نشیمن را در طول روز و امکان بازیابی اتاق های خواب را در شب ایجاد می کند. لولا کردن موقتی [دوره ای] نشان دهنده تغییر در خانواده در طول زمان است. امکان کاستن یا افزودن تعداد اتاق ها در صورت رفتن فرزندان بزرگ شده از خانه یا نقل مكان والدین پیر به خانه وجود دارد.

با وجود سه نوع دسترسی که امکان داشتن در ورودی خارجی را برای تمام آپارتمان ها ایجاد می کند، حس و تجربه گذر از میان فضا تشدید شده است. در پایین ترین مسیر دیدهایی که به حیاط پر از آب و به درون وریدهای شمالی وجود دارد، نوعی حس پویایی ایجاد می شود و در طول مسیر شمالی، با دیادی که به پارک در دوردست وجود دارد حالت تعلیق به فرد القا می شود. در بالاترین مسیر نیز دید به آسمان با تابش مستقیم خورشید وجود دارد.

سازه بتنی نمایان در بعضی جاها رنگ شده است. یک دیوار تیغه ای سبک آلومینیومی، موجب وضوح مقاطع ساختمان در مسیر عبور از شرق به غرب و طول خیابان است، در حالی که یک نمای متفاوتی از احجام در جهت غرب به شرق، خود را نشان می دهد. بنا، با ردیف مغازه های خیابان و سادگی عمادی موجود در نماهایش به عنوان تکه ای از شهر جلوه می کند و می کوشد بیش تر فرم دهنده فضا باشد تا معماری یک شی. فضا وسیله ارتباطی و رسانه آن است، از فضای شهری پویا تا فضای لولایی شخصی.