تحلیل حساس ترین بازی هفته نهم لیگ برتر انگلستان

تحلیل حساس ترین بازی هفته نهم لیگ برتر انگلستان

طبق معمول در لیگ انگلستان هر چقدر که از هفته های ابتدایی دورتر و به بازی های ماه ژانویه نزدیک تر میشویم، هیجان رفته رفته اوج میگیرد و تیمهای بزرگ و مدعیان اصلی قهرمانی هم ممکن است دچار استرس ناشی از نزدیکی تیم ها به هم شده و لغزش کنند.

بازی چلسی مقابل منچستر یونایتد را شاید بتوان یکی از بازی های مهم این نیم فصل دانست. چرا که دقیقا بازیهای سخت تیم ها و لغزش ها از همین هفته آغاز شد. تیم مائوریتسیو ساری که در هشت هفته گذشته در هیچ بازی شکست نخورده بود، میرفت تا طعم شکست را برای اولین بار بچشد. البته این اولین بازی نبود که چلسی مقابل تیم حریف عقب افتاده بود و این احتمال وجود داشت که در پایان شاگردان ساری باشند که نتیجه را واگذار میکنند. شیرهای آبی لندن قبلا هم در چنین موقعیت هایی گیر افتاده بودند اما به هر طریقی که می شده تا اینجای کار توانسته اند جان سالم به در برند.

تیم آبی پوش شهر لندن یعنی چلسی، با ترکیب چهار سه سه که ترکیب مورد علاقه ساری سرمربی این تیم بود وارد زمین شد. در دروازه کپا آریزبالاگا ایستاده بود و درون خط دفاع هم، در مرکز دفاع داوید لویز و رودیگر بودند. در سمت راست آزپیلیکوئتا و در سمت چپ هم مارکوس آلونسو توپ میزد. آلونسو و آزپلی مانند همیشه در بازی های هجومی چلسی نقش مهمی داشتند و قرار بود که مقابل منچستر، که ساری از قبل حدس میزد تا چه اندازه دفاعی و بسته بازی کند باز هم میخواست تا این دو فولبک برای چلسی بجنگند.

در خط هافبک هم کواچیچ در سمت چپ و پشت هازارد، در مرکز طراح اصلی این تیم یعنی جورجینیو و در سمت راست هم کانته قرار گرفته بود. هافبک های چلسی اگرچه مانند همیشه پرفروغ نبودند اما به هر حال جورجینیو همیشه جورجینیو است و کانته نیز همیشه کانته، بنابراین مورینیو حسابی به کنترل این دو بازیکن فکر کرده بود که در بیشتر لحظات بازی هم موفق به این کار شد بجز لحظاتی که کانته یا جورجینیو از کمند مدافعان یا هافبک دفاعی های منچستر در می رفتند و به سمت دروازه دخیا شوت میزنند یا یورش می بردند.

جلوتر از خط هافبک هم، موراتا در نوک حمله، ویلیان بعد از مدتها در نقش وینگر راست و در سمت چپ هم، معروفترین و محبوب ترین بازیکن این روزهای فوتبال جهان یعنی ادن هازارد قرار گرفته بود. چلسی با همان ترکیب اصلی خود به زمین گام نهاده بود و تعویض هایی هم که ساری در طول جزیان بازی انجام داد باز هم همان تعویض های همیشگی بود. ژیرو به جای موراتا، پدرو به جای ویلیان و راس بارکلی به جای کواچیچ.

در طرف مقابل هم مورینیو در شرایطی که نه فلینی را داشت و نه والنسیا را، تیم خودر ا با ترکیب چهار دو سه یک به زمین فرستاده بود که البته در بعضی لحظات به سه چهار سه و در بعضی لحظات دیگر هم چهار یک چهار یک تغییر تاکتیک می داد. در نوک خط حمله شیاطین سرخ انگلیس مثل همیشه روملو لوکاکو بود که از بعد از بازی های ملی در رقابت های جام جهانی امسال، دیگر نتوانست مانند سال گذشته بدرخشد و در حال حاضر صرفا یک مهاجم معمولی برای منچستر به شمار می رود.

در دروزاه دخیای افسانه ای ایستاده بود، در خط دفاع لوک شاو فول بک چپ بود و اشلی یانگ هم به جای والنسیا، فول بک راست بود. لیندلوف و اسملینگ هم دو مدافع مرکزی این تیم بودند. در خط هافبک هم پوگبا، فرد و ماتا و در خط حمله نیز، در کنار لوکاکو، رشفورد و مارسیا توپ می زدند.

بازی با گل اول چلسی حسابی مهیج شد. آنتونی رودیگر توانست توپ ارسالی کواچیچ را با ضربه سر به گل تبدیل کند. مقصر این گل پول پوگبا بود که این روزها نیز کمترین محبوبیت دوران فوتبالی خود را دارد. پوگبا نتوانست درون محطه جریمه رودیگر را خوب مارک کند و به همین دلیل هم، این مدافع آلمانی تیم چلسی به خوبی فضا را برای سرزنی مهیا دید و بدین ترتیب، گل اول این بازی برای آبی پوشان رقم خورد.

اما منچستر یونایتد خیلی طول نکشید تا این گل را پاسخ داد. آنتونی مارسیال با ضربه داخل پای راست، توپ را با فاصله از کنار کپا آریزابالاگا درون دروازه چلسی قرار داد تا دوباره همه چیز صفر صفر بشود.

در نیمه دوم که حجم حملات هر دو تیم بیشتر شده بود، مشخص بود که حالا چلسی بیشتر در لاک خود فرو رفته است و این تیم مورینیو بود که تازه خود را پیدا کرده بود و میخواست که هر سه امتیاز این بازی را در استمفورد بریج بدست آورد. باز هم مارسیال بود که گل دوم را برای منچستر یونایتد به ثمر رساند تا دیگر خیال مورینیو و دیگر بازیکنان برای کسب سه امتیاز این بازی و شروع دوران خوشی منچستری ها راحت شود.

اگر بازیکنان قرمز پوش اولدترافورد میتوانستند چلسی را در استادیوم خانگی اش شکست بدهند، گام بسیار بزرگی را برای تغییر اوضاع برداشته بودند. حتی مورینیو در این صورت میتوانست به ابقاع شدن و تلاش برای ماههای پیش رو هم فکر کند. اما دقیقه نود رسید و مشخص شد که داور چیزی حدود شش دقیقه وقت اضافی برای بازی تعیین کرده است.

پس این بار چلسی بود که توپ و میدان را در دست گرفته بود. امیدها به هازارد بود که باز هم نشان دهد که در حال حاضر بهترین بازیکن جهان است و باز هم میتواند در لحظات آخر چلسی را نجات دهد. حملات از هر طرف انجام میشد و دخیا بود و خط دفاعی که هیچگاه قابل اطمینان نبوده است. در پایان هم این راس بارکلی بود که گل تساوی را برای چلسی به ثمر رساند. باز هم ساری با فرستادن بارکلی به زمین، نشان داد که هم به این بازیکن اعتماد دارد و هم اینکه استاد تعویض طلایی است. بارکلی حسابی خوشحال بود. انگار واقعا میخواهد لمپارد جدیدی برای تیم محبوب خودش باشد.

در نهایت دو تیم به تقسیم امتیازات رضایت دادند. اما بدون جانب داری میتوان پذیرفت که تیم منچستری بسیار بهتر بازی کرد و بازیکنانش بیشتر جنگیدند و حق پیروزی را داشتند. اما حق چلسی هم باخت نبود. در ضمن، گرفتن یک مساوی از تیمی مانند چلسی آن هم در استمفورد بریج برای منچستری فعلی، دستاورد کوچکی نیست.