ننظرات سر الکس فرگوسن راجع به عوامل موفقیت در فوتبال (3)

نظرات سر الکس فرگوسن راجع به عوامل موفقیت در فوتبال (3)

مدیران میتوانند قوانین مختلفی وضع کنند. مدیران بی تجربه یا بدون اعتماد به نفس، معمولا هر لغزشی را توهین بزرگی به خود میدانند. در چنین مواردی المان های ترقیدر صورتی خوب و رو به جلو حرکت میکنند که همه از شما بترسند و هر کسی را نیز حداقل یک بار تنبیه کرده باشید.
کم کم و رفته رفته متوجه میشوید که این جمله که مجازات باید متناسب با جرم باشد جمله ای کاملا درست و قابل اجراست. یکی از تنبیه های ساده و معمولی که انجام دادم و بسیار هم مفید بود، سکوت بود. هنگامیکه در جواب بعضی قانون شکنی ها و اختلافات من با سکوت خودم جمع را متوجه خودم میکردم، ناگهان همگی از اتفاقات پیش آمده ناراحت شده و برای جبران آن تلاش میکردند.

نیازی نیست که کسی را با کلمات و عبارات کوچک کنید، خصوصا در جمعی که تمام هم تیمی ها و رقبای او نشسته اند. اما در کنار این موضوع ، همه برای پیشرفت و افزایش انگیزه نیاز دارند تا از آنها در قالب کلمات حمایت و تشویقشان کنید. اینجا دیگر سکوت کردن کاربردی ندارد.
بازیکنان خودم را بارها و بارها به دلیل کم کاری و سر باز زدن از قوانین تیم مجازات و تنبیه کردم . آنها مجبور میشدند تا با حواس و هوش بیشتری به کار خودشان ادامه داده و از هیچ چیزی برای ادامه دادن فروگذار نکنند. هر بار بازیکنی به داور پرخاش میکرد، با کسی گلاویز میشد و توهینی از کسی سر میزد، من او را به موازات جرمش تنبیه میکردم. با افزایش قیمت و دستمزد بازیکنانم من هم انتظاراتم از آنها برای رعایت قوانین حرفه ای بیشتر، و مجازاتم نیز شدیدتر میشد.

 تا زمانیکه یک بازیکن آماتور محسوب میشدند خیلی به ایشان سخت نمیگرفتم مبادا که از کار و فوتبال زده شوند. نمی تواتستم از آنها انتظار بالایی داشته باشم. اما هنگامی که بعنوان یک حرفه ای در لیگی حرفه ای توپ میزدند، طبیعتا انتظار من نیز از آنها افزایش می یافت و دیگر از چیزهای نسبتا بزرگ به سادگی نمی گذشتم. مثلا پس از مهمانی کریسمس سال 2007 میلادی، که بازیکنانم را دور هم و در یک مهمانی نادرست پیدا کردم، بازیکنان اصلی و ذخیره را یک هفته جریمه شدند.
جریمه کسانی که سن و سالشان کمتر بود و تمام امید و آرزویشان پیوستن به تیم اصلی و ترکیب فیکس بود، این بود که نگذارم به همراه تیم اصلی سفر کنند. این تنبیه به شدت آنها را سر عقل می آورد تا دیگر فکر چنین کارهایی به سرشان نزند. برای دیگران هم تنبیه های مختلفی در نظر میگرفتم. از هر کسی به اندازه سن و تجربه اش انتظار داشتم. طبعا اگر یک عضو هجده ساله خطایی میکرد یک نوع با او برخورد میکردم و اگر کاپیتان تیم خطایی میکرد با حدت و شدت بیشتری اعصابم از دست او خورد میشد و مجازاتش میکردم.

بازیکنی را از نیمکت بیرون میگذاشتم، یا مجبورش میکردم که با لباس رسمی روی نیمکت بنشیند. برای یک بازیکن فوتبال این عمل بسیار گران و سختی بود و هیچ کسی هم حاشیه امنی در برابر این مجازات نداشت. در نهایت مجازاتی که از همه بالاتر بود، محروم کردن بازیکن از بازی و در پایان هم انتقال او به تیمی دیگر بود.
وقتی در پایان این گونه تحلیل میکردیم که بازیکنی باید از تیم برود معمولا دلیلش این بود که یا با اهداف ما در تیم موازات نداشت و یا در موارد کمتری مثل قضیه کریس رونالدو مجبور بودیم که چنین کاری را انجام دهیم. از نگاه من محروم کردن بازیکنان از بازی بسیار سخت تر از دیگر قضایا بود. وقتی کسی را از تیم به تیم دیگری منتقل میکردیم، شاید برای ما سخت تر بود و فقط میخواستیم که ریشه بی نظمی و قانون شکنی را بخشکانیم و شاید آن بازیکن در تیم جدیدش خوشحال تر نیز بود. اما هنگامی که او را از بازی کردن برای تیم اصلی محروم میکردم، خدا میداند که چه بر او میگذشت.
با محروم شدن بازیکنان هم تیم ضرر میکرد و هم بازیکن، یکی از اتفاقات این مدلی محروم کردن اریک کانتونا بود. اریک یکی از بهترین های تیم من بود اما با اتفاقی که در ماه ژانویه سال 1995 روی داد، اریک را به مدت چهار ماه از بازی در لیگ و جام اتحادیه محرومش کردم.

همه بازیکن ها از این که محروم شوند و نتوانند در کنار دیگران برای تیم زحمت بکشند و هواداران را خوشحال کنند و خودشان را محبوب دیگران کنند، بیزار هستند. هر چه سن بازیکنان بالاتر میرود و از روزهای اوجی که در پیش از آن روز داشته اند فاصله میگیرند، تحمل این تنبیه به مراتب سخت تر است. هرچه او جوان تر باشد امید بیشتری به آینده دارد اما کسی که در سی سالگی از بازی در تیم اصلی محروم میشود قطعا با فشار بیشتری مواجه خواهد شد.
اما جدای از این موارد، هیچ وقت نگذاشتم که احساسات جلوی منطق من را بگیرند. من همه بازیکنانم را دوست داشتم اما از عقلم پیروی میکردم. در سال 1994 برایان رابسون را در فینال جام اتحادیه از تیم اصلی محروم کردم. او سیزده سال بود که در منچستر بازی میکرد و حالا کنار گذاشته شدنش از تیم بسیار برایش سخت و تحمل ناشدنی بود. او امید داشت که در چهاردهمین مدال اتحادیه نیز نقش داشته باشد اما من حضور او را دست کم گرفته بودم. اکنون که به گذشته می نگرم شاید بهتر بود او را حداقل در تیم ذخیره نگاه میداشتم و شاید هم درست تر این بود که در اواخر دقایق بازی، برایان را به داخل زمین میفرستادم.
بازیکنان من این را میدانستند که من هر آن ممکن است منفجر شوم و شدت این انفجار و موج آن، همگی را با هم بگیرد. البته من هیچ گاه رفتار ویران گرانه ای نداشتم. من افراطی نبودم و مانند یک آنارشیست نمیخواستم همه چیز را خراب کنم. من فقط به دنبال ساختن و آباد کردن بودم. من نگاهی به جلو داشتم و در مسیر رو به جلوی ما، همه چیز باید در مسیر اصلاح قرار میگرفت و نه اینکه بخواهم چیزی را خراب کنم.