ما مردم

ما مردم

همه ی ما این سخن مشهور را شنیده ایم که شخصی در کودکی میخواست دنیا را تغییر دهد، بزرگ تر که شد دید دنیا خیلی بزرگ است، تصمیم گرف کشورش را تغییر دهد،سپس متوجه شد کشورش نیز برای تغییر دادن بسیار بزرگ است،به فکر تغیییر کشور و خانواده اش نیز افتاد اما آنها نیز بزرگ بودند. در نهایت دریافت که اگ خودش را تغییر میداد میتوانست، خانواده اش، شهرش، مشورش و جهان را تغییر دهد.

آری چنین است. ما باید به فکر تغییر خود باشیم. این ما هستیم که تصمیم میگیریم چگونه باشیم و چگونه رفتار کنیم. تمام هستی برای نیل به هدف انسانیت آدم ها آماده شده اند. خداوند متعال در قران در این باره میفرماید:

وَلَقَدْ كَرَّمْنَا بَنِي آدَمَ وَحَمَلْنَاهُمْ فِي الْبَرِّ وَالْبَحْرِ وَرَزَقْنَاهُم مِّنَ الطَّيِّبَاتِ وَفَضَّلْنَاهُمْ عَلَى كَثِيرٍ مِّمَّنْ خَلَقْنَا تَفْضِيلًا ﴿70﴾

و به راستى ما فرزندان آدم را گرامى داشتيم و آنان را در خشكى و دريا [بر مركبها] برنشانديم و از چيزهاى پاكيزه به ايشان روزى داديم و آنها را بر بسيارى از آفريده‏هاى خود برترى آشكار داديم (70)

سوره اسرا آیه 70

این قدرت ماست و باید استفاده از آن را بیاموزیم و در مقابل این نعمت بزرگ ناشکر نباشیم. تک تک افراد جامعه، باید به این موضوع برسیم که با خودسازی و معرفت درونی میتوانیم محیط و جامعه ای آرمانی داشته باشیم. تمام مسئولینی که برای خدمت به ملت هر کشوری به منصب میرسند، از دل جامعه های ساخت ما بیرون می آیند. ما هستیم که در جامعه، دزد و قاتل یا پزشک و قهرمان می آفرینیم. ایجاد یک مدینه فاضله، تلاش همه ی افراد و انسان های جامعه را میطلبد. همیشه انتقاد کردن از ساختن راحت تر است، نباید به جای سعی در ایجاد انسانیت و توسعه فرهنگ مطلوب، تنها به نقد رفتارهای موجود در جامعه پرداخت. وقتی مسئولی، برخلاف شایسته سالاری پشت میزی مینشیند یکی از اصلی ترین مقصران این امر ما هستیم. جامعه ای ساختیم ک در آن عدالت و حق پذیری یک رویاست، هرچه بیشتر میدویم دیر تر میرسیم.

یادمان نرود ما اشرف مخلوقات هستیم و برای هرکاری آماده ایم. در آیه ای داریم که خدا سرنوشت هیچ قومی را تغییر نمیدهد مگر به خواست خودشان. باید بخواهیم که جامعه ای آرمانی و عدالت گرا داشته باشیم و برای تحقق آن تلاش کنیم. در ما مردمی است که قبل از نگاه کردن به خود،میخواهند کشورشان را تغییر دهند!!!مردمی که همه مینالند ولی خودشان را نمیبینند. درد ما مردم است، آدم هاست، همین خودمان ها. "فریدون فرخزاد" خیلی وقت ها خودمان را نمیبینیم.برای مثال دیدن خیابانی کثیف برای ما درد آور است اما در ماشین که هستیم آشغال را به بیرون پرتاب میکنیم. این درد است. درد است که در خیابان آشغال بریزیم ولی از تمیزی خیابان های فلان کشور حرف بزنیم. همه چیز به خودمان برمیگردد، تلاش کنیم که زینت باشیم.