روستاهای نمونه گردشگری قزوین

طبیعت زیبا و روستاهای نمونه گردشگری استان قزوین(4)

اکثر اهالی روستا به کارهایی همچون کشاورزی ، باغداری ، دامداری و پرورش زنبور و ماهی عسل مبادرت می ورزند. عمده ترین فراورده زراعی روستا لوبیا چیتی است که از کیفیت فوق العاده ای برخوردار است. در گذشته کشت برنج نیز مرسوم بود که با توجه به توسعه باغداری و تغییرات جوی امروزه کمتر به آن می پردازند. گندم, جو و … نیز به منظور تغذیه دام و طیور کشت می شود ولی میزان کشت آن نسبت به گذشته که اهالی مجبور به تامین آرد خود بودند به شدت کاهش یافته است. نان روستا توسط خانم ها در تنور های سنتی که در هر خانه ای میتوان یافت پخته می شود که هنگام پخت نان در منازل بوی نان تازه تا چند محله آن طرفتر به مشام میرسید. كشت يونجه در روستا نیز بسيار متداول است و تنها علوفه اي است كه بطور فراوان براي تغذيه دام مصرف مي شود. درامد باغبانی روستا نیز عمدتا محدود به گیلاس و گردو است ولی سیب, گلابی, زردآلو, انگور, گوجه سبز و آلبالو و همچنین کیوی, خرمالو و انجیر هم به چشم می خورد. اهالی روستا با نگهداری گاو و گوسفند نیاز خود به لبنیات را نیز براورده می سازند. اخیرا یک کارخانه تولیدی مواد غذایی و دو مزرعه پرورش ماهی قزل آلا پویایی تازه ای به کسب و کار در روستا داده است. آب این روستا که بسیار شیرین و گوارا است از چشمه ای واقع در غرب روستا و در مزرعه کاسیگر تامین میشود. و همچنین می توان ﺑه وجود مدرسه ابتدایی، کتابخانه, پوشش تلفن بی سیم، مسجد امام علی (که اخیرا با همت اهالی و خیرین بازسازی شده)، مقبره امام زاده محمود (با شجره نامه معتبر), نعمت ﺑرق و جاده آسفالت و زمین فوتبال خاکی اشاره کرد. دستیابی به روستا از مسیر اصلی آن که جاده ای است در امتداد اندج رود و با گذر از روستاهای صایین کلایه, ملاکلایه و کندانسر امکان پذیر است. و همچنین یک جاده خاکی منشعب از راه اصلی اهالی روستاهای کوچنان و دک که از دل صخره های بزکش می گذرد دستیابی به اندج را برای همسایگان شمالی ممکن ساخته است.

روستای گازرخان

گازرخان یکی از مهمترین و نزدیکترین روستاها به قلعه الموت  است که در سلسله جبال البرز واقع در 15 کیلومتری معلم کلایه و 110 کیلومتری شمال شرقی شهر قزوین واقع شده است. قلعه تاریخی حسن صباح در این روستا قرار دارد. جمعیت این روستا تقریبا٧۵٠خانوار و مذهب ساکنان آن شیعه و همه ساکنان آن بومی روستا بوده و به زبان تاتی صحبت می کنند.این روستا از شمال شرقی به قلعه حسن صباح، از شمال به کوه هودکان، از شمال غربی به روستای خشکچال، از غرب به تپه لیز و( غاری تله)، ازجنوب غربی به چپان، از جنوب شرقی به گله چالی سر وگرما گلو محدود می‌شود. این روستا، که در پایین قلعه مشهور الموت قرارگرفته بدون تردید پیوندی نزدیک با قلعه الموت و تاریخ پرتنش آن دارد و تصویر آرام‌بخش باغ‌های فراوان روستا و نیز شکوه و بلندی ارتفاعات اطراف آن به‌خصوص در فصل‌های مساعد سال، هر گردشگری را مجذوب خود می‌کند.

از دیگر جاذبه‌های طبیعی روستا می‌توان به چهار درخت چنار کهن‌سالی اشاره کرد که در میدان اصلی روستا قرار داشت  اما به علت بی توجهی مسوولین به وسیله افراد سودجو قطع شد و از آن درختهای کهن فقط ریشه یکی از آنها باقیمانده که نظر هر بیننده ای را به خود جلب می کند. میدان وسط روستا که محل قبرستان قدیمی آن است، هنوزهم به نام همان درختها “چنار دارکونه” خوانده می‌شود. در سمت جنوب میدان و قبرستان، بنایی مرکب از یک مسجد قدیمی و یک مقبره با بنایی مستطیل شکل که از سنگ سیاه و ملاط گچ ساخته شده کتیبه‌ای حاوی تاریخ تعمیر بنا که به سال 852 هجری قمری می رسد بر دیواره مقبره قرار دارد و با دری به اتاق مقبره باز می شود که هجده قبر که پوششی از گچ دارند، در کنار هم قرار گرفته‌اند. برخی معتقدند احتمال دارد بعضی از این قبرها آرامگاه برخی از سران و بزرگان فرقه اسماعیلیه باشد که به هجده تن معروفند. در دو طرف نمای خارجی دیوار این بنا، آثاری از باقیمانده دو برج مدور دیده می شود که نشانگر وضع این بنا در گذشته است که ملحقاتی داشته، ولی اکنون از بین رفته است.

در روستای تاریخی گازرخان آثار تاریخی متعددی از گذشتگان برجای‌مانده که ازجمله آن‌ها می‌توان به مقبره امامزاده محمود در ابتدای دامنه جنوبی روستا، مقبره امامزاده هجده تن، مسجد قدیمی روستا، میدان قتلگاه در بافت قدیمی روستا و قبرستان قدیمی روستا اشاره کرد. همچنین در این روستا بناهای تاریخی ارزشمندی که بیانگر حفظ هویت قدیمی روستاست وجود دارد که خانه‌های منصوری، رشید نایبی، سمیعی، زین‌العابدین، خانه صفری و امامزاده حنیفه ازجمله آن‌هاست.

مردمان آن نیز بیشتر به باغداری و دامداری اشتغال داشته و با تولید گیلاس، گردو، لبنیات و همچنین با گلیم بافی، چادر شب بافی و جاجیم بافی گذران زندگی می کنند. آب شرب مردم روستا از چشمه های اطراف تامین شده و رودخانه‌های فصلی از کوههای هودکان و شاتان سرچشمه می گیرد از دره های زیبای اغوزبن، خرازرو و دومکی می گذرد و از گرماگلو به طرف مزارع گزادشت سرازیر می شود.  گازرخان روستایی کوهستانی با بافت مسکونی متمرکز و در شیبی تند استقرار یافته است. اگر از دور به روستا نگاه کنید مشاهده می کنید که روستا با صخره های سنگی محاصره شده است. بیشتر خانه‌هایش به صورت یک طبقه بنا شده‌اند، ولی برخی از خانه‌ها نیز دو طبقه هستند، مصالح بکار رفته در بناهای قدیمی شامل گل و خشت، چوب و سنگ است.

در میان مردم روستای گازرخان احترام و توجه به ارزش های مذهبی و سنتی جایگاه ویژه ای دارد در اعیاد مذهبی و ملی، روستا غرق شادی و نشاط می‌شود. در جشن های عروسی که با موسیقی محلی همراه است، سرنا و دهل نواخته می‌شود و مردم به رقص محلی و دسته جمعی پایکوبی می پردازند.

در ایام سوگواری و به ویژه عزاداری سالار شهیدان امام حسین (ع) نیز مردم روستا با تجمع در مساجد و تکیه روستا به عزاداری می پردازند. پوشاک محلی مورد استفاده مردان روستای گازرخان تفاوت چندانی با شهرنشینان ندارد، اما لباس بانوان به ویژه زنان سالخورده که بیشتر به لباس های محلی علاقه نشان می دهند، مشتمل بر پیراهن بلند، دامن چین دار، نوعی جلیقه و چارقد است.

غذاهای محلی روستای گازرخان شامل، فسنجان، آبگوشت، انواع آش، انواع کباب و انواع غذاهایی که با سبزیجات درست می شوند، می¬گردد.در فصل بهار نیز استفاده از سبزیهای کوهی مانند والک در غذاهای محلی، طعم و بوی مطبوعی به غذاها می دهد.