مذهب و صفات اخلاقی آریان ها

مذهب و صفات اخلاقی آریان ها

آریانی ها و هندو ها دارای مذهب و زبان مشترکی بوده اند. که بعد ها به علت جدایی آن ها از یکدیگر، تفاوت هایی در مشترکات آن ها ایجاد شد. آن چه محققان از کتاب مقدس اوستا، برداشت نموده اند این است که آریانی ها به خیر و شر و هر آنچه که آن ها را به گنج های پنهان برساند، اعتقاد داشته اند. آن ها نور و باران را طبیعتی پاک و مقدس می دانستند و موجودات بدی که موجودات خوب ستیز و جنگ می کردند، مانع سعادت و خوشبختی انسان ها بوده اند. قضا و آفرینش های خداوندی مثل تاریکی، شب، زمستان، خشکسالی، قحطی، امراض، مرگ و سایر بلایا را، شوم و بد می دانستند. مشخص است که گروه اول را، مقدس می شماردند و آن ها را مورد حمد و ستایش قرار می دادند. و دسته دوم را دشمنان خود می دانستند. 

و به مرور باعث ایجاد سحر و جادو و پیشرفت خرافه پرستی شد که زرتشت در مقابل آن ها ایستادگی کرد. حتی پرستش ورثرغنا (پروردگار رعد)، میثر ( پرورگار آفتاب) مرسوم بوده است. آریانی ها در ابتدای زندگی خود، عناصر مختلف را می پرستیدند که به مرور زمان به خدا پرستی روی آوردند. آریانی های ایرانی، نسبت به هندی ها، زود تر به ترقی و پیشرفت در خدا پرستی رسیدند. زمانیکه آریانی ها به سمت ایران آمدند، نسبت به بابلی ها و آسوری ها، از نظر طبقه پست تر بودند و چیز های بسیاری از بابلی ه و آسوری ها یاد گرفتند. اما آریانی ها از نظر صفات اخلاقی بسیار بالا بودند. در بین آن ها دروغ، جزو دشمنان شوم و ارواح بد بود که از آن فاصله می گرفتند. پیشه ی آن ها خدا پرستی و راستی و درستی بود. آریانی ها علاقه ای به جنگ و خونریزی نداشتند. و برای زندگی کردن و ماندن، کوچ کرده زندگی با ساختاری کامل را خواستار بودند. 

آن ها با بومی های اطراف می جنگیدند و در صورت تصرف محدوده ها، قلعه هایی را بنا می کردند. بر اطراف قلعه ها آتش هایی را به دو علت روشن می کردند. اول آنکه خانواده هایشان از آتش روشن استفاده کنند و دوم، تا در صورت نزدیک شدن دشمن، آتش را شعله ور تر می کردند و این به معنای آن بود که جنگجویان از قلعه ها برای حفاظت بیرون می آمدند. و به مرور زمان این قلعه ها به روستا و شهر ها تبدیل یافتند. در سنگ نبشته های دوران باستان، اسامی بسیاری از ایرانیان نوشته شده است که اسم پادشاهان و یا شاهان نیست بلکه نام کارمندان و وزرای گرانقدر حکومتی بوده است که از آن ها به راستی، درستی، امانتداری و اخلاق نیکو یاد شده است و نشان دهنده این بوده که آریانی ها، از حیث اخلاق و منش در درجه بالایی قرار داشته اند.