معرفی خیابان های تاریخی قزوین

معرفی خیابان های تاریخی قزوین

خیابان های قزوین خیابان سپه

در زمان شاه صفی خیابان مورد بحث را از سوی جنوب امتداد داده و به گورستان جنوب شهر (گورستان گهن بر) رسانده اند. بعدها نام این خیابان بر منازل و مکان های اطراف آن و به عبارت بهتر بر قسمتی از محله شهرستان قدیم اطلاق گردید و این بخش از شهر را محله خیابان نامیدند.

در زماني ناصرالدین شاه به مباشرت سعدالسلطنه که بعد حاكم قزوین گردید به دستور میرزا علی اصغرخان اتابک در قسمتی از خیابان احداثی شاه صفى یعنی از مقابل مسجد جامع و بازارچه خیابان تا محل فلكه سپه فعلی مهمانخانه و چاپارخانه و تلگراف خانه هند و اروپا احداث گردید و خیابان سپه را از شرق مهمان خانه در معبر باریکی به خیابان طهران متصل ساختند که هم اکنون محل بارفروشان است. این مهمان خانه و چاپارخانه در سال ۱۳۱۰ شمسی خراب شد و سبزه میدانی بر جای آن احداث گردید که به سبب بی آبی مخروبه ماند و بعد با رسیدن خط آهن به قزوین و بنا شدن ایستگاهی در جنوب شهر، خیابان سپه را تا عمارت ایستگاه امتداد دادند و سبزه میدان مذکور و قسمتی از کاروانسرای سعدالسلطنه، که در ضلع جنوبی خیابانی که از دروازه طهران تا سلام گاه شاهزاده حسین امتداد داشت بنا شده بود، از میان رفت و در طرفین خیابان احداثی دکاکینی بنا گردید.

خیابان تبریز

خیابانی است در جنوب خیابان رشت نزدیک دروازه رشت ممتد به سوی جنوب با نام خیابان تبریز.

خیابان حافظ

این خیابان در فاصله دروازه راه کوشک و خیابان فردوسی واقع بوده و کارخانه های حاج رحیم آقا و آذربایجان و روغن کشی غفاری و پنبه پاک کنی در شمال آن قرار داشته است.

خیابان خیام

این خیابان از وسط خیابان شاه رو به شمال منشعب گردیده است با نام خیابان خیام.

خیابان سعدی

این خیابان قسمت شمالی مسیر رودخانه درج تا محل ورود آن به شهر است که بعدها نام خیابان سعدی بر آن اطلاق گردیده است.

خیابان شاه

این خیابان با قطع قسمتی از محوطه شمالی باغ سعادت آباد (باغ موزه فعلی) و ممتد ساختن آن به سوی شرق تا محل دروازه پنبه ریسه احداث گردیده است با نام خیابان شاد.

خیابان شهرداری

خیابانی است که از قسمت وسطای خیابان خیام به سوی شرق منشعب گردیده است و تا برابر حکم آباد آقاجمالی ممتد است و فاصل میان عمارت شهرداری است با عمارات كانطور (یعنی مجموعه عمارات پذیرایی و ثبت احوال و راه و دارایی و معارف و اوقاف و کلیسا و منبع آب) مشهور به خیابان شهرداری است.

خیابان طهران

این خیابانی ممتد از دروازه طهران تا سلام گاه شاهزاده حسین، در همان زمان احداث مهمانخانه (۱۲۹۶ ه.ق.) با وسعت دادني معبر قدیم و برداشتن برخی بناهای واقع در آن فاصله ایجاد گردیده است با نام خیابان طهران و بعدها به مناسبت ایجاد گاراژی برای اتومبیل هاي «آف د ایران» در نزدیک دروازه به «راه راپور» (یا به اصطلاح عامه راه وافوره) موسوم گشته است.

خیابان عبید زاکان

این خیابان با توسعه معبر مقابل دهانه بازار سعدالسلطنه تا بازارچه آکبیر احداث گردیده است با نام عبید زاکان.

خیابان مولوی

قسمتی از مسیر قدیم رودخانه دزج است، از تقاطع آن با خیابان رشت تا غرب سلام گاه شاهزاده حسین که پس از انباشته شدن و برگرداندن مجرای رودخانه به بیرون باروی غربی شهر به آن نام خیابان مولوی داده اند.

این خیابان ها جز خیابان سپه و فردوسی (کوچه باغ سابق) که مربوط به دوران صفوی است و خیابان پیغمبریه و خیابان طهران که به دوران قاجاریه مربوط است، بقیه در دوران سلطنت پهلوی اول از توسعه معابر ایجاد شده است.

خیابان پزشک خانه

میسیون امریکایی نیز در اواخر دوره قاجاریه در مرکز شهر با کمی فاصله از مهمان خانه مقابل مسجد جامع بازارچه در خیابان پزشک خانه ای، دارالشفائی دایر کرده بودند، که به سبب وجود این بنا، آن خیابان به پزشک خانه معروف شد.

اینکه دارالشفاء بر باغ و محله ای در شمال محله سکه شریحان و شرق مسجد شاه و غرب خیابان پیغمبریه اطلاق شده است آیا درمانگاهی در دوران قاجار بوده است یا خیر، هم چنان جای بررسی دارد.

به این بنا در شهریور ۱۳۲۰ با افتادن بمبی از طیاره روس ها در حیاط جنوبی، به آن آسیب جدی رسید که بعدها ترمیم گردید و جزء آثار باستانی گشت.