پیشینه ی سیزده به در، در ایران

پیشینه ی سیزده به در، در ایران

سیزده به در یک مراسم گشت و گذار عمومی در روز سیزدهم نوروز هر سال در ایران است. که همه مردم ایران در خارج از شهر و خارج از خانه خود به سر میبرند.
حتی برای اطمینان که سیزده را بدر کرده اند و برای احتیاط در بعضی موارد دو روز متوالی یعنی سیزدهم و چهاردهم فروردین را در خارج از شهر به سر می برند. واژه ی سیزده به در به معنای در کردن نحسی سیزده است. اما در لغت نامه دهخدا قید شده است که در، به معنای "دره و دشت" است. و در اینجا واژه ی به، به معنای " بطرف و بسوی" تعبیر می شود. پس به معنای سیزدهم به سوی در و دشت شدن است

در کتب تاریخی هیچ اشاره ای به سیزده به در نشده است. اما مهرداد بهار در کتاب "از اسطوره تاریخ" اشاره ی کوچکی به سیزده به در کرده است (که در دوران صفوی، مردم بدون روپوش و رو بنده، در اماکن عمومی به جشن و پایکوبی میپردازند.) ایرانی ها پیش از نوروز دانه های مختلف را می کاشتند و هر دانه ای که در این دوازده روز بیشتر رشد می کرد در زمین های خود برای تمام سال می کاشتند و براین عقیده بودند اگرروزهای نوروز به ناراحتی بگذرد تمام سال به ناراحتی می گذرد و اگر به شادی بگذرد تمام روزهای سال به شادی می گذرد. 

در خارج از شهر اکثر خانواده ها به تفریح، رقص و آوازی و بازی مشغول هستند. حتی پیران و سالمندان به بازی های مختلف قدیمی میپردازند. زنها اغلب، سبزه هایی را که به مناسبت نوروز کاشته اند با خود به طبیعت می آورند و در جوی آب و یا خارج از شهر می اندازند. دختران در مزارع، علفها و چمن ها را گره میزنند و اغلب این ترانه را می خوانند: سیزده به در، سال دگر، خونه شوهر، بچه بغل ... 

سیزده به در با آنکه در نوروز است اما ربطی به جشن های نوروزی ندارد و جشنهای نوروز در قبل از اسلام در کل، شش روز بیشترنبوده است. و همچنین درتقویم زرتشتیان هم در فروردین ماه، روزی به اسم سیزده به در نبوده است. به هرحال مراسم سیزده اعتقاد عموم مردم بوده است که این اعتقاد مخصوص ایرانیان نیست و نحسی سیزده از فرانسه آمده است.
اما اعتقاد بر سیزده بر این بوده است، تا با جشنی نحسی فروردین ماه را ازبین برده و سال با خوبی و خوشی اغازشود.
علاوه بر آنچه گفته شد در روز سیزده به در کاهو و سنکنجبین به همراه خود می آورند و بعضی خانواده ها آش می پزند و در مناطق کردنشین، سیزده سنگ را در آب پرتاب می کنند.