اینجا، پرباران‌ترین نقطه روی زمین است که پل‌هایش جاندار هستند!

پرباران ترین نقطه روی زمین با پل‌های جاندار!

روستای نونگسوفان (Nongsophan)، در مگالای (Meghalaya) هندوستان واقع شده است. در این روستا پلی وجود دارد که از ریشه‌ی یک درخت کائوچو، روییده شده است. قرن‌هاست که قبایل خاسی (Khasi) با استفاده از ریشه‌های درختان کائوچو، بر روی رودخانه‌های منطقه، پُل "رشد" می‌دهند. اگر دوست دارید در مورد این اپل های عجیب بیشتر بیدانید؛ با ما همراه باشید.
سالانه، در ایالت مگالای هندوستان، حدود 467 اینچ باران می بارد و به همین خاطر، لقب مرطوب ترین نقطه روی زمین را به خودش اختصاص داده است. دلیل بارش شدید، این است که توده جو تابستانی که از سمت دشت‌های سیلابی بخاری بنگلادش جریان پیدا می‌کند به سوی شمال حرکت کرده و به همین خاطر  رطوبت بیشتری را جذب می‌نماید. زمانی که ابرهای تشکیل شده به تپه‌های شیب‌دار ماگالایا برخورد می‌کنند، فشردگی ایجاد می شود که باعث ایجاد بارشی دائمی می‌شود. بارندگی به حدی در این منطقه زیاد می باشد که کارگران برای اینکه خیس نشوند؛ لباس‌هایی از جنس بامبو و برگ موز بر تن می‌کنند. زیباترین مناظر این منطقه پل‌های زنده ایی می باشند که بر دره‌های خیس از باران روییده شده اند. درواقع مدت هاست مردم محلی با دستکاری ریشه‌های درختان انجیر، کائوچوی آن‌ها را به شکل قوس‌های طبیعی درآورده‌اند که بسیار مقاوم تر شده اند. این پل‌ها هم به مرور زمان و رشد سیستم ریشه‌، خود را تقویت می‌کنند.

این تصویر بارانی را نشان میدهد که در روز 6 جولای 2014 بر روی سقف یک خانه روستایی می‌کوبد. در طی ماه های ژوئن و جولای در این روستا، حدود 275 اینچ باران می‌بارد.

این تصویر، پایگاه هوا‌شناسی است که در حوالی ماسینرام قرار دارد. این پایگاه، اطلاعات را به صورت ماهیانه جمع‌آوری می‌ کند. البته این پایگاه دیگر قدیمی شده و در پایان سال 2014 یک سیستم اندازه‌گیری دیجیتال در این پایگاه نصب شده است.

در این عکس، سه کارگر را مشاهده می کنید که در  زیر چترهایی که "کنوپ" (Knup) نام دارد، قدم می‌زنند. در واقع دلیل محبوبیت این چتر ها این است که از جنس بامبو و برگ موز ساخته می‌شوند، به همین خاطر  در روز های بارای برای کارهای دو دستی بسیار مناسب هستند. هم چنین این چتر ها در برابر بادهای شدید مقاوم می باشند.

در این تصویر، کارگران کنوپ‌پوش را مشاهده می کنید که بعد از یک شب بارانی، خرده سنگ‌ها را جمع می‌کنند. این کارگران وظیفه دارند که جاده‌ها را تا زمانی که فصل بارانی به پایان می‌رسد، سالم نگاه دارند. زیرا بعد از اتمام فصل بارندگی، ماشین‌های سنگین پیمانکاران از این جاده ها عبور می کنند.

این تصاویر، نمونه‌ای از ریشه‌های هوایی نازکی است که محلی‌ها  آنها را به هم گره‌شان می‌زنند تا درختان کائوچو را به پُل و نردبان‌هایی تبدیل کنند.

یک زن میان سال اهل خاسی است که در یک روز بارانی به سمت کلیسای کاتولیک ماسینرام می رود. بیشتر اهالی این منطقه مسیحی هستند و دلیل آن هم کشیشی به نام توماس جونز است  که در سال 1814 از تپه‌های دشت‌های بنگلادش بالا رفت و اولین کلیسا در نزدیکی منطقه‌ی شهری چراپونجی (Cherrapunji) تاسیس کرد.

انبوه ابرها در لبه‌های شرقی روستا را نشان می دهد.

این تصویر، ورودی روستای ماسینرام را نشان می دهد. مردم این روستا، جزء اقلیت خاسی هستند و جمعیت‌شان در هند به 1.2 میلیون نفر می‌رسد.

آب باران پس از بارش شدید، هنوز در روستا جریان دارد.

وینچستر لینگوچی جوان 26 ساله ایی است که گوشت تازه‌ای را به غرفه‌ی قصابی‌اش حمل می‌کند. او در مورد زندگی در منطقه ایی بارانی می گوید: اینجا همیشه بارانی است و این موضوع روی کار کردن ما تاثیری ندارد.  

بزها به خاطر ریزش باران شدید در ایستگاه اتوبوسی پناه گرفته‌اند. معمولا در  فصل باران‌های موسمی، سنگین‌ترین بارش‌ها اغلب در شب اتفاق می‌افتد.

روستای نانگریات (Nongriat) در دشتِ پایینی ماسینرام قرار دارد. این روستا به دلیل داشتن بهترین پل‌های زنده معروف می باشد. در دل جنگل‌های ماسینرام، نردبان‌های زنده‌ای پنهان شده اند. این نرده ها به مردم محلی برای پایین آمدن از سراشیبی‌های تند تپه‌های خاسی کمک می کنند.

تصویر که مشاهده می کنید، پسران محلی را نشان می دهد که در جنگل‌های حومه‌ی ماسینرام بر روی یک پل ریشه درختی قدم می‌زنند. جنس این پل، از بامبو است و پیچک‌های درختان کائوچویی در اطراف قرار دارند.

یک ماهی‌گیر جوان، در زیر یک ریشه درختی قدیمی در روستای مالینونگ (Mawlynnong) قدم می‌زند.
آیا تا به حال، این پل های زنده را مشاهده کرده اید؟ اگر به این هندوستان سفر کردید، حتما به این روستا بروید و از نزدیک این پل ها را مشاهده کنید.