معرفی دو خانه توریستی در آلمان

معرفی دو خانه توریستی در آلمان

خانه ام روپنهورن

برادران لوكارت، واسیلی و هانس در اوایل تجربه شغلی خود به عضویت گروه زنجیره شیشه ای، یک گروه آرمانی مکاتبه ای به سرپرستی برونو تات در آمدند. این گروه، پندار شاعر معروف پل چیربارت از یک معماری شیشه ای جدید را در خود می پروراند، عقیده ای که هنرها را با یکدیگر متحد کرده و شهر اروپایی را با ساختمان هایی که معادل مدرن کلیساهای قرون وسطایی بودند تغییر می داد.

طراحی های ابتدایی واسیلی مربوط به دهه ۱۹۲۰ از ساختمان های عمومی و خانه ها، همگی زاویه دار، شفاف و اکسپرسیونیستی (سبک هنری که به بیان حالت درونی هنرمند می پردازد) بود. اما در این هنگام در اواسط دهه ۱۹۲۰ به نظر می رسد که این دو برادر تغییرات عقیدتی غیر مذهبی یافته و آینده را در سود بخشی و خردگرایی به جای معنویت و عرفان دانستند. آن ها در سال ۱۹۲۵ یک سری خانه های تراسی مکعبی آبستره در ناحیه دالم برلین ساختند که متعلق به جنبشی به نام یا واقع گرایی جدید بود. خانه های تراسی دالم به روش آجر کاری اندود شده سنتی ساخته شده بود اما این قضیه مدت کوتاهی پیش از انجام آزمایش های این دو برادر با قاب های فلزی سبک بود.

یکی از راه های طراحی بر روی شیب، بالا آوردن خانه با پیلوت های سبک لوکوربوزیه بود که دسترسی مستقیم از فضاهای نشیمن اصلی را به زمین طبیعی از بین می برد. به غیر از جهت گیری، تفاوت هایی میان این دو خانه وجود دارد؛ خانه سمت شمال با شیار عمودی در بالای ورودی اصلی که از آن بالکن های کوچکی بیرون زده پر کارتر است، همچنین یک تراس دیگر در ترازی پایین تر، در قسمت شمالی وجود دارد که به دیوار حائلی به شکل منحنی تکیه کرده است. هر دو خانه دارای قاب های فلزی سبک و شبكه ستون های یکسانی می باشند که مکعب طرح را به صورت طولی به دو قسمت نامساوی تقسیم می کنند: یک ناحیه نشیمن و یک ناحیه خدمات و سیرکولاسیون.

تکنولوژی ساخت این خانه در آن زمان در نوع خود پیشرفته بود. عکس های گرفته شده از ساختمان در حال ساخت، یک زمین نسبتا مرتب را نشان می دهد که منتج از ساخت و ساز خشک می باشد.

دیوارهای بیرونی از بتن پیش ساخته همراه با پانل هایی پوشیده شده از چوب پنبه برای عایق کاری و روکش بیرونی ضد رطوبت بر روی شبکه بندی میلگردها ساخته شده اند. پانل های بتن پیش ساخته در كف ها نیز برای پوشش میان تیرچه های فلزی به کار می روند؛ قاب های درها و پنجره ها نیز همگی فلزی هستند.

به عنوان مثال نشیمن اصلی خانه شمالی، با کتابخانة شاه نشین آن که توسط دو ستون بی پیرایه تعریف شده است؛ با کتیبه نورپردازی شده تقریبا کلاسیک آن، با رادیاتورهای بی پیرایه و با پانل های شیشه های کشویی مرتفع بزرگ که به سمت تراس باز می شود پیراسته شده است.

خانه اشمینک

پنجره های رو به جنوب نشیمن، نوار افقی نسبتا باریکی را شکل می دهند که اجازه ورود آفتاب را به داخل می دهد اما آن را تحت کنترل خود نیز دارد. این امر تقریبا همان بود که تمامی مدرنیست های آلمانی دهه ۳۰-۱۹۲۰ باور داشتند؛ اما این تفکر در حال تبدیل به دو جریان بود: یک جریان که توسط لودویگ میس ون در رو بر مبنای انتزاعی بودن و عمومیت بخشیدن ارائه شد، (ارتباطی سست تر میان عملکرد و فرم و تمایل به تسلط بر سایت)؛ جریان دیگر که توسط شارون و استادش هوگو هارینگ ارائه شد.

جایی که احتمال جذب گرمای ناراحت کننده خورشید وجود ندارد؛ دیوار شیشه ای مرتفعی، در کنار یک تراس قرار داشته و دارای مناظر وسیعی است. نشیمن در انتهای شرقی خود به سمت چپ پیچیده و تبدیل به یک سولاریوم (اتاق آفتاب گیر) شیشه ای همراه با یک گل خانه و یا باغچه زمستانی در سمت جنوب سولاریوم می گردد. تراسی در اطراف این سولاریوم وجود دارد که بر روی طبقه پایین کنسول شده است. در طبقه بالا، اتاق خواب اصلی دارای تراس وسیعی می باشد که با سقف پیش آمده متکی به یک ستون فلزی منفرد پوشیده شده است. سه بازوی پله، تراس ها را با یکدیگر و با باغچه مرتبط می سازند که هر سه آن ها به موازات پلکان اصلی قرار دارند.

پله های بیرونی با حفاظ های فلزی نردبان های آن و گوشه های گرد شده به شکل صفحات فولادی ساخته شده اند. در اوایل دهه ۱۹۶۰ آن دو جریان مدرنیسم (که پیشتر ذکر شد) به دو سبک کاملا متفاوت تبدیل شده بودند. هیچ چیزی نمی تواند بهتر از دو ساختمان مجاور هم در برلین، تضاد این دو سبک را به تصویر بکشد: گالری ملی میس ون در رو و ساختمان فیل هارمونی اثر هانس شارون. از آن ها در سال ۱۹۵۱ مهندسان معمار ارشدی را برای پایتخت پنجابی و جدید، در شاندیگار منصوب کردند و انتصاب لوکوربوزیه به عنوان طراح اصلی را پیشنهاد نمودند.