خانه ای در سانتاندر اسپانیا

خانه ای در سانتاندر اسپانیا

هرونیمو خونکوئرا و استانیسلائو پرز پیتا عضو مدرسه معماری مادرید 011می باشند که رافائل مونيا و آلبرتو كمپل بایزا در آن عضویت داشتند. این معماران مصمم در دهه ۱۹۸۰ مورد تحسین منتقدان خاصی از آمریکا و اروپای شمالی قرار گرفتند، چرا که آن ها گزینه ای دیگر به دور از بیهودگی ها و سبکی های پست مدرنیسم را که آن روزها رایج بود ارائه کرده بودند. تیزبینی و پیچیدگی طراحی های آن ها از تمایلات خوش منظره و مینی مالیست (حداقل گرا) خردگرایی جدید ایتالیایی جذاب تر بود. گفته می شود که معماران مادریدی (خصوصا خونکوئرا و پرز پیتا) بیشتر نوردیک (متعلق به شمال اروپا) بودند تا لاتین و نیز بیش از لوکوربوزیه، تحت تأثیر آلوار آلتو قرار داشتند.

معماری خونکوئرا و پرز پیتا به جای اینکه تقلیل دهنده و ساده گرا باشد، افزودنی و فراگیر است. روش آن ها پیشنهاد یک سری کانسپت های ایده آل در پاسخ به نیازهای پروژه با سرفصل هایی مانند سازه، فضا، خدمات، اقلیم و فرهنگ می باشد؛ سپس این تفکرات با هم آمیخته شده، تنظیم شده و با یکدیگر تطبیق داده می شوند؛ آن هم در روندی که کیفیت های آرمانی خود را از دست داده اما یک کلیت غنی و رضایت بخش به وجود می آورد. این روش از خانه تعطیلات خونکوئرا و خانواده اش که در زمینی ساحلی نزدیک سانتاندر در شمال اسپانیا ساخته شده بود نشأت گرفته است. این ساختمان از نظر فضایی، خانه ای در دل خانه ای دیگر است. مهم ترین فضای قابل سکونت که یک نشیمن در ارتفاع دو طبقه و دارای دید از جایگاه طبقه اول می باشد با فضاهای درجه دومی که شخصیتی شبیه بیرون دارند، احاطه شده است.

این چیدمان بلافاصله یک شبکه سازهای عادی با ۹ مربع را پیشنهاد می کند. ایده ای فراتر از اینها برای پاسخ گویی به نیازهای اقلیمی و جهت گیری مطرح می شود، در قسمت های جنوبی و غربی، اکثر قسمت های قاب بتنی با دیده شده است که دید به دریا را همراه با ایجاد گلخانه ای به عنوان سرپناه در این سایت پر باد و باران ایجاد می کند. دو دیوار بیرونی با مصالح بنایی، پنجره های نسبتا کوچکی دارند و به عنوان عناصری جدا طرح شده اند که به جای پر کردن داخل قاب بتنی، روی آن را می پوشانند و در نتیجه بر عملکرد سرپناه بودن آن ها تأکید دارند. این دیوارها همچنین دارای قرنیزهایی ابتدایی هستند، چنان که گویا از یک ساختمان کلاسیک قدیمی تر برجای مانده اند. کانسپت فضاهای خدماتی و دسترسی ها نیز واضح است؛ حمام ها در کنارة شرقی پلان، پشت به پشت هم داشته و یکی نیز بر روی دیگری و در طول پله ای با یک بازو قرار گرفته اند.

هنگامی که ایده های اصلی طرح که هر یک از هندسه ساده ای تبعیت می کردند محقق شدند، نیاز به تطبیق با یکدیگر داشتند، ابتدا شبکه ۹ مربعی با افزایش اندازه مربع مرکزی دقیقا تنظیم شد. این امر سلسله مراتبی از فضاهای مربعی و مستطیلی به وجود می آورد که آسان تر می توانستند برای کاربری های مختلف تطبیق داده شوند. این بدان معناست که مثلا عناصر هسته خدماتی و ارتباطی، همگی می توانند در یک دهانه قرار گیرند و دهانه مربع مرکزی می تواند با دهانه مستطیلی مجاور ترکیب شود تا نشیمنی وسیع تر به وجود آورد. در یک پلان ایده آل، جایی برای آشپزخانه وجود ندارد، بنابراین محل پارک اتومبیل که به کناره ساختمان افزوده شده است، کمی جابجا شده و قسمتی از آن به این کاربری اختصاص داده شده است.

ایده خانه ای در دل خانه بزرگ تر، هم اکنون به خوبی حل شده است. ساختمان یک توده آزاد از فضاهایی است که با یک گلخانه L  شکل در ارتفاع دو طبقه پوشیده شده است. این ارتباط با ادامه کف طبقه بالاتر در داخل گلخانه قوی تر شده و بالکن هایی با لبه مارپیچ به وجود آورده است. گشودگی های بزرگ میان خانه و گلخانه می توانند با دیافراگم های استوانه ای در هنگام خالی بودن خانه بسته شوند. هنگامی که کلیه تنظیمات لازم انجام شدند ترکیب بندی کلی، پیچیده و مبهم می گردد، اما نظم نهفته در پس ساختمان همچنان اشکار است که به خانه شخصیتی با اراده داده و آن را نه تنها به یک خانه تعطیلات راحت بلکه به یک اثر معماری جدی تبدیل می کند.