معرفی دو ساختمان مهم پزشکی آلمان

معرفی دو ساختمان مهم پزشکی آلمان

خانه سلامت مرکزی آلمان

ساختمان در لبه دهکده سلامت برامباخ واقع شده است. یک پارک بزرگ بین ساختمان قدیم و چشمه آب گرم جدید قرار گرفته است. دسترسی به مرکز از طریق یک پلکان میسر می شود که دید به پارک را نیز تأمین می کند. یک هال تراس دار بسیار بزرگ، برای تطبیق با شرایط توپوگرافی سایت طراحی شده است و لابی، رستوران و سونا را که هم سطح فضای استحمام هستند، در خود جای می دهد. ایده استحمام در فضای پارک توسط استخر روبازی تأمین شده است که از درون نمای ساختمان و در امتداد پنجره های بزرگی که استخر داخلی را می پوشاند، بیرون زده است. محوطه سازی پارک نیز طوری طراحی شده که به نظر می رسد از درون ساختمان به بیرون می ریزد و با فضاهای استحمام برخورد می کند.

فضای شیشه ای وسیع، توسط سقف سبکی که با ستون های فولادی نگه داشته می شوند، پوشانده شده است. در بالای فضای استحمام تراس دار، یک فضای دو طبقه درمانی شامل خدماتی چون حمام های لجن و ماساژ قرار گرفته است. یک نمای ساختمان کاملا شیشه ای است، در حالی که نمای اصلی ساختمان با صفحاتی از چوب صنوبر به رنگ قرمز روشن طراحی شده است. نوارهای چوبی افقی، جلوی آفتاب را گرفته و یک محیط گرم و درون گرا پدید می آورد.

در طبقه پایین، در زیر تراس، سالن بدن سازی قرار گرفته و طوری طراحی شده است که در مواقع مناسب سال می تواند با فضای خارجی یکی شده و تا درون سایت امتداد یابد. ارتباط با فضای خارج، استفاده از رنگ های روشن و استفاده واضح از مصالح ساختمان آب درمانی جدید را به یک نماد برای شهر تبدیل کرده است.

بیمارستان آگاتاریه مونیخ

بیمارستان جدید در محوطه ای با جلوه های طبیعی منحصر به فرد، در دامنه های آلپ در منطقه باواریا، قرار گرفته است. این پروژه برای پاسخگویی به خدماتی که توسط ۴ بیمارستان قدیمی که یا از رده خارج شده اند و یا به لحاظ اقتصادی دیگر مقرون به صرفه نیستند طراحی شده است. حجم وسیع ساختمان با ۴۰۰ تخت برای بیماران جسمی و ۱۸۰ تخت اضافه برای بیماران روانی، در چند عنصر اصلی تقسیم بندی شده است: بخش درمانی، ۴ کلاه فرنگی شامل اتاق های بیماران بستری و بخش روانی که به فرم أن مشابه کلاه فرنگی های بستری اما اندکی متفاوت است.

طرح توسعه بیمارستان به شکل یک شهر کوچک در نظر گرفته شده است.

دسترسی به بیمارستان از شمال به سمت منطقه ارتباطی اصلی رهنمون می شود که یک هال به ارتفاع دو طبقه است و مانند یک ستون فقرات در طول مجموعه کشیده شده. این فضای دلباز، نه تنها به انسان احساس تنگی و سردرگمی نمی دهد، بلکه فضای مناسبی برای فعالیت های روزانه خلق کرده و طبقات مختلف را به واسطه سطوح میانی که توسط رمپ به وجود آمده اند، مرتبط می سازد. از این فضا دسترسی به قسمت های تشخیص و درمان میسر شده و از طریق سازه های ارتباطی معلق به بخش های بستری و بخش روانی متصل می گردد. این فضای خطی همچنین خدمات عمومی را برای بخش های تخصصی تأمین می کند. تضاد بین فضاهای تحقیقاتی و درمانی، و فضای هتل مانند بخش های اقامتی بیماران، به واسطه انتخاب مصالح، به شدت مورد تأکید قرار گرفته است. نماهای بخش اصلی از آلومینیوم است در حالی که کلاه فرنی های بخش بستری و بخش روانی از چوب ساخته شده اند.

به دلیل بزرگی پروژه، توزیع فضاها بر پایه دو ایده اصلی شکل گرفته است: دستیابی به مسیر حداقل بین بخش بستری ات و بخش درمانی و مراقبتی، و اطمینان از اینکه تمام فضاهای - ارتباطی از نور روز بهره کافی می برند تا فضایی مناسب برای راه رفتن، استراحت، آرامش و بهبودی حاصل کنند. دو لایه ی نما، یک لایه شیشه ای محافظتی و لایه سازهای اصلی، در اثر تعامل دو مفهوم «ساختار» و «گسترش» دور تا دور ساختمان پیچیده اند. لایه محافظتی، در کم ضخامت ترین نقاط، طبق سنت محلی توسط چوب تأمین شده است. تقابل فضای درون و بیرون همچنین در اتاق های بستری قابل مشاهده است. در این اتاق ها فضای داخلی و محطه سازی بیرون با هم در می آمیزند تا احساسی دلپذیر به وجود آورده، بهبودی جسمی و روحی را ارتقاء بخشند.