چگونه با مردم خوش رفتار باشیم؟

چگونه با مردم خوش رفتار باشیم؟

خوش رفتاری با مردم در زندگی اجتماعی انسان ها، نقش بسیار مهم و غیر قابل انکاری دارد. چرا که اگر با دیگران به درستی رفتار نکنیم دچار تنهایی خواهیم شد. تنهایی برای انسانی که طبیعتا و فطرتا اجتماعی آفریده شده است چندان پسندیده نیست. اگر متواضع باشیم، گشاده رو باشیم و کلامی آمیخته با ادب داشته باشیم، دوستان فراوانی خواهیم داشت. امام علی (ع) در نهج البلاغه به چگونگی رفتار با مردم اشاره فرمودند ما نیز در این مقاله نگاهی به کلام حکمت آمیز ایشان داریم و به شرح و توضیح این نکته می پردازیم که چگونه مردم دار باشیم و چگونه دل های دیگران را اسیر محبت خود کنیم؟

رفتار مطلوب و پسندیده کدام است؟
باید با مهربانی و نرمی با دیگران برخورد کرد. از اصول قانون جذابیت است که ما به دیگران احترام بگذاریم، از کلامی همراه با احترام استفاده کنیم و همیشه لبخند به لب داشته باشیم. باید در شادی هم شریک باشیم و در غصه ها و غم ها به یکدیگر کمک کنیم و دیگران را با مشکلاتشان رها نسازیم.
این کاملا امری طبیعی است که اخلاق نیکو را دوست داشته باشیم. بنابراین اگر کمالات کسی را مشاهده کنیم جذب او خواهیم شد.
بنا به فرمایش مولا علی(ع) باید به گونه ای زندگی کنیم تا از بودن ما خوشحال باشند و از جدایی و مرگ ما گریان شوند این که مردم نسبت به بودن تو شوق داشته باشند نشان دهنده مردم دار بودن و معاشرت نیکوی تو با آنان است.

چه کنیم که فردی مطابق سفارش مولا علی(ع) باشیم؟
1- مردم دار باشیم و با دیگران حسن سلوک داشته باشیم. یعنی این که در غم و شادی مردم شریک باشیم.
2- دلسوز دیگران باشیم و از رفتارهای تنگ نظرانه و بخیلانه که فقط به سود و منافع خودمان فکر می کنیم به دور باشیم.
3- نسبت به دیگران حس مسئولیت بیشتری داشته باشیم.
4- اگر کسی دچار لغزش و اشتباه شد، خویشتن دار باشیم.
5- خوش برخورد باشیم. رفاقت و دوستی ثروتی است که نباید آن را با کوچکترین بهانه از دست داد.
6- اگر کسی آزار دیگران را به بدی پاسخ ندهد و با رفتارش موجب اذیت دیگران نشود، دل های مردم به سویش متمایل خواهند شد.
7- گمان نیکو داشته باشیم، یکی از موانعی که روابط اجتماعی را خدشه دار می کند این است که نسبت به دیگران گمان بد داشته باشیم. از گمان بد دوری کنیم تا روایط اجتماعی و حتی خانوادگی مان از آسیب به دور باشد. امام صادق (ع) در سخنی گوهر بار و ارزشمند می فرمایند: وقتی انسان با ایمانی برادر با ایمانش را متهم کند، ایمان در قلب او از بین می رود، همان طور که نمک در آب حل می شود.

خوش اخلاق بودن و نرمخو بودن، دل های مردم را به سوی ما جلب می کند و به این طریق دوستان زیادی پیدا خواهیم کرد. نرم خویی سنگ را آب می کند. نمونه اش صاحب خلق عظیم، پیامبر اکرم (ص) است که با اخلاق نرمش دل سخت و سنگ عرب را نرم کرد.
خودخواهی و غرور دیگران را از اطراف ما می پراکند و از صفات ناشایست انسانی می باشد. بر اساس حدیث دیگری از مولا علی (ع)، انسان با ایمان اهل انس گرفتن و دوست شدن با مردم است و هرکس با مردم مانوس نشود،خیری در او نیست. هم چنین امام صادق(ع) می فرمایند: علم و دانش دوست مومن است و صبر و شکیبایی وزیر اوست و مدارا کردن با مردم برادر اوست.
خداوند متعال در سوره آل عمران آیه 159 می فرماید: به برکت رحمت الهی با آنان نرمخو شدی و اگر درشتخو و سنگدل بودی از اطراف تو پراکنده می شدند.